سرنوشت 20 سال اشغال و 4 سال اخیر افغانستان درس عبرتی برای تمام کسانی است که همچنان در این توهم به سر می برند که تن دادن به خواسته‌های آمریکا و یا تبدیل شده به پایگاهی برای این کشور، دستاوردها و رفاه و پیشرفت را به همراه دارد.
در میان هیاهوهای جهانی در قبال تحولاتی همچون جنگ اوکراین و جنگ تعرفه‌ای ترامپ علیه سایر کشورها، افغانستان در روزهای اخیر با حادثه‌ای دلخراش همراه بوده است، چنانکه زمین‌لرزه‌ای به بزرگی 6 ریشتر شامگاه یکشنبه شرق افغانستان را لرزاند و هزاران کشته و زخمی بر جای گذاشت. در کنار آن برخی کشورها همچون جمهوری اسلامی ایران بر هرگونه حمایت و امدادرسانی به افغانستان تأکید کرده‌اند، اما سازمان و نهادهای بین المللی درباره تبعات و پیامدهای این فاجعه هشدار داده و تأکید کرده‌اند که با توجه به شرایط اقتصادی و امدادی، افغانستان می تواند به یک فاجعه انسانی مبدل گردد. در این میان رسانه‌های غربی در پردازش‌های جهت دار و مغرضانه برآن بوده‌اند تا شرایط این کشور پس از خروج غرب را دلیل وضعیت بحرانی اقتصادی و امکانات امدادی افغانستان معرفی و به نوعی بازگشت و حضور غرب را زمینه ساز تکرار نشدن این وضعیت عنوان می‌کنند. این نوع پردازش رسانه‌ای همزمان با 31 اوت، چهارمین سالروز خروج نیروهای اشغالگر از افغانستان در حالی صورت می‌گیرد که کارنامه 20 سال حضور ناتو و آمریکا و نیز رفتار آنها در 4 سال اخیر بیانگر حقایقی است که غرب با ابزارهای مختلف به دنبال پنهان سازی و کتمان آن است.
سرزمین اشغال شده با بهانه‌های ساختگی
افغانستان که پیش از این توسط شوروی سابق و انگلیس اشغال شده بود، بار دیگر طعم اشغال را در سال 2001 چشید. آمریکا و ناتو در حالی به بهانه حمله القاعده به برجهای دوقلوی سازمان تجارت جهانی در سال 2001 اشغال نظامی و به تبع آن اقتصادی و سیاسی افغانستان را رقم زد که اولاً القاعده همچون سایر گروه‌های تروریستی نه نیروی خارج از ساختار آمریکا و بلکه به اذعان کلینتون وزیر خارجه دور اول ریاست جمهوری اوباما ساخته و پرداخته دست نهادهای اطلاعاتی این کشور بود. لذا اگر قرار به بازخواستی بوده باید آمریکا مجازات می شد نه آنکه کشوری همچون افغانستان اشغال و ویران شود. ثانیاً مستندات و شواهد سالهای بعد نشانگر نقش عمده و اصلی صهیونیست‌ها در حمله تروریستی به ساختمان سازمان تجارت جهانی بوده که با حمایت کارتل‌های تسلیحاتی و نفتی این جنایت را رقم زده‌اند. آمریکا هرگز حاضر به پذیرش تحقیق مستقل در این زمینه نبوده که سناریوی نقش آمریکا و صهیونیست‌ها را تقویت کرده است. افغانستان ویران شده را می‌توان نتیجه یک جانبه گرایی و دروغ پردازی آمریکایی دانست که مشابه آن را در عراق و... می توان مشاهده کرد.
هزینه‌کردی بدون دستاورد
آمریکایی‌ها در حالی 20 سال اشغال افغانستان را رقم زدند که آمارها حکایت از زنجیره‌ای از فجایع و جنایت‌هایی دارد که نه تنها تحقق بخش وعده ساختن کشوری آزاد و آباد نبود، بلکه هزینه کردهای مالی و انسانی بیشماری را بر جای گذاشت. آمارها نشان می دهد که میزان فقر و بی کاری و گرسنگی در دوران اشغال شدت یافته در حالی غیر نظامیان بیشماری نیز قربانی توهمات و ماهیت تروریستی اشغالگران شده‌اند. میزان تولید مواد مخدر در این کشور از 200 تن به 9 هزار تن افزایش یافته است که یک فاجعه بوده است.
