پس از آزادی خرمشهر موضوعات بسیاری مطرح شد، از جمله مسئله صلح صدام که به منزله آتش‌بس و پایان جنگ بود. در این باره تا همین سال‌های اخیر به این شبهه دامن زده می‌شد و در واقع توطئه‌ای بود مانند تهاجم رژیم صهیونیستی به جنوب لبنان تا حواس‌ها و تمرکز را از جبهه‌های جنگ به ویژه جنوب که پیروزی مهمی را به دنبال داشت، منحرف کنند. البته در پاسخ به این پرسش مسئولان وقت جنگ توضیح داده‌اند که صلح مورد قبول ایران مجموعه‌ای از آتش‌بس، عقب‌نشینی، تعیین متجاوز، تأمین خسارت‌های وارده و... بود؛ در حالی که در آن زمان هیچ گونه پیشنهاد صلحی ارائه نشد و شورای امنیت و دیگران تنها آتش‌بس و به عبارتی حالت نه جنگ و نه صلح را توصیه می‌کردند. در آن زمان هیچ طرحی که متضمن صلح واقعی باشد و متجاوز را شناسایی و غرامت را پرداخت کند و به نوعی اجازه تعرض مجدد را ندهد، وجود نداشت. حضرت آیت‌الله‌العظمی امام خامنه‌ای، رئیس‌جمهور وقت، در تاریخ ۱۳۶۱/۴/۱ در دیدار با گروهی از روحانیون و مبلغان گفتند: «به مردم باید گفته شود که با فتح خرمشهر و حتی فتح دیگر شهرها جنگ تمام نخواهد شد؛ زیرا تا زمانی که متجاوز تنبیه نشده است، مبارزه ادامه خواهد داشت.» مرحوم هاشمی‌رفسنجانی در این باره می‌گوید: «وقتی خرمشهر فتح شد شایعاتی در مورد پیغام صلح یا دادن پول در کشور مطرح شد، ولی ما که مسئول بودیم، می‌دانستیم این شایعه و دروغ است.»
«محسن رضایی» فرمانده وقت سپاه پاسداران می‌گوید: «اینکه گفته می‌شود بعد از آزادی خرمشهر چرا صلح نکردید، باید بگوییم که هیچ پیشنهاد صلحی تا چهار سال بعد از آزادی خرمشهر به ایران نشد و فقط چند طرح آتش‌بس ارائه شد که اگر قبول می‌کردیم، جنگ پنجاه سال به درازا می‌کشید.»
«دکتر ولایتی» وزیر امور خارجه وقت می‌گوید: «نفر اول حبیب شطی، دبیر کل کنفرانس اسلامی بود که برای مذاکره آمد. یک رقمی را ایشان گفت و ما هم یک رقمی را مطرح کردیم. قرار شد ایشان جواب بیاورند، ولی دیگر خبری نشد، نفر دوم معاون وزیر خارجه هند بود که تلاش زیادی کرد و با ایشان هم روی رقم بحث کردیم، ولی رفت و دیگر از او خبری نشد.»
«آقای رجایی خراسانی» نماینده وقت ایران در سازمان ملل درباره موضوع آتش‌بس می‌گوید: «در مذاکره‌هایی که داشتیم، به ما می‌گفتند در قدم اول و قبل از هرگونه بحث و مذاکره باید آتش‌بس برقرار شود که این تأکید در وضعیتی بود که هیچ‌گونه تضمینی برای تأمین خواسته‌های ایران وجود نداشت و پس از آتش‌بس مشخص نبود مذاکره‌هایی که آغاز می‌شود، چه نتیجه‌ای خواهد داشت؛ در حالی که مقامات عراقی به ویژه شخص صدام در تمام اظهارات و مواضع‌شان هیچ موقع دنبال برگشت به معاهده ۱۹۷۵ نبودند. حتی بعد از اینکه آتش‌بس بین ایران و عراق براساس قطعنامه ۵۹۸ برقرار شد، در طول دو سال بعد از برقراری آتش‌بس در تمامی مذاکراتی که ایران از طریق سازمان ملل با عراق داشته است، همیشه عراق گفته است اول معاهده ۱۹۷۵ باید تغییر کند، یعنی حاضر به مذاکره نبوده است.»