یکی از مهمترین مسائل این روز‌های سیاست خارجی ایران مسئله جمهوری آذربایجان است. احتمالا خود آقای علی‌اف بهتر از هر کسی می‌داند که حواشی ایجاد شده توسط دولت او ناچیزتر از آن است که موجب تضعیف قدرت بزرگی همچون ایران بشود. اگرچه دست و پا زدن‌های علی‌اف موجب درگیری بخشی از سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران می‌شود

در هر داستانی اگه داستانش خوب باشه یک چیزهایی است که پنهان و یک چیزهایی است که پیداست. در داستان‌های جنگی این مسئله به طور خاص قابل مشاهده است

وقتی به تاریخ ۲۰۰ ساله ایران نگاه می کنیم بیشتر کشورهای غربی در ایران بیشتر بدنبال منافع خود و مستعمره کردن ایران بودند.

یکی از اصلی¬ترین عرصه¬های تبلور عزت‌مندی، عرصه سیاست خارجی و مذاکره با بیگانگان است. نمی‌توان از آسیب¬های مذاکره با استکبار که ویژگی آن¬ها، عهدشکنی و تلاش برای تحمیل خود بر دیگران به هر نحوِ ممکن است (که خدشه و ضربه بر عزت مسلمانان و اسلام می‌زند) غافل شد.

باور‌ها و اعتقادات فکری تصمیم گیرندگان نقش مهمی در تصمیمات آن‌ها دارد. پیامبر (ص) که فرستاده خدا بود، کامل‌ترین ایمان را به کلام خدا داشت و بر این اساس نگاه پیامبر (ص) به دشمنان و مشرکین اینگونه بود که آنان را باطل و رفتنی می‌دانست.

در زمان ظهور اسلام، پیامبر (ص) با قدرت‌های مذکور که به شکل دولت در منطقه حضور داشتند، مواجه بودند. کمی دور‌تر دولت‌های حبشه و مصر در آن سوی دریای سرخ قرار داشتند، اما تمامی این دولت‌ها، دولت‌های غیر مستقل و وابسته به یکی از دو قدرت بزرگ ایران و روم به شمار می‌رفتند. دو دولت ایران و روم شرقی در دو سوی حجاز سیطره افکنده بودند و بر تمامی دولت‌های منطقه سیادت داشتند.