حرمله‌ای از رجاله‌ها که «حر» خوانده شد

احسان محمّدحسنی
«محمدنوری زاد» پدیدۀ ناشناخته ای نیست! تاریخ، امثال او را زیاد به خود دیده است و من سال هاست او را می شناسم. مخصوصاً از شش ماهۀ آخر حیات سیّد مرتضی! روزهایی که آقا مرتضی شدید و از همه طرف زیر هجمه و شانتاژ و باران تهمت و فحاشیِ مصادر قدرت قرار داشت و حتی یک لبخند یا سلام علیک مختصر می توانست به او روحیه بدهد، نوری زاد به واسطۀ نان خوردن در محضر اولیاء وقت جام جم، حق سفره را تمام و کمال به جا می آورد و از سایۀ آقا مرتضی هم فراری بود ، همین حضرت، بلافاصله بعد از شهادت آقا مرتضی در حیاط مسجد ارک، جلوی چشم صدها نفر، طفلک سعیدقاسمی را با میکروفن جام جم جلوی دوربین سیّار تلویزیون به باد سین جیم بسته بود و با ادعاهای درخور دایه های مهربان تر از مادر و با چشمانی خیس از اشکِ مصلحتی، به سبک آن تمساحِ معروف، از حاج سعید می پرسید: چطور دلت آمد مرتضای ما را ببری توی آن میدان مین؟!
حاج سعید می گفت: این یارو دیگه کیه؟! انگار اون میدون مین رو ما از قصد برای آقا مرتضی چیده بودیم و خودمون سید رو هُل دادیم روی مینِ والمر!
بله، او را می شناسم، و از روزهایی که بدون روادید سوار بر قطار قلم زنان آزادۀ پای کار انقلاب در مجله های اعتصام، سوره و روزنامه کیهان شد تا روزهایی که کِشان کِشان خود را به قافلۀ راوی سرخ جامۀ روایت فتح  رساند و برای خود آبرویی دست و پا کرد.
مجریِ سوپر انقلابیِ برنامه های هفتگیِگروه تلویزیونی جهاد و روایت فتح که جنگ و جبهه را و شب های حمله و خاکریز را تنها از ره آورد دریچه دوربین و قاب فیلم های هنرمردان این دو گروه به تماشا نشسته، بعد از شهادت خونینِ علمدار روایت در سحرگاه ۲۰ فروردین ماه ۷۲ در قتلگاه شهیدان فکّه، همچون گندم نمایی جو فروش، بدون اعتقاد و ایمان به راه و رسم سید مرتضی آوینی و بی بهره از استعدادهای الهی سّیدِ شهید، ردای گشاد و غصبیِ جانشینی او را به تن کرد و شد یکی از خلفای بلافصلِ آقا مرتضی! نه، اشتباه نکنید! مطمئن باشید ادعای نداشتن اعتقاد و ایمان به راه سیّدالشّهدای اهل قلم، اتهام من به او نیست. اعتراف خود او نزد من است. . . بارها و بارها در حیاط نُقلی روایت فتح و در صحن و سرای مؤسسه شهید آوینی، مرا با افاضات و افشاگری های شجاعانه! خود علیه خود، مبهوت و حیرت زده کرد.
او شیفتۀ دیده شدن است. چه در قاب تلویزیون در کسوت مجری و چه در هیاهوی عربده کشان و گردن کلفتان کذّاب که خوف و وحشتِ ناشی از برملا شدنِ نفاقشان را پشت کلمات آراسته شان پنهان کرده اند. . . و من همچون خیل جماعتی که این سیرک بازِ غیرحرفه ای را می شناسند، داغ پاسخ دادن به العطش های شهوتناک او برای بیشتر دیده شدن را بر جگرش گذاشتم و یازده نامه او را با سکوت پاسخ دادم. اما نامۀ دوازدهم... از این به بعد بنای من بر سکوت نیست و این یادداشت ادامه می یابد و تبدیل به کابوس هولناکی برای او خواهد شد که تا زمان گریختنش از کشور و پناه بردن به آغوش گوساله های سامری، همچنان که فرزند پیش قراولش اباذر را پیش از خود راهی کرد، پیوسته ادامه خواهد یافت. چرا که برای ثبت در تاریخ و حافظۀ تاریخی این ملّت و باز برای روشن شدن اذهان جوانان پاک سرشت و دختران و پسرانِ بی گناه و مظلوم این آب وخاک، رسم جوانمردی نیست اگر حقیقت عیان نشود.
