دهه کرامت بهانه‌ای شد تا بار دیگر به سراغ قطعاتی از بهشت در دل زمین برویم؛ همانجایی که دست خالی بر نمی‌گردی و پایگاهی از مقرهای فرماندهی دل‌هاست تا دل‌های جدا مانده و دور افتاده را بار دیگر به رشته ازلی الوهیت پیوند دهد.
سخن از دو بارگاه منور و نورانی است که به قدم‌های منور فرشتگان اجازه فرود داده شده تا درخواست‌ها و نیازها را بر بال فرشتگان به عرش الهی برسانند.
بارگاه حضرت معصومه(س) و حضرت رضا(ع) دو خواهر و برادر دلداده از مدینه تا قم و مشهد رد نوری را با خود حمل می‌کند که به جایگاه والای این دو اختر تابناک از آستان اهل بیت(ع) اشاره می‌کند.
کرامتی از بدو تولد
حضرت معصومه(س) از بدو تولدشان کرامت، نیکی و محبت را با خود به همراه آوردند و آمدند تا دلسوز و همراه برادر غمخوار روزهای دوری و تنهایی باشند. بانویی که به دنبال هجرت دادن اجباری برادر از مدینه به مرو در پی کاروان برادر به دل کویر و صحرا می‌زند تا برادر تنها نماند.
در روایت است که مدت ۲۵ سال تمام حضرت رضا(ع) تنها فرزند نجمه خاتون همسر حضرت موسی الکاظم(ع) بود، پس از یک ربع قرن انتظار، سرانجام ستارهای تابان از دامن نجمه درخشید که هم سنگ امام هشتم(ع) بود و امام(ع) توانست والاترینعواطف انباشته شده در سویدای دلش را بر او نثار کند.
بین حضرت معصومه(س) و برادرش امام رضا(ع) عواطف سرشار و محبت وصف‌ناشدنی بود که در شرح این نوشتار نمی‌گنجد.
معجزه‌ای برای برادر
در یکی از معجزات امام کاظم(ع) که حضرت معصومه(س) نیز نقشی دارد، هنگامی که مرد نصرانی میپرسد: «شما که هستید؟» میفرماید: «انا المعصومه اخت الرضا»؛ من معصومه، خواهر امام رضا(ع) هستم. این تعبیر از محبت سرشار آن حضرت به برادر بزرگوارش امام رضا(ع) و از مباهات او به این خواهر برادری سرچشمه میگیرد.
در احادیث فراوانی از قداست قم سخن رفته و گفته می‌شود تصویر آن در آسمان چهارم به رسول اکرم(ص) ارائه شده است.
قداستی برای قم
امیرمؤمنان(ع) به اهالی قم درود فرستاده و از جای پای جبرئیل در آن سخن گفته و امام صادق(ع) قم را حرم اهل بیت(ع) معرفی کرده و خاک آن را پاک و پاکیزه تعبیر کرده است. امام کاظم(ع) قم را آشیانه محمد (آشیانه آل محمد(ص)) نامیده و یکی از درهای بهشت را از آن اهل قم دانسته است. امام هادی(ع) اهل قم را «مغفور لهم» (آمرزیده) تعبیر کرده و امام حسن عسکری(ع) از حسن نیت آنها تمجید کرده و با تعبیرات بلندی اهالی قم را ستوده است. اینها و ده‌ها حدیث دیگری که در قداست و شرافت قم و اهل آن از پیشوایان معصوم به ما رسیده، فضیلت و عظمت این سرزمین را برای همگان روشن می‌کند.
کراماتی برای اهل زمین
حضرت معصومه(س) دختری ممتاز در خاندان عصمت و طهارت بود. شیعیان فاطمه معصومه(س) را بسیار بزرگ می‌دارند و برای زیارت ایشان در قم اهمیت بسیاری قائل هستند. در روایاتی که درباره حضرت معصومه(س) نقل می‌کنند، از شفاعت وی برای شیعیان سخن گفته شده و بهشت را پاداش زیارت او دانسته‌اند.
حضرت معصومه(ع) اول ذی‌القعده سال 173 ه.ش در مدینه منوره به دنیا آمد و از عالی‌ترین فضایل آن حضرت انتساب ایشان به بیت وحی و رسالت و امامت است. او «بنت» رسول الله(ص) و «بنت» ولی الله و «اخت» ولی الله و «عمة ولی الله» است و این امر خود سرچشمه سایر فضایل و کمالات معنوی و روحانی آن بزرگوار است.
پدر شان حضرت موسی‌بن‌جعفر(ع) و مادرش «نجمه خاتون » مادر امام رضا(ع) بود.
حضرت معصومه(س) در همان سنین کودکی با مصیبت از دست دادن پدر گرامی خود در حبس هارون در شهر بغداد مواجه شد. لذا از آن پس به مدت 21 سال تحت سرپرستی امام رضا(ع) بود؛ زیرا امام کاظم(ع) در سال 179 ه. ق به دستور هارون زندانی شد و حضرت معصومه(ع) در آن زمان شش ساله بود و تا زمان هجرت امام رضا(ع) در سال 200 ه.ق تحت کفالت حضرت بود.
روز ولادت این بانوی آب و آینه، روز دختران سرزمینم است و از ولادت این بانوی مکرم اسلام و کریمه اهل البیت(ع) تا ولادت برادر بزرگوارشان امام رضا(ع) دهه کرامت است؛ ده روزی که شیعیان به واسطه ولادت این دو بزرگوار هر روزش را عزیز و بزرگ و عید می‌شناسند و جشن برگزار می‌کنند.