مقدمه: با ظهور بهار عربي در منطقه خاورميانه و شمال آفريقا، بسياري اميدوار بودند جرياني از دموكراسي‌سازي در كشورهايي همچون، مصر، تونس، ليبي، سوريه و بحرين آغاز شود. از طرفي اخوان‌المسلمين به عنوان گروهي اسلام‌گرا و پيشرو در عقايد دموكراتيك اهل سنت، تلاش فراواني را براي ايجاد يك جريان قدرتمند براي به دست گرفتن رهبري دموكراتيك اين كشورها به راه انداخت اما در مصر حكومت اخوان بيش از يك سال دوام نداشت و محمد مرسي رييس‌جمهوري اخواني اين كشور سرنگون شد. در ليبي نيز اختلاف‌هاي داخلي به جايي كشيده شد كه اين كشور پس از پنج سال بحران هنوز در شرايط بي‌ثباتي به سر مي‌برد. سوريه نيز با جنگ داخلي گسترده و مبارزه با داعش دست و پنجه نرم مي‌كند. در بحرين نيز كماكان ديكتاتوري ادامه دارد اما تنها كشوري كه توانست از مسير دموكراسي‌سازي موفق خارج شود، تونس بود؛ كشوري كه در آن حزب النهضه با رهبري راشد الغنوشي و وابسته به اخوان المسلمين اگرچه پس از بهار عربي قدرت را در دست گرفت و حدود سه سال رهبري كشور را برعهده داشت اما توانست با تهيه يك قانون اساسي مدون كشور را در مسير دموكراسي‌سازي هدايت كند و با وجود چالش‌هاي متفاوت به صورت دموكراتيك از قدرت كنار رفت تا از حزب النهضه و شخص غنوشي به عنوان يك استثنا و يك الگو در جهان عرب نام برده شود. حالا در سال ٢٠١٦ و با گذشت پنج سال از بهار عربي در تونس كنگره دهم حزب النهضه برگزار و غنوشي اگرچه مجدد به عنوان رهبر حزب انتخاب شد اما در سخنان خود مسير جديدي را براي حزب النهضه انتخاب كرد و تونس را بر اهداف اخوان ارجحيت داد تا نشان دهد حزبي نه براي جهان عرب و اخوان بلكه حزبي مدني براي تونس است. او همچنين نامه‌اي را در ماه آوريل به مجمع اخوان در استانبول نوشت كه به نوعي مسير خود را از هسته مركزي اخوان جدا كرد؛ از همين رو گفت‌وگويي داشتيم با حجت‌الاسلام داوود فيرحي، استاد علوم سياسي دانشگاه تهران تا پيامدهاي ناشي از رويكرد جديد النهضه نسبت به تونس و اخوان را مورد بررسي قرار دهيم.