براساس گزارش موسسه Costs of War ایالات متحده امریکا طی بیست سال ۲ تریلیون و ۲۶۰ میلیارد دلار در افغانستان هزینه جنگ کرده است. در گزارش جداگانه‌ای، لوتز و نتا کرافورد از مدیران هزینه های جنگ و استاد علوم سیاسی در دانشگاه بوستون آمریکا نیز تخمین زدند که بین ۷۷۰ هزار تا ۸۰۱ هزار نفر در جنگ های پس از ۱۱ سپتامبر کشته شده اند. برآورد کل شامل کشته شدن غیرنظامیان - حدود ۳۱۲ هزار یا بیشتر - و همچنین کشته شدن مخالفین (بیش از ۲۵۰ هزار)، اعضای ارتش ایالات متحده (۷ هزار و ۱۴) و روزنامه نگاران و فعالان حقوق بشری (یک هزار و ۳۴۳ نفر) می باشد. مجموع این گزارش‌ها نشان می دهد که کارنامه 20 ساله اشغالگران سراسر جنایت و کشتار بوده که تاکنون نیز مجازات نشده‌اند.
خروجی‌ای که یک رسوایی شد
آمریکایی‌ها بر این ادعاد بوده‌اند که به دنبال نابودسازی طالبان بوده‌اند، حال آنکه سرانجام در قطر برای واگذاری بخشی از قدرت به آنها توافق کردند. آمریکایی‌ها اواخر ماه اوت 2021 در حالی شبانه و خفت بار افغانستان را با برجای گذاشتن تجهیزات و ادوات نظامی ترک کردند که از یک سو ساختار سیاسی و امنیتی ادعایی َآنها به ریاست جمهوری اشرف غنی در برابر طالبان دوام نیاورد و سریعاً کابل را واگذار کرد که نشانگر دروغین بودن ادعای آمریکایی‌ها مبنی بر ساختن ساختار سیاسی و نظام مدرن و منسجم بوده است و از سوی دیگر رفتار جنایتکارانه و تحقیر آمیز آمریکایی‌ها در فرودگاه کابل ماهیت ضد بشری آنها را برای جهانیان آشکار ساخت. در حالی که هزاران نفر که سالها در خدمت ارتش اشغالگر به عنوان مترجم و یا کارگر محلی بوده‌اند در حالی برای ترس از جانشان و سرنوشتشان در فرودگاه کابل به دنبال خروج از کشور بودند پروازهای آمریکایی رفتاری حقارت آمیز علیه آنها داشته و حتی در جنایتی بزرگ در واکنش به حمله داعش به فرودگاه خانواده‌ای 10 نفره که اکثر آنان کودک بودند در حمله جنگنده آمریکایی قتل عام شدند. روند خروج اشغالگران نشان داد که آنها نه یک ناجی، بلکه جنایتکاران منفعت طلبی هستند که هرگز به تعهدات خود عمل نمی کنند.
تعهداتی که همچنان اجرا نمی شود
کشورهای غربی هر چند در اواخر اوت 2021 افغانستان را ترک کردند، اما تعهدات مالی، پزشکی و امدادرسانی آنها به افغانستان پا برجا بوده است. به اذعان سازمان ملل غربی‌ها نه تنها تعهدات انسانی و مالی خود را اجرایی نکرده‌اند، بلکه با مصادره 9 میلیارد دلار دارایی‌های این کشور به بهانه‌های واهی بر شدت رنج ملت افغانستان افزوده اند. حقیقت آن است که وضعیت فاجعه بار ایجاد شده در زلزله اخیر بیش از هر چیز نشأت گرفته از بی تعهدی غرب است که گرسنگی و قحطی و کمبود دارو و کمک‌های بشر دوستانه را رقم زده که نتیجه آن افزایش آمار تلفات است. هر چند که یک جانبه گرایی و خودداری طالبان از مشارکت عمومی تأثیرات منفی بر این کشور داشته، اما سهم اشغالگران و بی تعهدی غرب چنان گسترده است که با هیچ بهانه و توجیهی و جنگ رسانه‌ای توان پنهان سازی آن را ندارد.
سرزمینی که الگوی دیگران است
سرنوشت 20 سال اشغال و 4 سال اخیر افغانستان درس عبرتی برای تمام کسانی است که همچنان در این توهم به سر می برند که تن دادن به خواسته‌های آمریکا و یا تبدیل شده به پایگاهی برای این کشور، دستاوردها و رفاه و پیشرفت را به همراه دارد. سرنوشت تاریک افغانستان آینه‌ای تمام نما برای سازشکاران و دل بستگان به مذاکره و تن دادن به خواسته‌های آمریکاست. آمریکایی که نشان داده هرگز پذیرنده حقوق سایر ملت‌ها نبوده و حضورش جز ویرانی نتیجه‌ای به همراه ندارد، چنانکه سرنوشت امروز اوکراین، سوریه و فاجعه انسانی تحمیلی به غزه نتیجه سیاست‌ها و منفعت طلبی‌های آمریکاست.