سیاست جدید «پ.ک.ک» بر آن است با تمام احزاب مخالف از کمونیست گرفته تا جمعیتهای اسلامی جبهه مشترکی را تشکیل دهد. مضافاً در بسیاری از نشریات و بیانیه‌های خود بدین مضمون آورده‌اند درست است که از نظر اعتقادی با اسلام‌گرایان تفاوت داریم ولی مخالف درگیری با آنان هستیم و اغلب این درگیریها را دولت تشدید میکند. افراد این حزب موظفند طبق دستور «عبدالله اوجالان» از مخاصمه با حزب‌الله پرهیز کنند و بایستی با طرفداران اسلام، وحدت داشته باشند. «پ.ک.ک» حاضر است برای مبارزه با رژیم ترکیه امکانات خود را در اختیار حزب‌الله قرار دهد.
«میت» پیرو سیاستهای جریان‌سازی و ایجاد تفرقه به قصد تضعیف اسلام‌گرایی، کتابهایی را برضد اهل سنت به اسم انقلاب اسلامی به چاپ رسانده و در میان مسلمانان سنی مذهب توزیع نموده است و می‌کوشد تا سد عظیمی از تفکر سیاسی وهابی را در برابر رشد روزافزون تفکر سیاسی شیعی به وجود آورد. در حال حاضر بسیاری از روحانیون ترکیه نیز زیر نظر وزارت دیانت به فعالیتهای دینی و تبلیغاتی می‌پردازند و به آنچه از بالا دیکته می‌شود موظف به انجام آنند به عبارتی اینان کسانی هستند که از ورود دین به عرصه سیاست جلوگیری می‌کنند و یا از دین چون عاملی بازدارنده در برابر رشد فزاینده حرکتهای رهایی‌بخش مورد استفاده قرار می‌دهند بخصوص دولت برای سرکوبی گروههای اسلامی و «پ.ک.ک» از روحانیون وابسته به طور کامل استفاده می‌برد چنانکه بعضی از آنان با عنوان روحانی به داخل گروههای اسلامی نفوذ کرده و به نفع دولت، جاسوسی می‌نمایند. در تاریخ 21/9/72 محمد نوری مسئول دیانت و امور مذهبی ترکیه طی بخشنامۀ کتبی به تمام روحانیون رسمی مساجد دستور داد در مجالس مذهبی و نمازهای جمعه و جماعات، جنایتهای «پ.ک.ک» را به مردم بازگو کنند و مرام ضد دینی و کمونیستی آنان را روشن سازند.
حذف برخی محدودیتها
عدم نتیجه مطلوب کردزدایی، توسط ترکها، آگاهان سیاسی ترکیه را بر آن داشت تا یک سری تسهیلاتی را در بروز مظاهر سیاسی ـ فرهنگی اکراد منطقه بوجود آورند تا بتوانند از سطح خیزشهای کردی بکاهند که از جمله چنین است:
1ـ اعطای آزادی به بعضی از گروههای چپی که فعالیت مسلحانه ندارد.
2ـ دایر نمودن برخی مدارس در محدوده‌های کردنشین به بازی کردی و محلی
3ـ اجرای برنامه‌های کردی از رادیو و تلویزیون کشور
4ـ آزادی گویش و پوشیدن لباس کرد.
البته در بعضی از رسانه‌های گروهی دنیا در تاریخ 17/11/69 آمده که ترکیه ممنوعیت استفاده از زبان کردی را لغو کرد و ناظران سیاسی اظهار می‌دارند این اقدام به قصد ایجاد آرامش اکراد ترکیه در جنگ کنونی با عراق می‌باشد. بر این اساس تورگوت اوزال به نمایندگان کرد اعلام کرد: با حذف برخی محدودیتها علیه کردها، خواستار آن هستیم تا اقلیت بزرگ کرد از سیاستهای دولت در قبال عراق جانبداری کنند.
کوچ اجباری
از جمله سیاستهای برخورد دولت ترکیه علیه کردهای مخالف، تخریب پایگاه آنان در روستاهای دورافتاده است، در همین پیرامون قریه‌هائی که به نیروهای «پ.ک.ک» اجازه استقرار و یا تردد داده‌اند، از جانب نیروهای امنیتی ملزم به کوچ اجباری به مناطق عمقی و یا خارج از کشور هستند، دولت ترکیه قانونی را در 413 ماده به مجلس تسلیم نموده، که اکثر مواد آن به چگونگی برخورد با اکراد خصوصاً مناطق شرقی و جنوب شرقی ترکیه می‌باشد، و هم اینکه بندهائی از آن به اجرا گذاشته شد که بدین مفاد است.
1ـ هرگونه مساعدت و همکاری با گروههای معارض منجر به مصادره اموال می‌شود.
