مقدمه: سال 2015 را می‌توان یکی از پر رفت و آمدترین سال‌های روابط ترکیه و عربستان از زمان به قدرت رسیدن آل‌سعود در اوایل قرن بیستم دانست که طی آن رجب طیب اردوغان 3 بار از سرزمین حجاز دیدار کرد که در این سفرها، در گفت‌وگوی رئیس‌جمهور ترکیه با ملک سلمان، بحث و رایزنی درباره پرونده‌های مختلف منطقه‌ای که تحولات سوریه در رأس آنان بود، انجام گرفت. سفری که نشان از دغدغه مشترک 2 کشور درباره تحولات منطقه و تلاش برای تقویت بیشتر روابط آنکارا و ریاض در حوزه‌های مختلف است به گونه‌ای که 2کشور توافق کردند شورای کاری راهبردی تاسیس کنند. برای فهم بهتر ماهیت روابط 2 کشور در سطح دوجانبه و همچنین سطح منطقه‌ای این نوشته با پرداختن به ریشه‌های تاریخی روابط 2 کشور سعی خواهد کرد این ترافیک رفت و آمد مقامات سیاسی 2 کشور را در بافت منطقه‌ای با لحاظ کردن متغیرهای سیاسی، اقتصادی و رقابت در چارچوب ژئوپلتیک منطقه خاورمیانه (بخوانید غرب آسیا) مورد ارزیابی قرار دهد.

اشاره: «من اسلام را براي ايران مي‌خواهم ولي آيت‌الله خميني ايران را براي اسلام مي‌خواهد»؛ اين جمله معروف مهندس مهدي بازرگان در كتاب «ايران بين دو انقلاب»، در بيان اختلاف ديدگاهش با امام خميني يا به تعبير ديگر اختلاف ديدگاه ملي‌گرايان با اسلام‌گرايان در محافل سياسي به طور عوامانه‌اي ترويج شد تا از يك‌سو اتهام اسلام‌گريزي را از جريان ملي‌مذهبي جدا سازد و از سوي ديگر، جريان مكتبي را به فقدان وطن‌دوستي متهم نمايد. ولي بهتر آن است كه براي راستي‌آزمايي اين سخن و تبيين اين‌كه كدام جريان، وطن‌دوست‌تر(و نه وطن‌پرست‌تر!) بود، كارنامه جريان‌هاي مختلف مورد بررسي قرار گيرد. در اين بررسي، «نهضت آزادي ايران» و تا حدودي «جبهه ملي چهارم» را به عنوان نمونه‌اي از گروه‌هاي ملي‌گرا مورد بررسي قرار مي‌دهيم و در مقابل، جريان موسوم به خط امام را كه در احزابي چون «حزب جمهوري اسلامي» يا «جامعه روحانيت مبارز» و تشكل‌هاي همسو مانند «سازمان مجاهدين انقلاب اسلامي» و «سازمان ادوار انجمن‌هاي اسلامي(تحكيم وحدت)» نمايان مي‌شد و بهتر از آن در بيانات و اقدامات امام نمود روشني داشت، مورد پژوهش قرار مي‌دهيم. ابتدا توضيحي درباره ريشه‌ها و ويژگي‌هاي تئوريك و تاريخي ناسيوناليسم به عنوان يكي از اولين ايدئولوژي‌هاي كلاسيك غرب بيان مي‌كنيم و پس از مقايسه تطبيقي اين انديشه با كنش و منش سياسي ملي‌گرايان ايران در تاريخ معاصر، تفاوت راهبرد دو جريان فوق‌الذكر در جريان حوادث پيش و پس از پيروزي انقلاب اسلامي را بررسي خواهيم كرد. هدف از اين يادداشت تبيين صحيح مسئله زاويه گرفتن «ملي‌گرا»ها از جريان انقلاب در مدت كوتاهي پس از پيروزي آن به دليل تفاوت برداشت و خواسته هايي است كه اسلام اصيل و اين نگرش نسبت به موضوع انقلاب داشتند.

مقدمه: پيام فضلي‌نژاد را اين روزها ماهنامه «عصر انديشه» بر سر زبان‌ها آورده است. سردبيري كه مشخص است اين روزها وجه اساسي فعاليت خود را در اين نشريه بر افشاگري از پشت پرده جريان‌هاي فكري غرب‌زده وطني گمارده است. از همان جنس كه روزگاري او را به افشاگري ماهيت پس پرده جريان‌هاي فكري حامي كودتاي روشنفكرانه در ايران واداشت و حاصل آن كتاب‌هايي همچون «ارتش سري روشنفكران» و «شاه كليد انگليسي» در واكاوي ارتباطات روشنفكران داخلي با هاديان خارجي آنان است. پژوهشگر مؤسسه كيهان در آخرين شماره مهرنامه اما ابعادي پيشيني‌تر از پروژه روشنفكران تكنوكرات را تشريح كرده است كه البته تا لحظه اكنون سكوت سنگين رسانه‌هاي زنجيره‌اي حامي اين تفكر را به همراه داشته است. در اين فرصت مي‌كوشيم تا ابعاد رويكرد جديد فكري كارگزاران دهه 90 را با نگاهي به آخرين سرمقاله فضلي‌نژاد در «عصر انديشه»، بيشتر مورد كند وكاو قرار دهيم. سرمقاله‌اي كه مي‌توان آن را طغياني عليه پروژه «تكنوكرات‌هاي ليبرال» دانست.