به تازگی «بی‌بی‌سی فارسی» در گزارشی با عنوان «از سنتوری تا کاناپه» به مسئله فیلم های توقیف شده در ایران پرداخته و آن را به موضوع قاچاق در سینما ربط داده است. در این باره لازم است به چند نکته اشاره کنیم:
نکته اول اینکه رسانه و سینما در جهتدهی به افکار عمومی و شکل گیری فرهنگ جامعه نقش مستقیم دارد. با وجود این، کدام کشور حاضر است بی قید و شرط تمام آثار تولید شده سینمایی را در فضای عمومی خود منتشر کند؟ آیا غرب که خود را مهد تمدن و آزادی میداند، حاضر است چنین اقدامی را انجام دهد؟
برای نمونه، مستند If You Love This Planet (اگر عاشق این سیاره هستید) به سخنرانی دکتر «هلن کالدکات» درباره «خطر سلاح‌های هسته‌ای جدید» استناد کرده، از سوی دولت آمریکا ممنوع اعلام شد یا فیلم «نمایش پورتلند»، درباره جنگ برای دستیابی قدرت بین دو باند است که سعی دارند تسلط بر اتحادیه‌ها را به دست آورند. این فیلم بر اساس داستان زندگی گانگستر «جیم الکن» ساخته شده است. با تهدید هزاران نفری که با امپراتوری آلکن در ارتباط بودند، شرکت‌های پخش این فیلم تصمیم گرفتند آن را ممنوع کنند. به تازگی یكی از بازیگران مطرح هالیوودی به اكران نشدن فیلمی كه تقریباً 70 سال از تولید آن می‌گذرد، انتقاد و ابراز امیدواری كرده است روزی این فیلم روانه اكران شود. جالب است كه موارد امنیتی درباره این فیلم به قدری رعایت شده است كه پس از 70 سال هنوز هیچ نسخه‌ای از آن به بیرون درز نكرده و كسی آن را ندیده است.
نکته دیگر اینکه براساس جدیدترین گزارش ProdPro، تولید فیلم و تلویزیون آمریکا در سه‌ماهه دوم سال ۲۰۲۴ تا ۴۰ درصد کاهش یافته است.کارشناسان صنعت فیلم‌سازی در اوایل سال جاری گفتند که استودیوها درخصوص پروژه‌هایی که چراغ سبز می‌گیرند محتاط هستند، چرا که از توقف دوباره پروژه‌ها می‌ترسند. این نکات و نیز اعتصابهایی که در زمینه سینما رخ داده است، نشان می‌دهد سینمای آمریکا با مشکلات جدی مواجه است؛ اما رسانه‌های غربی که تلاش دارند ضعفهای سینمای ایران را برجسته کنند، احساس تکلیفی در بیان این موارد ندارند و انگار فقط خود را در برابر ایران مسئول میدانند!
این در حالی است که صنعت سینمای ایران بعد از انقلاب رشد چشمگیری داشته است.افزایش محبوبیت سریال‌های ایرانی در منطقه باعث شده آثار ایرانی الهام‌بخش تولیدات کشورهای همسایه شوند.
در واقع آنان در پی یک پروژه مفصل، به دنبال این هستند که از سینمای ایران مرجعیتزدایی کرده و ذائقه جوان ایرانی را به سمت آثار غیر ایرانی ترغیب کنند. هدف از این پروژه سیاه‌نمایی از صنعت سینمای ایران و در نهایت جهتدهی به افکار و فرهنگ جامعه ایرانی است.