رهبر معظم انقلاب دهه نود را دوران رکود و تضعیف اقتصاد کشور دانسته‌اند، با ورود دولت فعلی در مذاکرات و تکرار روندهای غلط پیشین، آیا می‌توان از بازگشت مجدد اقتصاد کشور به سال‌های رکود جلوگیری کرد؟

اولا باید بررسی کرد که بیانات رهبر معظم انقلاب در چه شرایطی بیان شد. در یک نگاه کلی شرایط دهه 90 را می‌توان در موارد ذیل جست:

1.  قرار گرفتن توسعه برون گرا به عنوان دال مرکزی فعالیت های دولت یازدهم و دوازدهم و گره زدن برجام به تمام امور مدیریتی دولت.

2.  خوش بینی افراطی و آرمان گرایی در سیاست خارجی که موجب عدم اخذ تضمین‌های قوی از دشمن گردید.

3.  ناکامی برجام به عنوان محور اصلی فعالیت های دولت با توجه به قرار دادن توسعه برون گرا به عنوان دال مرکزی.

4. سوء مدیریت داخلی که باعث برخی ضعف های ساختاری مانند نظام مالیاتی، کاهش توان نظام در دور زدن یا خنثی سازی تحریم ها و ... می شد.

5. عدم نگاه موازنه گرا در ارتباطات بین المللی و غفلت از دو وزنه ارتباط با شرق و استفاده از ظرفیت همسایگان.

6.  عدم استفاده از ظرفیت های داخلی مانند تصحیح نظام مالیاتی، راهکارهای افزایش نظارت و بهره وری و ... .

7.  آغاز شرطی سازی اقتصاد در داخل با توجه به نگاه توسعه برون گرای دولت.

8.  افزایش انتظارات بواسطه دمیدن در هیجانات سیاسی و اقتصادی و ایجاد احساس محرومیت در جامعه.

9. روی آوردن دولت به شوک درمانی برای گذار از شرایط اقتصادی.

بر این اساس می توان تفاوت هایی را بین دولت پزشکیان جست که امید می رود این شرایط در دولت نسبت به دولت روحانی متفاوت باشد:

1.    نگاه به تجربه پیشینی دولت روحانی.

2.  تلاش برای جلوگیری از افزایش انتظارات اجتماعی با وجود برخی اشتباهات موردی در برخی کارگزاران و مسئولین دولتی.

3. گرایش به موازنه گرایی در سیاست خارجی و پرهیز از نگاه مطلق به غرب.

4. استفاده از ظرفیت های موجود در روابط بین الملل مانند پیمان شانگهای، بریکس، توافقات موجود با روسیه و چین و .... .

5. وجود برخی اصلاحات ساختاری مانند نظام مالیاتی و کاهش وابستگی به نفت نسبت به دولت قبل.

با این حال انتظار می رود که ساختارهای موجود همگرایی و نظارت بیشتری با دولت برای نیفتادن به دام دهه 90 را داشته باشند.

منبع: پرسمان هفته شماره 3