مصطفی تاجزاده - صفحه 6

مقدمه: زنان بخش جدایی‌ناپذیر این اجتماعند. در همه سال‌های گذشته هر جایی که خواسته‌اند آنها را نادیده بگیرند، این زنان بودند که موجودیت خود را اثبات کرده‌اند. انگار این فعالیت همیشه باید وجود داشته باشد. زنانی که از نگاه عده‌ای صرفا برای خانه‌بودن و برای مادربودن آفریده شده‌اند. اما حضور زنان فعال در عرصه‌های علمی، فرهنگی و اجتماعی، همیشه خط بطلان روی فرضیه پنهان‌کردن زنان می‌کشد و خواه‌ناخواه، این نگاه که زنان وجود دارند، حتی در شهرهای سنتی، در جوامع مردسالار رخنه پیدا می‌کند؛ آن‌قدر که در شهرهای مرزی ایران زنان برای ورود به شورا و مجلس اقبال بیشتری پیدا می‌کنند؛ زنان که استفاده ابزاری از آنها فقط معطوف به غرب و کالای جنسی‌شدن نیست. حوزه زنان موضوع خوبی برای ورود سیاست‌مدارانی است که به دنبال اقبال عمومی هستند. آنهایی که شعارشان را با نام زنان، آزادی زنان، ‌مطالبه زنان، مشکلات زنان و حقوق زنان آمیخته می‌کنند، به‌عنوان افراد آوانگارد، روشنفکر و حامی دموکراسی شناخته می‌شوند. اما از شعار تا عمل چقدر فاصله طولانی است. بعد از تمام‌شدن کارزارهای سیاسی شعارها برای جامه‌عمل‌ پوشاندن کمی دشوار می‌شوند. شعارها دیگر انگ و برچسب می‌خورند و آنهایی که از واژه فمینیست می‌ترسند، ترجیح می‌دهند سکوت کنند. این روزها زن‌ها همچنان در صدر اخبار هستند. آنها با امید بازگشت به میدان رأی داده‌اند. زنانی که فعالیت‌های سیاسی، اجتماعی و فرهنگی داشته‌اند میانگین نمرات بالایی داشته‌اند. آنها حالا سرمایه اجتماعی محسوب می‌شوند؛ از رخشان بنی‌اعتماد، فاطمه معتمدآریا، فرح اصولی و سیمین بهبهانی تا مرضیه دباغ، زهرا شجاعی و شهین‌دخت مولاوردی. با وجود همه اینها هنوز هم این بودن انکار می‌شود و کار به جایی می‌رسد که با وجود وعده‌های انتخاباتی در کابینه معرفی‌شده ازسوي حسن روحانی هیچ زنی به‌عنوان وزیر وجود ندارد. مصطفی تاجزاده فعال سیاسی است. به قول خودش تجربه کار سیاسی را از عنفوان جوانی داشته و زندگی در ایران، خارج از کشور و همچنین در زندان از او فردی آبدیده ساخته. سال‌های گذشته و فرصت زیاد مطالعه که برای تاجزاده پیش ‌آمد از او فردی با نگاهی جامعه‌شناسانه نیز ساخته است. او در گفت‌وگو با «شرق»، با تحلیل شعارهای انتخاباتی حسن روحانی، وضعیت ایران، موفقیت زنان و چرایی لزوم مشارکت زنان درباره حضوری سخن می‌گوید که با وجود همه انکارها نمی‌شود آن را نادیده گرفت... .

اشاره: خانه تقریبا ته تهران است؛ از سمت شمال شرقی. پیش از آنکه به جاده منتهی به لواسان برسیم، دوربرگردانی است که ما را به خانه مصطفی تاجزاده می‌رساند. وقت‌شناس است. سر موقع آمده در لابی خانه تا پاسخ‌گوی سؤالات ما باشد. روی مبل آبی تیره‌ای می‌نشیند تا به سؤالاتیی درباره ادعاهای اخیر محمدباقر قالیباف و گفتمان ٩٦ درصد و چهار درصدی‌اش پاسخ دهد. مدام سؤال مطرح می‌کند، گویی دلش می‌خواهد بنشیند پای مناظره‌ای با قالیباف و از او بپرسد این همه سال کجا بودی که اشاره‌ای به چهار درصد زالوصفت در برنامه انتخاباتی‌ات نبود. خیلی صریح می‌گوید که قالیباف گران‌ترین ستادهای انتخاباتی را داشته، حتی گران‌تر و پربریزوبپاش‌تر از ستادهای صادق محصولی برای احمدی‌نژاد. تأکید دارد که اگر قالیباف نتواند ادعای سنگینش در تقسیم‌بندی جامعه به چهار درصد و ٩٦ درصد را ثابت کند، تهمت عجیبی به نظام زده و مهم‌تر از همه اینکه باید بگوید خودش در این تقسیم‌بندی نمادین و عجیب کجا ایستاده است. گفت‌وگو کوتاه است. تاجزاده مراجعان دیگری دارد. موسم انتخابات و سرش شلوغ‌تر از همیشه است؛ خنده‌رو، مؤدب و اخلاقی. اینها را می‌شود از گپ‌و‌گفت کوتاه با او دریافت. تا دم در می‌آید و خداحافظی می‌کند تا به میهمانان تازه‌اش برسد.