کتاب «هواتو دارم» دوازده سال از زندگی شهید مدافع «مهندس مرتضی عبداللهی» را از زبان همسرش روایت می‌کند. در لابه‌لای صفحات این کتاب، با مرتضایی آشنا می‌شویم که عاشق زندگی بود و آن را نعمتی الهی می‌دانست و قدر می‌شمرد. او برای آینده‌اش برنامه داشت و در رسیدن به اهدافش سخت‌کوش و مصمم بود. اما عشق او به زندگی، هرگز او را به ورطه دنیازدگی نکشاند. وقتی زمان جهاد فرا رسید و میدان مهیا شد، در رفتن تردید نکرد. حتی زمانی که به‌ظاهر از تکلیفش برداشته شد، باز هم برای رسیدن به معشوق از هیچ کوششی فروگذار نکرد.
این کتاب به تعبیری دیگر، روایتی از سیر و سلوک آدم‌ها، از زمین به آسمان است. اما نه همه آدم‌ها؛ بلکه روایت آنهایی که فرصت‌ها را غنیمت می‌شمرند و نشانه‌ها را خوب و دقیق می‌بینند.
یکی از نقاط قوت اصلی «هواتو دارم» سادگی و صمیمیت نثر آن است که مخاطب را به‌سرعت درگیر خود می‌کند. از همان لحظه شروع خواندن، کتاب جایی از اعماق قلب خواننده را نشانه می‌گیرد. بخشی از کتاب که اوج این صمیمیت و تعهد را نشان می‌دهد، دیالوگی تأثیرگذار است: «.. منتظر بودم بین همه این حرف‌ها سفارشی هم برای خودم داشته باشد؛ ولی چیزی نگفت، همه را که به من سپرد از روی صندلی بلند شد، با همان چشم‌های اشک‌بار به مرتضی گفتم: بامعرفت پس من چی، منو به کی می‌سپری؟ لبخند آرامی زد و گفت: نگران نباش، بهت قول می‌دم، خودم همه‌جا، همه وقت، هر طوری هم که بشه هواتو دارم...». این جمله، چکیده‌ای از وفاداری و عشق بی‌قید و شرطی است که در سراسر کتاب جاری است.
کتاب همچنین صحنه‌هایی دلنشین از زندگی شهید عبداللهی را به تصویر می‌کشد، از جمله روایت عروسی او که بسیار متفاوت از مراسم‌های معمول برگزار شد. این روایت نشان می‌دهد که چگونه می‌توان با رویکردی متفاوت، شادی و معنویت را در هم آمیخت: «نصف بیشتر مهمان‌ها رفقای مسجدی و مدرسه بودند؛ برای همین خیلی متفاوت از عروسی‌های معمول برگزار شد. از دست‌زدن‌ها و شعرخوانی خانم‌ها تا روی میز زدن‌ها و بالاپرت‌کردن داماد توی تالار آقایان. با اینکه قبل از مراسم عروسی فکر می‌کردیم بعضی‌ها بگویند «این چه مدل جشنیه؟! مگه بدون اُرگ و آهنگ عروسی میشه؟»، اما این اتفاقات این‌قدر جالب بود که حتی بعضی فامیل‌ها که خارج از کشور زندگی می‌کردند و کاملاً متفاوت با ما بودند، از نحوه برگزاری جشن خوششان آمده بود.» این بخش، زیبایی و تأثیرگذاری زندگی ساده و معنوی را به شکلی ملموس به تصویر می‌کشد و نشان می‌دهد که پایبندی به ارزش‌ها می‌تواند حتی برای کسانی که با این سبک زندگی آشنایی ندارند، جذاب و دلنشین باشد.
«هواتو دارم» نه تنها یادبود یک شهید بزرگوار، بلکه دعوتی است به تأمل در معنای حقیقی زندگی، عشق و ایثار.