مریم در هفده سالگی در بیمارستان امام خمینی(ره) آبادان مشغول امدادگری شد و مدت سه سال به کار پرستاری از مجروحان جنگ در بیمارستان‌های آبادان ادامه داد.
او در تمام مدت عمر با بیداری و هوشیاری سیاسی و دینی زندگی کرد، اما مهم‌ترین بعد شخصیتی که زیربنای سایر ابعاد اوست، بعد تهذیب نفس و خودسازی اوست. خیلی به خواندن نماز اول وقت تقید داشت. بسیار اهل مطالعه بود، کم می‌خوابید و بیشتر به خودسازی مشغول بود. او معتقد بود برخی حرف‌های نابجا، گناهان کوچکی هستند که تکرار می‌کنیم و برای‌مان عادت می‌شود. رمز موفقیت او دلبستگی نداشتن به دنیا بود. او دنیا و زرق و برقش را نمی‌دید. مریم روحی پویا داشت و سکون و یک‌جا ماندن را نمی‌توانست تحمل کند. اگر می‌دید در جای دیگری می‌تواند خدمت کند، خود را به آنجا می‌رساند.
روزی در ایام فاطمیه به پهنای صورت اشک می‌ریخت و نام حضرت زهرا(س) را صدا می‌زد. دوستش پرسید: «چرا این قدر اشک می‌ریزی؟» مریم جواب داد: «شما اگر مادرتان فوت کند، چه کار می‌کنید؟ شادی می‌کنید یا گریه؟»
مریم با وجود فعالیت زیادی که داشت، روزه می‌گرفت و تنها با نان و آب افطار می‌کرد. او در زندگی به دنبال شناخت تکلیف و وظیفه دینی و شرعی خود بود و با جدیت به وظایف خود عمل می‌کرد. از عادات پسندیده‌اش این بود که در جمع‌های دوستانه با گریز به مسئله معاد، این موضوع را برای دیگران هم یادآور می‌شد. گذشت و فداکاری، مهربانی و ایثار و گذشتن از حق خود در زمانی که حق با اوست، از جمله دیگر ویژگی‌های شخصیتی شهید مریم فرهانیان بود. «این شهید بزرگوار در غروبی که طبق قولش به مادر شهیدی، راهی گلستان شهدای آبادان بود، مورد اصابت ترکش خمپاره رژیم بعثی قرار گرفت و به شهادت رسید. مسئله نفس و محاسبه آن به قدری برایش مهم بود که در وصیت‌نامه خود نوشت: این هوای نفسی را که امام(ره) از آن صحبت و سعی می‌کند آن را از وجود ما بزداید، شما هم سعی کنید که در این راه موفق شوید. سعی کنید خود را بشناسید که اگر خود را بشناسید، خدا را شناخته‌اید. هیچ وقت خدا را از یاد نبرید و سعی کنید که هر چه بهتر تزکیه نفس کنید. در بین خطراتی که ما را تهدید می‌کنند، هیچ خطری بالاتر از این نفس نیست که گاه انسان را به انحراف می‌کشاند و خود انسان متوجه نمی‌شود.»
به نقل از دوست شهید مریم فرهانیان
«مریم فرهانیان» 24 دی 1342 در شهر آبادان در خانواده‌ای متوسط و مذهبی به دنیا آمد. این شهید بزرگوار در غروب سیزدهم مردادماه سال ۱۳۶۳ در حالی که راهی گلستان شهدای آبادان شده بود، مورد اصابت ترکش خمپاره دشمن بعثی قرار گرفت و دو خواهر همراه او زخمی شدند و مریم فرهانیان نماد رشادت و مجاهدت زن ایرانی به فیض شهادت نایل شد.