نامۀ دوازدهم نوری زاد با خیال پردازی و سناریوسازی ناشیانه او شروع می شود، نمایشنامه ای که می تواند هر روز چندین مرتبه در ذهن امثال او رخ دهد. و پیش بینی و پیشگوییِ مرتاضانۀ او از برملا شدن اسرار مگو و نهانی اش در رسانه ها و در و اکنش به تقلّاهای بی حاصلش ادامه می یابد. گو اینکه می داند با گستاخی های جدید، تیر خلاص را به خود خواهد زد، و سپس پیش دستی کرده و هرگونه عکس العمل را نسبت به خود، پیشاپیش برچسب می زند! او بیماری مهلک خود را بهتر از هرکس می شناسد. لذا از تیغ کشیدن بر دُمل و غُدّه سرطانی خود به شدّت واهمه دارد، از این روی ناگزیرم تیغ بردارم و زخم بدبوی او را باز کنم و عفونت های او را بیرون بریزم؛ هر چند که قلم و دستان من آلوده به نجاست شود. باشد که موجب عبرت و شاید درمان گردد. فاعتبروا یا اولی الابصار.
در نامۀ دوازدهم او که سراسر ترس و وحشت و دلهره از هیمنۀ پوشالی آمریکا و اذناب شیطان است، پشیمانی از مواضع انقلابی گذشته و استحاله و وادادگی در برابر چنگ و دندانهای مصنوعیِ دشمن، از کلمه به کلمه آن می بارد. در این روزها که فرزندان معنویِ حیدرکرّار تا پای خیمۀ معاویه زمان رسیده اند و موج بیداری اسلامی همچون سونامی به خروش درآمده، قرآن برسر نیزه کردنِ نوری زاد قابل درک است! زین همرهان سُست عناصر دلم گرفت، شیر خدا و رُستم دستانم آرزوست. . . .
حضرت حقّه باز، در سلسله نامه پراکنی های جاهلانه اش، در حالی دم از عدالت می زند که خود در تولیدات تصویریِ شرم آورش و در حالیکه انبوه جوانان با استعداد این سرزمین در صفِ طویلِ تأمینِ حداقل ها برای تولید آثارشان مانده اند، دست کم میلیاردها تومان از سرمایۀ بیت المال مستضعفین را با ساخت فیلم های غیرقابل پخش و کوتاه قد، به آتش کشید و از بین برد.
آن هایی که از نزدیک روحیۀ این پهلوان پنبه را می شناسند، به خوبی می دانند که هر بار شکم او از انباشت سکّه ها تهی می شود، فریاد و عربدۀ او برای باج گیری و دریدن یقه ها به هوا می رود. و هر وقت ساکت است، یعنی که سر در آخور فرو برده است!
کسی که در ایّام حبس، به جای تدبّر، تأمل، تأدیب و تفکّر، دوره آموزش جنگ روانی توسط استاد و هم بندِ خود مصطفی تاج زاده را بصورت جهشی پاس نموده، ای کاش می دانست همچون ابزاری موقّت و یکبار مصرف، آلت دستِ اربابان و استادانِ خبرۀ خود قرا گرفته است. ای کاش به جای هوای خود بزرگ بینی و هوسِ نصیحتِ دیگران و ژست قهرمان گرفتن، سری به خانۀ زنان رنج دیده و بی پناهی می زد که از ترس آبرو و آزارهای او آرام و قرار ندارند و حقوق بالا کشیدۀ آنان را پرداخت می کرد. ای کاش می شد به مردم و خانوادۀ او بخش هایی از نفاق و نهان کاری های او را نشان داد، افسوس!
نوری زاد اکنون به جُرثومه ای لجوج تبدیل شده که راه بازگشت ندارد، مگر اینکه توبه کند و جبران مافات، که بعید می دانم چنین توفیقی یابد. او یکی از بزرگترین اختلاس کننده های فرهنگی است و اعتقاد دارم شکم او انباشته از حرام و گندابه های متراکم است و بدن او آغشته از نجاست! وگرنه این همه چِرک و عفونت کجا و قلم و زبان یک مسلمان آزاده کجا؟! از این روی به تأسی از پیش بینیِ سیّد و سالار شهیدان، حضرت ابا عبدالله (ع) انتظار شنیدن و اثر کردن سخن حق و تأثیر در او با این شکم متورم از حرام، خیال باطل است.
اگر اینطور بود، جلسه پنج ساعته من با او در روزهای حبس و در حضور دو تن از دوستان قدیمی او می توانست او را به خود آورد. امّا در همان نشست دریافتم که به او دیگر امیدی نیست و به اعماق سیاهچال ضلالت و گمراهی سرنگون شده.
