تاریخ انتشار : ۱۵ آبان ۱۳۹۶ - ۱۱:۲۶  ، 
شناسه خبر : ۳۰۶۰۸۰
پایگاه بصیرت / خیرالله سام‌دلیری

(روزنامه آفتاب يزد – 1395/08/01 – شماره 4738 – صفحه 1)

سرانجام آن اتفاقی که محتمل به نظر می رسید، در بهترین زمان ممکن به وقوع پیوست. گودرزی از کرسی وزارت ورزش کنار رفت. برای یافتن زمینه ها و چرایی این ماجرا، نیاز به کندوکاو ژرف نگرانه و گردآوری شواهد و قرائن گسترده نیست.بارزترین معیار سنجش عملکرد و ارزیابی بی حرف و حدیث کیفیت کار صاحب منصبان حوزه ورزش، نتایج کسب شده در "المپیک" است. عظیم‌ترین رخداد ورزشی جهان آنقدر خوش آب و رنگ و هیجان انگیز می باشد که اگر آن را به رزمگاه نوین هزاره سوم تشبیه کنیم، گرفتار اغراق و هذیان نشدیم. عملکرد کاروان ایران در قیاس با دستاوردهای ادوار پیشین، به هیچ عنوان قابل دفاع و اتکا نبود. جایگاه و رتبه ایران و مرغوبیت مدال‌ها به شکل مایوس‌کننده‌ای نزول پیدا کرد و اکثر قریب به اتفاق فدراسیون ها از برآوردهای ابتدایی که با تکیه بر پتانسیل‌های موجود ارائه شدند، فاصله ای توجیه ناپذیر داشتند.

مسئله دیگری که می توان بابت آن از متولی اصلی ورزش خرده گرفت، زاویه شگفت آور و غیرمنطقی وزیر با کارلوس کی روش بود. سرمربی تیم ملی به دلیل حضور در بالاترین سطح فوتبال دنیا، دانش و تجربیات گرانقدری در چنته داشت و صاحب جایگاه قرص و محکمی در فوتبال ایران شد. او به دلیل کارنامه موفق و ویژگی های منحصر به فردی که به منصه ظهور رساند، مقبولیت و اقبال کم نظیری را در بین مردم به دست آورد و گلاویز شدن غیر ضروری گودرزی با او، برایش گران تمام شد. مرد اول ورزش به جای آنکه کوشش‌و تکاپوی خود و وزارت تحت امرش را معطوف طرح ریزی و راهبری برنامه‌ها و سیاست‌های کلان کند و به مدد آموخته های آکادمیک و تئوری هایی که در دانشگاه تدریس می‌کرد، کاستی‌ها را حلاجی و مرتفع سازد و وضع موجود را به سوی کامروایی های خوش تر بهبود و ارتقا بخشد، با بیراهه روی به متن کم توجه شد و کانون تمرکز و تاملش را با دامن زدن به حواشی مخرب و تحمیل و پافشاری بر خواسته‌هایش به هدر داد. او با خودمحوری جایگاه بی بدیل و پرمنزلتش را نادیده گرفت و با اظهارات شتابزده و بگو مگوهای تند که بی‌شک از یک مقام عالیرتبه بعید و غیر قابل قبول بود، موجب ملتهب شدن فضای فوتبال شد و بارها با کم تجربگی و لجاجت کام فوتبال دوستان را تلخ نمود. گودرزی خود راروانه نبرد نابرابر با افکار عمومی کرد و سر آخر تاب نیاورد و با قدم های لرزان به کنج رینگ خودساز چسبید و بدان جا رسید که وادار به استعفا شد.

در عین حال باید اذعان کنیم، مجلس نهم نقش پررنگی در خلق این نابسامانی و سرگردانی دارد و شانه خالی کردن از سهم برجسته‌اش در مصائب ورزشی امروز، امکان پذیر نیست. چه بسا اگر شماری از نمایندگان مجلس گذشته قداره تمایلات حزبی و قدرتنمایی شخصی و سیاسی را کنار می گذاشتند و ورطه‌های عمیق و موانع بی ثمر را در اعطای رای اعتماد به گزینه‌های ورزشی روحانی ایجاد نمی کردند، امروز شاهد نارضایتی عمومی از ورزش نبودیم و پیش از پایان دوره ریاست جمهوری، مجبور به پرداخت هزینه‌های گزاف تغییر و تحولات زودرس و اجتناب ناپذیر نمی شدیم.

انتظار می‌رود با تغییر نسبی فضای مجلس دهم مجالی دست دهد تا نگاه بی ربط سیاسی از این عرصه فراجناحی وحیطه پرهیاهو رخت ببندد. بی‌گمان شایسته‌ترین گزینه از دل تعاملات مسئولانه و گفت و گوی عقلانی بر مسند وزارت می‌نشیند. وزیری که با پشتوانه درایت و خردمندی دولت و مجلس به این جایگاه خطیر و حساس می‌رسد، با جواهر اثرگذار تخصص و تجربه، سازوکار‌های مفید و سازنده را فراهم می‌نماید و چشم اندازهای پرفروغ و ثمربخش را برای رشد و اعتلای ورزش ایران ترسیم و اجرا خواهد کرد.

http://aftabeyazd.ir/?newsid=53308

ش.د9505069