می‌‌گفت تا راضی نباشی شهید نمی‌شوم!

از همسرتان برای‌مان تعریف کنید و بفرمایید چه سالی ازدواج کردید؟

همسرم متولد سال ۱۳۵۴ و زمان شهادت ۴۵ ساله بود. کارشناسی ارشد مدیریت عملیات داشت. ما مردادماه سال ۱۳۷۹ ازدواج کردیم.

شما شرایط زندگی با یک نظامی را می‎دانستید و از سختی‎های آن باخبر بودید؟

از نزدیک زندگی افراد نظامی را ندیده بودم، اما دورادور اطلاع داشتم. زندگی ما با مردم عادی خیلی فرق می‎کند و گاهی اطرافیان به بنده می‎گفتند چطور این شرایط را تحمل می‎کنی که می‎گفتم وقتی قبول کردم، باید همه چیز را قبول کنم؛ با تمام وجود همه سختی‏ها را به جان پذیرفته بودم.

آیا همسرتان مشتاق شهادت بود و در صحبت‏هایی که با شما داشت، این موضوع را در میان می‏گذاشت؟

ابتدا که به من نمی‌گفت؛ اما باتوجه به نوع کاری که داشت، من همیشه احتمال به شهادت رسیدنش را می‎دادم. آرزوی ایشان شهادت بود و همیشه از من و بچه‏ ها درخواست دعای شهادت می‏کرد و موضوعی که باعث می‎شود الآن من و بچه ‏ها به آرامش برسیم، این است که می‎دانیم ایشان به آرزو و هدف والایی که داشت، رسیده و در راه اسلام و وطن شهید شده است. به همه گفته‎ام اگر همسرم به مرگ عادی از این دنیا می‎رفت، به هیچ وجه نمی‏توانستم دوری‌‌اش را تحمل کنم.

تا به حال شده بود برای ایشان دعای شهادت کنید؟

من ۲۰ سال با همسرم زندگی کردم و می‎دیدم که چقدر تلاش می‎کند، وجدان کاری دارد و مسئولیت‎پذیر است. همیشه به من می‏گفت هر چقدر تلاش کنم، اما تا شما راضی نباشی، شهید نمی‎شوم. اوایل که می‏گفت برایم دعا کن شهید شوم، به شوخی می‎‏گرفتم. همسرم به دلیل مأموریت‎هایی که می‏رفت، خیلی دیر‎به ‏دیر به منزل می‏ آمد؛ می‎گفتم ما که شما را دیر‎به‎دیر می‏‎بینیم، شهید هم بشوید که دیگر شما را نمی‏بینیم، چطور من راضی به شهادت‌تان شوم؟ می‎گفت فکر می‎کنی شهدا خانواده‎های‌شان را تنها می‎گذارند؟ نه، این‌طور نیست، روح آنها همیشه در کنار خانواده‎های‌شان است. با نگاه و رفتار التماس می‎کرد برای شهادتش دعا کنم، من هم که می‌دیدم چقدر لیاقت شهادت را دارد و اگر به شهادتش راضی نشوم، در حق ایشان خودخواهی و بی‎انصافی کرده‎ام، راضی شدم و گفتم امیدوارم شهید شوی، اما دیرتر که بچه‎ها به سروسامان برسند. بعد از شهادتش متوجه شدم خدا بیشتر از من طالب دیدارش بود و آسمانی‏‎اش کرد؛ چون مدت کمی بعد از رضایت من ایشان به شهادت رسید.

شهید سلیمی چقدر ولایت‌مدار بود؟

بسیار زیاد، کارهایش همه از روی اخلاص، رضایت خدا و ولایت‎پذیری بود. بعد از شهادت حاج‌قاسم بسیار بی‎تابی می‎کرد چهار ماه بعد، خودش هم آسمانی شد.

خانم فاروقی، بعد از شهادت همسرتان، با چه صحبت‎هایی بچه‏ ها را آرام می‏کنید؟

خدا را شکر بچه ‏ها به سنی رسیده‌اند که این موضوع را کاملاً درک می‏کنند و البته شرایط زندگی‏ ما همیشه طوری بوده است که بچه‎ها و من آماده شهادت ایشان بوده‌ایم؛ چون همیشه از شهادت صحبت می‏کرد و علاوه بر من، به بچه‎ها هم می‏گفت برایش دعای شهادت کنند.

از آنجا که همسرم دیر‏به‏دیر به منزل می‏آمد، به حضور کم ایشان عادت داشتیم و الآن متوجه می‏شوم که انگار زندگی ما برای این لحظات آماده می‏شده است.

چقدر حضور همسرتان را در زندگی بعد از شهادت ایشان درک می‎کنید؟

من و بچه ‏ها حس می‎کنیم ایشان به مأموریت رفته است و برمی‎گردد و همیشه حضورش را در قلب‌مان و کنارمان احساس می‏کنیم. دلتنگی داریم، اما سعی می‌کنیم خودمان را وفق بدهیم؛ ما همیشه برای این شرایط آماده بودیم. همین که حضورش را احساس می‏کنیم، آرامش‏بخش است.

از دیدار آخرتان برای‌مان بگویید.

همسرم به دلیل مأموریت‏ها و کارهای زیادی که داشت، همیشه خستگی از چشمانش مشخص بود، اما هیچ‎گاه خستگی را به خانه نمی ‏آورد. شب قبل از شهادت، ایشان را برای خوردن سحری بیدار کردم که با خواب‌آلودگی سحری خورد و کنار سفره خوابید و نیم‌ساعت بعد از نماز صبح رفت. هنگام رفتن طبق معمول بدرقه‎اش کردم که موقع رفتن با اینکه عجله داشت، برگشت و چند ثانیه‏ای من را در سکوت نگاه کرد. پرسیدم چی شده، اما حرفی نزد و خداحافظی کرد.

لحظه خداحافظی با پیکر همسرتان چه احساسی داشتید؟

وقتی پیکر همسرم را در غسال‏خانه دیدم، همان‌جا روی پیکر سجده شکر به جا آوردم که همسرم به آرزویش رسید و خداوند هم دعای من را در حق ایشان مستجاب کرد. یک مرتبه دیگر هم بعد از به خاک سپرده شدن پیکرشان، روی مزار سجده شکر کردم و اولین بار که به‌تنهایی بعد از شهادت همسرم به منزل برگشتم، برای مرتبه سوم سجده شکر کردم که خدا این پیشکش را از ما و ایشان قبول کند و خدا را شکر کردم که این سعادت را به همسرم، خودم و فرزندانم عطا کرد.