دولت پزشکیان - صفحه 4

 انتصاب جنجالی و یکی‌ دو حکم سرپرستی حاشیه‌دار کافی بود تا منتقدان رئیس‌جمهور از ارکان، ابعاد و معنا و مرزهای «وفاق ملی» سراغ بگیرند. از جمله از همان تریبونی که مسعود پزشکیان در مراسم تحلیف، نام دولت چهاردهم را بر زبان آورد؛ یعنی از تریبون مجلس شورای اسلامی و در روز تحلیف، محمدباقر قالیباف، رئیس مجلس، تذکر داد که پارلمان به وظیفه نظارتی خود عمل خواهد کرد و درباره انتصاب مدیران میانی که به «وفاق ملی» شباهتی ندارند، حتما ورود خواهد کرد؛ تذکری که در نظر برخی، تجدیدنظر در رویه رأی اعتماد صددرصدی به کابینه مسعود پزشکیان تفسیر شد و در نگاه بعضی، مکمل آن رویه. هر چه بود، «وفاق ملی» اکنون به یک بحث پردامنه سیاسی و رسانه‌ای تبدیل شده است. گفتمان و برنامه دولت‌ها به صورت خاص از دولت حسن روحانی مورد توجه قرار گرفت، اگرچه تا پیش از سال 1392 هم دولت‌ها براساس یک منطق و مبنایی که در دوران انتخابات به جامعه ارائه می‌کردند و از آن رأی می‌گرفتند، مدعی طرح گفتمان می‌شدند و دولت خود را به آن نام می‌خواندند. با این حال، گفتمان با شعار و گفتار تفاوت جدی دارد و به نگرش و معنا مربوط می‌شود؛ مانند گفتمان اصولگرایی یا گفتمان اصلاح‌طلبی. گفتمان‌ دولت‌ها به دلیل نبود ساختار حزبی از یک ایده تک‌خطی آغاز می‌شود و در طول دولت‌ها، زاویه دیدی که بویژه رئیس دولت دارد و مبتنی بر آن با پدیده‌ها و رویدادها مواجه می‌شود، می‌تواند سازه‌ها و بنیادهای گفتمان را بسازد.

تندروهای جریان اصلاحات در خصوص دولت پزشکیان می کوشند تا ضمن تعریف خود به عنوان عامل پیروزی وی، سهم خواهی خود را وجهی طبیعی ببخشند.