گفتنی های بسیاری با او داشتم که در آن جلسه گفتم، و به او یادآوری کردم که هزارهزار جوان مؤمن و عاشق و با استعداد، امروز خود را برای مصاف و رویارویی با اولیاء الشیطان آماده کرده اند و برای نبرد آخر الزمانی پا می کوبند، و ریزش های سوخته و خودفروشی از جنس تو را به حساب نمی آورند. جوانانی را در این میهن عزیزتر از جانم می شناسم که امثال تو به دامنه ی قله ی وجودی آنها هم نخواهید رسید. از هر راهی رفت که از استدلال های منطقی و انسانی خلاص شود، راه خود را بسته دید، لاجرم فریاد می کشید و از کوره در می رفت.
نوری زاد با وجودی که بارها بر سر اختلاف عقیده با سیدمرتضی آوینی درگیر شده بود و مبانی اعتقادی و فکری آقامرتضی را از اساس باور نداشت و این را بارها و علنی بر زبان رانده بود، امّا استعداد و اشتهای زیادی داشت تا بعد از شهادت سید، خود را بجای او جا بزند و همچون میراث خواران یا به قول قُدما: مرده خورهای حرفه ای، خود را بر گُردۀ دوستداران و دلدادگان راه سیّد، تحمیل نماید.
او حتی لیاقت این را نداشت که تا ظهور خورشید همراه این قافله بماند، حتی عرضه و توفیق نان خوردن از سفره ی همیشه گسترده ی آوینی را هم نداشت چرا که راه و رسم سید، هنر مرد بودن است نه مزدورِ اجنبی شدن!
یقین دارم که عملکرد امروزِ او بخشی از پروژه دشمن است و او در پازل جبهه ی نفاق بازیگر شایسته ای است.
امّا اساساً دعوای من فراتر از قد و قواره ی نوری زاد است. امروز یقه ی آمریکا و اسراییل در دست ماست و ما را حتی با کوتوله هایی مثل اربابان فتنه گر و انحرافی او هم کاری نیست. نظام ما، نظام رئوفی است، آنقدر رئوف و مهربان که با آفتاب پرستانِ دستمالی شده ای از جنس نوری زاد، با مدارا رفتار می کند و بجای زندان اوین، هتل اوین می برد مخالفینش را، نمونه اش آزادیِ امثال اوست و آزادی قلم ها و زبان های دریده شان.
همه به یاد می آورند سال های قبل از این چرخش رسوایی آفرین او را که با تیزی قلم خود چیزی برای هم بندهای امروزین خود باقی نگذاشته بود. هم ما و هم همسایه ها و همنفس های امروز او بر سر مواضع خود مانده ایم، این محمد نوری زاد است که بعد از پرده دری های گستاخانه و ریش فروشی های بی ریشه خود، قافیه را تنگ دیده و حالا که این سو جایگاهی ندارد، به صف آرایش گرفتۀ اصحاب یزید و سپاه عمر سعد پیوسته. هر چند که نیش عقرب نه از ره کین است، اقتضای طبیعتش این ست. تمام آن رجّاله ها، سر قَتَله ها و شیعه نماهای بی وفای سپاه کوفه هم امروز همدم و یاور نوری زادها شده اند. و کسانی را که تا دیروزمولای خود خطاب می کرد، امروز در داستان او تبدیل شده اند به شمر و خولی و سنان و حَرمله.
گفتم حَرمله یاد کربلا افتادم و یاد لقبی که یکی از سران فتنه در شب نشینیِ منزل نوزی زاد به وی اعطا کرد و او را حُرّ زمان نامید! مطمئنم اگر همین حالا و در همین ماه عزای آل البیت (علیهم السلام) خود را در آیینه ببیند متوجه تغییر شدید سیمای خود خواهد شد. کافی است عکس سال های ماضی و دور خود را کنار قاب آیینه بچسباند و خود را بار دیگر و این بار با چشمِ باز با چهرۀ امروزش مقایسه کند، شک ندارم که به جای حُرّ، حَرمله را خواهد دید! بله حرمله؛ حرمله ای که در میان رجّاله های قشون کوفه و با تیر سه شعبه از گلوی علی اصغر شش ماهۀ حسین هم دریغ نکرد، امروز در میان همان قشون و با دست به قبضۀ شمشیر به سمت قامت رشیدِ سکاندار سفینۀ عاشورایی انقلاب هجوم می آورند. امّا هیهات! که کربلا تکرار شود. امروز دیگر با فرمول ۹دی باید در مورد سیدنا القاعد صحبت کرد نه با فرمول کوفه! همۀ حرف نسل ۹ دی این بود که ما کوفی صفت نیستیم و عاشورایی تا آخر ایستاده ایم.
... چه زیبا گفت:
دنیا اگر از یزید -بخوانید حرمله- لبریز شود ما پشت به سالار شهیدان نکنیم
دیگر چه برای گفتن مانده است جز: یا اباعبدالله، برئت الی الله و الیکم منهم و من اشیاعهم و اتباعهم و اولیائهم ...
بدورد تا فرصتی دیگر
آذرماه 1390