مقدمه: با تعدادي از دوستان براي يك دورهمي دوستانه قراري در يكي از كافي‌شاپ‌هاي شهرگذاشتيم. دوميز در كنار هم براي ما رزرو شده بود. وقتي جمع دوستانه ما تكميل شد و ما هم سرگرم صحبت و خنده بوديم، دو آقاي به ظاهر متشخص در ميز كناري جمع دوستانه ما را نگاه و با هم صحبت مي‌كردند. بعد از گذشت چند دقيقه‌اي به كنار ميز ما آمدند و از ما خواستند كه اجازه دهيم به جمع ما بپيوندند. ما با تعجب از اين پيشنهاد بي‌جا و بي‌مورد از آنها خواستيم مزاحم ما نشوند ولي گويا سمج‌تر از اين صحبت‌ها بودند. با وقاحت تمام پيشنهاد دوستي اجتماعي به ما دادند. تعجب انگيز و وقاحت بار و در عين حال اين پيشنهاد خنده‌دار بود! نمي‌دانم بعضي از افراد دچار چه اختلالاتي شده‌اند كه مكان‌هاي دوستيابي خود را اشتباهي مي‌گيرند. تا آنجا كه ما مي‌دانيم دوستي اجتماعي براي شبكه‌هاي اجتماعي است نه كوچه و خيابان، تازه در همان دوستي مجازي هم هزار اما و اگر هست! چنين رفتارهايي از سوي برخي افراد آسايش، آرامش و امنيت جامعه را به خطر مي‌اندازد. در روزگاري زندگي مي‌كنيم كه افراد آن دچار سردرگمي شده‌اند. مردمي كه هيچ آموزشي براي برخورد با فناوري‌هاي جديد ارتباطي نديده‌اند و در حقيقت فاقد هرگونه سواد رسانه‌اي هستند ناگهان وارد فضاي باز و رنگارنگي شده‌اند كه هيچ معذوريت و منع قانوني براي آن وجود ندارد. ديگر حريم خصوصي معناي واقعي خود را از دست داده و اين حريم شكني فسادهاي اخلاقي را به همراه داشته است. بي‌پروايي برخي جوانان در روابط دوستانه، نوعي از سبك زندگي را در جامعه ترويج مي‌دهد كه با سبك زندگي ايراني ما فاصله‌ بسيار دارد. سبك زندگي به اصطلاح غربي ارمغان اين فضاهاي اجتماعي است، اين سبك زندگي تا جايي در درون جامعه رسوخ كرده است كه افراد مكان‌هاي دوستيابي خود را اشتباه مي‌گيرند. شبكه‌هاي اجتماعي و مصائب و معضلاتي كه اين شبكه‌ها در جامعه ايجاد كرده همچنان نيازمند بحث و گفت‌وگوهاي كارشناسانه و ارائه راهكارهاي درست و متناسب با جامعه است. ديدگاه‌هاي چند تن از صاحبنظران در اين زمينه را مي‌خوانيد.