دیگچه جنگ‌طلبان اوباما

نویسنده: جرمی اکساهیل*
مترجم: جمشید سلمانیان
باراک اوباما تیمی از رقبای خود را برای اجرای سیاست خارجی خود تشکیل داده است. اما در حالی که کارشناسان و روزنامه نگاران به طور فراوان در مورد احتمال بروز اختلاف میان وی و هیلاری کلینتون به عنوان وزیر امور خارجه و شبکه مرموز تامین کنندگان مالی کارهای بیل کلینتون گمانه زنی می کنند، اما در این میان از اختلافاتی که واقعا خودنمائی خواهد کرد ذکری به میان نمی آید. جدالهای اصلی میان زیردستان اوباما نخواهد بود بلکه در واقع برعلیه کسانی خواهد بود که خواستار تغییر سیاست خارجی ایالات متحده هستند و نه تغییر در اعضای اتاق جنگ.
اوباما وقتی اعضای تیم سیاست خارجی خود را معرفی کرد، گفت:”من راه نیفتادم تا نوع رای دهندگان به این افراد را چک کنم.” اما با توجه به فرم درخواست کار در کاخ سفید که حاوی 63 سوال است، باور کردن این حرف قدری مشکل است. اما اوباما آشکارا سوابق این افراد را بررسی کرده و واقعیت ناراحت کننده این است که آنچه که در باره این افراد فهمیده را پسندیده است.
او هیلاری کلینتون، رابرت گیتس، سوزان رایس و جو بایدن که دارای سوابق اثبات شده حمایت از جنگ عراق، طرفداری از دخالت نظامی، سیاستهای نئولیبرالیستی و جهان بینی مطابق با قوس سیاست خارجی ای که اززمان تصدی بوش پدر تا زمان حال ادامه دارد را دردیگچه ای از طرفداران جنگ گردهم آورده است.
وی این حرف را رد کرده که سوابق کاردولتی افرادی که برگزیده، بر سیاست آینده دولتش تاثیر زیادی خواهد داشت. اوباما گفت:”بفهمید که در وهله اول و مهم تر از همه، دیدگاه تغییر از کجا می آید. این دیدگاه از من سرچشمه می گیرد. این کار من که در خصوص اینکه به کجا می رویم دیدگاه بدهم و بعد مطمئن شوم که تیم من آن دیدگاه را اجرا می کند.” مدافعان رئیس جمهور منتخب آمریکا معمولااین خط را تکرار می کنند.
در جریان مبارزات انتخاباتی مکررا به ما گفته شد که در خصوص مهمترین موضوع سیاست خارجی روز ما یعنی جنگ عراق حق با اوباما است. اوباما در جریان مناظره ماه سپتامبر خود با جان مک کین، گفت:”شش سال قبل، من برخاستم و با این جنگ مخالفت کردم، در آن زمان این کار به لحاظ سیاسی پرمخاطره بود.”
وی افزود، “سناتور مک کین و رئیس جمهور بوش نظر کاملامتفاوتی داشتند.” اما با توجه به اینکه 130 نفر از اعضای مجلس نمایندگان و 23 نفر از نمایندگان سنا به جنگ رای منفی دادند، اینکه وی گروهی از دموکراتها را استخدام می کند که همان نظر بوش و مک کین را دارندچه معنایی دارد؟
در خصوص عراق، آن موضوع مبارزات انتخاباتی که از آن با عنوان “حساس ترین قضاوت سیاسی خارجی نسل ما” یاد می شد، بایدن و کلینتون نه تنها از تجاوز به عراق حمایت کردند، بلکه تبلیغات دولت بوش و دروغ ها در باره سلاح های کشتار جمعی عراق و افسانه ارتباطات آن کشور با القاعده را تائید و تکرار کردند.
کلینتون و رام مانوئل، رئیس دفتر جنگ طلب و حامی اسرائیل اوباما هنوز هم از رائی که به حمایت از جنگ دادند ابراز پشیمانی نمی کنند. سوزان رایس که مدعی است با جنگ عراق مخالفت کرده قبلادر دولت سمتی نداشته و مجبور نبوده به حمایت و یا مخالفت با آن رای بدهد.
اما در آستانه آغاز جنگ، علنا افسانه وجود تسلیحات کشتار جمعی در عراق را تائید کرد و گفت: “ با این خطر عمده باید با قدرت برخورد شود.” رایس همچنین در مورد دارفور هم نظرات جنگ طلبانه ای داشته و خواستار “حمله به پایگاههای هوایی سودان، و تجهیزات هواپیمایی و نظامی” آن کشور شده است.
همچنین تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل که اوباما، کاملابا طیب خاطر، وزیر دفاع دولت بوش را برای تصدی در وزارت دفاع دولت خودش برگزید، که مثل خودش، کارنامه ای ناراحت کننده و بلند بالادر سازمان سیا در جریان جنگ سرد دارد.
