تقویم تاریخی انقلاب اسلامی شاهد است که سازمان رزم سپاه در زمستان سال ۱۳۶۱ بار دیگر پیشرفت رو به جلویی را تجربه کرد. این سرعت تحول در یگان‌های رزم دفاع مقدس در بحبوحه جنگ و زمستان سرد و با حجم بالای نیرو‌های رزمنده فی نفسه خودش از تحول عظیمی حکایت داشت. این تحول در حالی بود که تا چند روز قبل از آن عملیات «مسلم بن عقیل» و «زین‌العابدین» با مشکلات عدیده‌ای مواجه شده بود و با وجود آن مشکلات تأثیر چندان منفی روی روحیه مردم و رزمندگان نگذاشته بود و همه با جدیت و عزم راسخ آماده شده بودند تا وارد صحنه نبرد شوند؛ به گونهای که حضور رزمندگان با این حجم و نشاط خودش دستاورد بزرگی برای انقلاب اسلامی و ملت سلحشور ایران بود. روند توسعه یگان رزمی سپاه در این مقطع تاریخی به استناد نویسنده کتاب «گردان نهم» چنین است: «به دستور فرماندهی کل سپاه تیپ‌های مانوری این نهاد رزمی انقلابی به سطح لشکر ارتقا یافتند و برای اولین بار در تاریخ جنگ سه گروه‌بندی نظامی با نام‌های سپاه ۳ امام زمان، سپاه ۷ فجر و سپاه ۱۱ قدر تشکیل شد و لشکر‌های قدرتمند مانوری سپاه پاسداران در این سه سپاه سازماندهی شدند.»
سپاه ۳ صاحب‌الزمان لشکر‌های ۱۴ امام حسین (ع)، ۲۵ کربلا و ۱۷ علی‌بن‌ابی‌طالب (ع) و تیپ مستقل قمربنی‌هاشم (ع) را شامل می‌شد. سپاه ۷ فجر لشکر‌های ۷ ولیعصر (ع)، ۸ نجف، ۴۱ ثارالله و ۱۹ فجر و تیپ مستقل ۱۵ امام حسن (ع) را در بر می‌گرفت. سپاه ۱۱ قدر هم لشکر ۲۷ محمد رسول‌الله و ۳۱ عاشورا و تیپ مستقل ۱۰ سیدالشهدا (ع) را شامل می‌شد. هر کدام طی حکمی از سوی فرمانده کل سپاه فعال شدند.
این ساختار قبل از اجرای عملیات بود و با شروع عملیات در بعضی از یگان‌ها جابهجایی صورت گرفت و در حین عملیات نیز برای برطرف کردن ضعف یا تقویت یگان تغییراتی صورت پذیرفت. فرماندهان سپاه‌های سه‌گانه هر کدام زیرمجموعه خودشان را سازماندهی و تکمیل می‌کردند. برای نمونه، فرمانده سپاه ۱۱ قدر «شهید محمدابراهیم همت» بود. او پس از این انتصاب «شهید رضا چراغی» را به عنوان جانشین خود معرفی کرد. لشکر ۳۱ عاشورا به فرماندهی «شهید مهدی باکری»، لشکر ۲۷ محمد رسول‌الله (ص) به فرماندهی جانباز «سردار علی فضلی»، تیپ ۱۰ شهید سیدالشهداء (ع) به فرماندهی «شهید حاج کاظم رستگار» یگان‌های تحت امر این سپاه رزمی بودند. هر کدام در رده پایین‌تر سازمان رزم محدودتری داشتند؛ برای نمونه، در این برهه حساس لشکر ۲۷ محمد رسول‌الله (ص) که فرماندهی آن را علی فضلی برعهده داشت، یکی از یگان‌های تابعه سپاه ۱۱ قدر بود. این لشکر با ۱۸ گردان که در قالب سه تیپ رزمی و یک تیپ ادوات سازماندهی شده بودند، عبارت بودند از:
تیپ ۱ عمار به فرماندهی «شهید اکبر حاجی‌پور» و با معاونت «شهید بهمن نجفی»؛ تیپ ۲ سلمان فارسی به فرماندهی «شهید مهدی شرعپسند» با معاونت «شهید حمید گلکار». تیپ ۳ ابوذر به فرماندهی «شهید سیدمحمدرضا دستواره» با معاونت «شهید حسن زمانی». تیپ ادواتی ذوالفقار به فرماندهی «شهید علیرضا ناهیدی» و با معاونت «شهید محسن نورانی». با چنین سازماندهی با فراخوان نیرو‌های بسیجی از سراسر کشور، نیرو‌های زیادی راهی جبهه‌های نبرد شدند.