زیباکلام

توسعه از نگاه سریع‌القلم، تبدیل شدن به خدمتگزار قدرت‌های جهانی است؛ نوعی وابستگی ساختاری که نتیجه‌اش نه رشد ملی، بلکه فروکاستن هویت و اراده یک ملت است. چنین مدلی از توسعه، در بهترین روایتش کشور را به سرایه‌دارانی مطیع برای استعمار بدل می‌کند و در بدترین روایت، زمینه پذیرش تحقیر و سلطه را با نوعی لذت‌جویی فکری در برابر قدرت‌های بیگانه همراه می‌سازد؛ نوعی مازوخیسم سیاسی که به جای عزت ملی، رضایت از وابستگی را تبلیغ می‌کند.

ونزوئلا تنها گناهی که دارد تلاش برای استقلال است؛ تلاش برای اینکه منابعش را خودش مدیریت کند، سیاستش را خودش تعیین کند و آینده‌ اش را خودش بسازد. این گناه، همان گناهی است که دولت ملی مصدق، به آن گرفتار شد.