2ـ سانسور شدید مطبوعات و نشریات (منطقه جنوب شرقی) بطوری که هیچ خبرنگاری حق تهیه گزارش و مصاحبه در این مناطق را ندارد.
3ـ ممنوعیت هرگونه راهپیمائی و تظاهرات بدون مجوز قانونی
4ـ در صورتی که اهالی روستاهای کرد به منظور جلوگیری از «پ.ک.ک» مسلح نشوند بایستی محل زندگی خود را تخلیه و به جای دیگر انتقال یابند. از این رو بسیاری از ساکنین روستاها نتوانستند به مواد مزبور تن در دهند که بدنبال آن در تابستان 69 بیش از 100 دهکده بوسیله نیروهای امنیتی تخلیه شد و تعداد پانزده هزار نفر در زمستان 70 بدلیل فعالیتهای سیاسی و مذهبی از تابعیت ترکیه اخراج گردیدند. در تاریخ 10/12/72 وزارت کشور ترکیه اعلام نمود قصد دارد با هماهنگی نیروهای امنیتی قریه‌های کوچک کردنشین را که در جداره‌های مرزی و حواشی شهر هستند در شهرکهایی که دولت احداث کرده اسکان داده شوند تا نیروهای «پ.ک.ک» نتوانند در آنجا تجمع و یا پناه بگیرند. غالب اکراد رانده شده به شمال عراق مهاجرت کرده و در آنجا اردو زده‌اند. بنابر گزارش خبرگزاری جمهوری اسلامی 9/7/73 حدود هزار نفر از کردهای ترکیه بر اثر فشار نیروهای امنیتی و نظامی بهشمال عراق گریختند و اکثر آوارگان را زنان و کودکان تشکیل می‌دهند. نیویورک تایمز ـ 17/نوامبر/1994 برابر 25/8/73 ـ آورده است «عصمت کویراغلو» وزیر حقوق بشر ترکیه ماه گذشته طی مصاحبه با یک روزنامه گفت: در استان تنسیلی، این دولت است که دهکده‌ها را به آتش کشانده و تخلیه میکند و در این استان تروریسم دولتی حاکم است، وی اضافه میکند مجموعاً 600 روستا و دهکده تخلیه شده‌اند. در اظهارات وی آمده است که تسلط ارتش بر سیاستهای جنگی ترکیه به حدی می‌باشد که فرماندهان نظامی محلی مانع از دیدار معاون رئیس‌جمهور، «مراد کارابالچی» برای بازرسی و تهیه گزارش از روستاهای سوخته شده در طول ماه گذشته شدند.
واشنگتن پست ـ 5/دسامبر 1994 برابر 14/9/73 ـ می‌نویسد، در طول دو سال گذشته ارتش ترکیه حدود 1390 دهکده را تخریب کرده و بیش از 10 شهر را بروز تخلیه نموده است و طی 11 سال جنگ بالغ بر دو میلیون کرد آواره و حدود 5 تا 6 میلیون نفر به واسطه ترورهای دولت به غرب ترکیه رانده شده‌اند و در شمارۀ دیگر ـ 11 ژانویه 1995 برابر 21/10/73 ـ به جابجائی 2 میلیون روستائی که بعضاً در حد فاصل میان شهرهای بزرگ سکنی داشتند اشاره میکند که اکثراً بیکار، بیسواد و بسیاری بی‌بضاعت هستند.
عشایر
کردها همچنان هویت عشریتی خویش را حفظ نموده‌اند و اکراد برای رئیس عشیره احترام خاصی قائلند به طوری که توانسته‌اند جایگاه ویژه‌ای در امنیت ملی کشورهای مزبور داشته باشند، این خاصیت از نظرگاه رژیم ترکیه بدور نبوده و همواره می‌کوشد سران عشایر را تطمیع و به نفع خود بر ضد «پ.ک.ک» بسیج کند. چرا که فرهنگی سنتی عشیره‌ها و بومی بودن آنان در محیط، سد محکمی در رویاروئی فرهنگ سیاسی «پ.ک.ک» تلقی شده است و مسلح کردن برخی از طوایف و عشایر بوسیله ترکیه در کاهش مبارزات مسلحانه آن حزب تاثیر به‌سزائی داشته بدین خاطر هر جائی که طایفه‌های عشیرتی مسلح شدند و علیه اکراد مخالف دولت اقداماتی از خود نشان داده‌اند تاثیر به‌سزائی داشته بدین خاطر هر جائی که طایفه‌های عشیرتی مسلح شدند و علیه اکراد مخالف دولت اقداماتی از خود نشان داده‌اند حضور مسلحانه «پ.ک.ک» کم‌رنگتر شده است.