برخی میدان‌های آن سروصدا و گلوله و خون دارد -مثل ترور دانشمندان هسته‌ای در دهه ۹۰- و بعضی دیگر از جنس عملیات‌های خاموش و بی‌سروصداست؛ مثل تهاجم فرهنگی و عملیات رسانه‌ای و روانی، جنگ اقتصادی، جنگ علمی، جنگ دیپلماتیک و جنگ سایبری از دیگر ابعاد این نبرد همه‌جانبه و تمام‌عیار است.
هرکدام از این میادین و ابعاد مختلف درگیری، مختصات، عوامل، سربازان، تکنیک‌ها، ویژگی‌ها و ابزار خاص خود را دارد، اما یک عامل و عنصر در تمام این نبرد‌ها حیاتی و تعیین‌کننده است؛ امید. جبهه‌ای که ناامید باشد، با قاطعیت می‌توان گفت نبرد را پیشاپیش باخته است.
دشمن نیز از سال‌ها پیش درباره این موضوع و عنصر، کار تخریبی فراوانی را شروع کرده است. برنامه‌ای همه‌جانبه و مفصل و البته پیچیده که اقشار مختلف را دربرمی‌گیرد و می‌خواهد هرکدام را به‌نحوی ناامید سازد.
با اندکی دقت می‌توان دریافت که قشر جوان ایرانی، در مرکز اهداف این برنامه راهبردی قرار دارد. چراکه جوانان موتور محرکه و نیروی اصلی هرکدام از میادین نبرد فوق هستند. واقعیت آن است که در این نبرد شناختی و ذهنی، امکانات دشمن به‌هیچ‌عنوان با امکانات ما قابل قیاس نیست. آنان از به‌روزترین و مدرن‌ترین فناوری‌ها و ابزار برای این نبرد برخوردار هستند و بودجه‌هایی که در این مسیر هزینه می‌کنند به‌هیچ‌عنوان با بودجه‌های ایران تناسبی ندارد. کارشان را هم از منظری خوب بلدند! نقاط ضعف را صد برابر بزرگ می‌کنند و نقاط قوت را یا پنهان کرده یا به آن خدشه وارد می‌سازند.
متأسفانه برخی در داخل نیز آگاهانه یا ناآگاهانه در زمین دشمن توپ می‌زنند و با رفتار و گفتار غلط خود، به عملیات ناامیدسازی دشمن دامن می‌زنند و درواقع به جبهه خودی خیانت می‌کنند.
به‌هرحال این کشور از مشکلاتی مزمن و تاریخی رنج می‌برد که میراث حکومت‌های وابسته و فاسد پیشین است. عقب‌ماندگی از قافله علم و پیشرفت جهانی در دو قرن اخیر تنها یک نمونه از این آسیب‌هاست. در کنار آن فشار بی‌امان دشمن در حوزه‌های مختلف که فقط یکی از آنها برای خرد کردن هر کشور و ملتی کافی است، خود عاملی دیگر است. نفوذی‌ها و غربزده‌ها دو دسته دیگری هستند که به‌طرق مختلف برنامه دشمن را تسهیل و تکمیل می‌کنند. در چنین شرایطی، روی کاغذ و علی‌الظاهر همه چیز به نفع دشمن و برنامه ناامیدسازی آن است.
اما در همین شرایط سخت و خطیر می‌بینیم که جوانان ایرانی در میادین ورزشی به‌کرات افتخار می‌آفرینند، مدال‌های علمی جهانی را به خانه می‌آورند، در میدان نظامی هم نوآوری و تولیدات کارآمد و شگفتی‌ساز دارند و هم وقت استفاده از آنها حماسه می‌آفرینند و بالاخره در میدان دفاع از وطن، با هر سلیقه و نگاهی، کنار هم در برابر دشمن متجاوز می‌ایستند؛ و این همان چیزی است که دشمن از درک آن عاجز بوده و علی‌رغم تمام برنامه‌ریزی‌ها و صرف بودجه‌های کلان، نمی‌تواند اهداف خود را محقق سازد؛ و بالاخره در پایان باید تأکید کرد امیدداشتن و امیددادن به‌معنای خوش‌خیالی و نادیده انگاشتن مشکلات نیست. اتفاقاً دل بستن به نقاط خیالی و چشم امید به دست اجنبی داشتن یکی از ابعاد برنامه دشمنان ایران عزیز است.