تفسیر تاریخی

اشاره: هرچند عبدالكريم سروش در فضاي روشنفكري دهه دوم انقلاب، در قالب نظريه‌پرداز جريان‌هاي سياسي مطرح شد و نظريات مختلفي را پيرامون مسائل اسلام و سياست و نسبت دين و حكومتداري مطرح كرد كه از قضا بسياري از اين آراي او با دستنوشته‌هاي پيشتر خود او در تضاد و تعارض بود اما مهم‌ترين تئوري او در خصوص دين كه در ايران اواخر دهه 60 و تحولات بعد از آن مطرح مي‌شود نظريه «قبض و بسط تئوريك شريعت» است. از دل اين نظريه، اعتقادات ديگري همچون بسط تجربه نبوت نيز توسط سروش ارائه شد كه با بسياري از انگاره‌هاي شيعي در تعارض بود. در اين مكتوب سعي بر آن است تا تناقضات نظريه قبض و بسط تئوريك شريعت را مورد نقادي و مداقه قرار دهيم.