با اینکه گزارش شده که ژنرال جیمز جونز، نامزد پیشنهادی اوباما برای پست مشاور امنیت ملی، با تجاوز به عراق مخالف بوده و گفته می شود در زمان دونالد رامسفلد در پنتاگون، مقابل نومحافظه کاران ایستادگی کرده، اما در زمان مقتضی، علنا این کار را نکرد.
مجله تایم او را فردی معرفی کرد که پیش از جنگ و در روزهای منتهی به آن، فرمانده تفنگداران دریایی بود و از طراحی پر نقض آن عملیات علنا انتقاد نکرد. به علاوه، جونز که از دوستان مک کین است گفته که تعیین جدول زمانی برای خروج از عراق “بر ضد منافع مالی ما” خواهد بود.
اما مشکل تعیین زیردستان اوباما تنها به پندار ناصواب این افراد در خصوص عراق مربوط نمی شود. چیزی که تیم سیاست خارجی اوباما را با هم متحد می سازد، حمایت آنان از دستورالعمل سیاست خارجی کلاسیک آمریکا است که عبارت است از: دست پنهان بازار آزاد، که در سایه حمایت مشت آهنین نظامیگری آمریکا قرار دارد و همچنین حمایت از دکترین دراولویت بودن آمریکا.
مدافعان خیال پرداز اوباما سعی کرده اند نحوه گزینش کابینه وی را کم اهمیت جلوه بدهند و می گویند وی سیاستها را تعیین خواهد کرد، اما نخبگان حاکم در این کشور موضوع را آن گونه که هست می بینند. کارل رو، یعنی همان کسی که به “مغز بوش” معروف است گزینش اعضای کابینه اوباما را “دلگرم کننده” خواند که خود همین حرف مشوش کننده است. اما مکس بوت، از سرکردگان نومحافظه کاران و کارمند سابق دفتر مبارزات انتخاباتی مک کین از این گزینش به بهترین نحو نتیجه گیری کرد. او نوشت:
“ از گزینش این افراد که مک کین هم راحت اکثرشان را بر می گزیند، دهانم باز ماند و مات ماندم. انتصاب ژنرال جونز و ابقای گیتس در وزارت دفاع تقریبا بحث تعیین و اجرای جدول زمانی 16 ماهه برای خروج از عراق، مذاکره بی قید و شرط با (به زغم وی) دیکتاتورها، و دیگر حماقتهای دیگری که از مبارزات انتخاباتی اوباما منتشر می شد، پایان می دهد.”او گفت هیلاری کلینتون حامی “قوی” ای برای “نئولیبرالیسم” خواهد بود که از جنبه های مختلف، تفاوت چندانی با “نومحافظه کاری” ندارد. مایکل گلدفارب، یارغار بوش، در روزنامه ویکلی استاندارد، ارگان رسمی جنبش نومحافظه کاران نوشت به نظر در دولت اوباما چیزی وجود نخواهد داشت که نماینده تغییر جدی در نحوه کار واشنگتن باشد.وی افزود: “انتظار می رود که اوباما مصصم به ادامه راهی باشد که بوش در دوره دوم ریاست جمهوری اش تعیین کرد.”
در سطوح بالای دستگاه سیاست خارجی اوباما حتی یک حامی محکم ضدجنگ وجود ندارد. و نکته اینجا است که: اوباما سیاست خارجی ایالات متحده آمریکا را به طور بنیادین تغییرنخواهد داد. او یک دموکرات طرفدار حفظ وضع موجود است. به همین دلیل هم هست که بازیگران عرصه سیاسی واشنگتن این گونه راجع به تیم جدید اوباما به به و چهچه می کنند. در عین حال اشتباه است که بگوییم اوباما زیر رجز های خود زده است. البته این انتصابها با شعارهای انتخاباتی وی در باره ایجاد تغییر در سیاستهای آمریکا مغایرت دارد. اما اگر به قبل از مبارزات انتخاباتی بازگردیم می بینیم که این گزینش ها بسیار همگام با سابقه اوباما و دیدگاه سیاست خارجی ای است که او در جریان آن مبارزات بر شمرد.
یعنی از وعده وی برای تشدید جنگ افغانستان گرفته تا طرح کاهش تعداد نظامیان درعراق و ابقای “نیروهای ته مانده” در آن کشور ، و از وعده وی در خصوص استفاده یکجانبه از زور در پاکستان برای دفاع از منافع آمریکا گرفته تا موضع گیری وی در خصوص ایران. اوباما در سخنرانی معروف تابستان گذشته خود در کمیته روابط عمومی آمریکا - اسرائیل (ایپک) گفت:”من برای دفاع از امنیت مان و امنیت متحدمان، اسرائیل همیشه تهدید اقدام نظامی را روی میز نگه خواهم داشت. گاهی اوقات چاره ای جز مقابله نیست."