بهره‌گیری از ظرفیت‌های ملی

کشور کوچک «سنگاپور» از منظر جغرافیایی در منطقه جنوب شرق آسیا در تنگه مالاکا بین اقیانوس هند و اقیانوس بزرگ آرام واقع شده است. این کشور کوچک‌ترین کشور مستقل آسیاست و از یک جزیره اصلی و 60 جزیره کوچک تشکیل می‌شود. جزیره‌اى که امروزه سنگاپور خوانده مى‌شود، از قرن سوم میلادى براى کاشفین دریانورد چینى شناخته شده بود. نام امروزى سنگاپور را شاهزاده هندى به نام «اسنف نیلا اوتاما»بر روى این سرزمین گذاشته است. در مقاله «راهبردهای دولت توسعه‌گرا و شکوفایی اقتصادی سنگاپور» آمده است: «سنگاپور از جمله کشورهایی است که شیب پرشتاب آن در مسیر توسعه و پیشرفت اقتصادی همواره مورد توجه اقتصاددانان و سیاست‌مداران بوده است. به بیان بهتر، استراتژی اقتصادی جمهوری یا دولت‌ـ شهر کوچک سنگاپور در جنوب شرقی آسیا، با جمعیتی اندک بیش از پنج میلیون نفر، منابع طبیعی ناچیز و دسترسی محدود به آب‌های شیرین، همواره مورد توجه اقتصاددانان بوده است.» کمتر کشوری در جهان طی تنها ۵۰ سال، تغییرى پانزده برابری در درآمد سرانه داشته است. امید به زندگی‌ در سنگاپور نزدیک به ۸۲ سال است که این رقم سه سال بیشتر از آمریکا و کاناداست. نرخ مرگ و میر در این کشور کمتر از میانگین آمریکای شمالی و اروپاست. همچنین شاخص‌های آموزشی در این کشور کوچک، قابل مقایسه با کشورهای صنعتی است. سنگاپور یکی از بهترین نمونه‌های توسعه و رشد اقتصادی در بین کشورهای جنوب شرق آسیاست که بدون وجود منابع طبیعی و بهره‌گیری از مواهب خدادادی توانسته با مدیریت کلان و ثبات سیاست‌گذاری، خود را در زمره کشورهای توسعه‌یافته جهان، به جهانیان معرفی کند. «امید اصغری» در مقاله‌ای تحت عنوان «فناوری اطلاعات و تجارت الکترونیکی در سنگاپور» وضعیت موجود و برنامه‌های این کشور را برای توسعه تجارت الکترونیکی بررسی کرده است. «منصوره روستایی» در پژوهشی با عنوان «جهانی شدن اقتصاد و وضعیت شغلی زنان و مقایسه موردی ایران و سنگاپور» می‌نویسد: «جهانی شدن جنبه‌های گوناگونی از زندگی، انسان را تحت تأثیر خود قرار داد که بخش اقتصاد پیشتازترین و مهم‌ترین آنهاست. جهانی شدن اقتصاد وسیله‌ای است که کشورهای در حال توسعه می‌توانند از طریق آن نیازهای خود را برآورده کرده و در مسیر توسعه گام بردارند. این پدیده حاکی از کم شدن موانع بازرگانی بین‌الملل و افزایش خصوصی‌سازی و سرمایه‌گذاری‌های بین‌المللی و لذا افزایش نقش شرکت‌های چند ملیتی در اقتصاد جهانی است. از سوی دیگر زنان به عنوان نیمی از جمعیت کشورهای توسعه‌یافته بخش قابل توجهی از جمعیت فعال این کشورها را تشکیل می‌دهند و به اقتصادهای‌شان رونق دوچندان بخشیده‌اند.»

سروش امیری در مقاله «راهبردهای دولت توسعه‌گرا و شکوفایی اقتصادی سنگاپور» این چنین می‌نویسد: «بسیاری از نظریه‌پردازان بزرگ اقتصاد و سیاست از جمله مانوئل کاستلز معتقد هستند سنگاپور در دهه آینده با قرار گرفتن در میان چند قدرت بزرگ اقتصادی از جمله چین، ژاپن و کره جنوبی، نقش ویژه‌ای در اقتصاد اطلاعاتی و شبکه‌ای خواهد داشت. آسیاى جنوب شرقى به علت موقعیت جغرافیایى و وفور محصولات منطقه حاره و سهولت ارتباط و دسترسى به جزایر و شبه جزایر آن، بیش از دو هزار سال به صورت یک مرکز تجارى بزرگ جهان درآمده است و سنگاپور از نظر جغرافیایى در مرکز دریایى این منطقه قرار دارد. هنوز هم از نظر مبادلات تجارى و ورود کالا از اروپا و اقیانوس آرام در درجه اول اهمیت دارد و بزرگ‌ترین بندر آسیاى جنوب شرقى و دومین بندر بزرگ دنیا محسوب مى‌شود.» همچنین در ادامه می‌نویسد: «جذب و هدایت سرمایه‌گذاری‌ها یکی از کارویژه‌های مهم دولت بود. درآمدهای عمومی در سنگاپور در مسیر سرمایه‌گذاری همچنین به عنوان کاتالیزوری در جهت رشد اقتصادی و نوآوری مورد استفاده قرار می‌گیرد. دولت سنگاپور مدیریت ذخایر این کشور را از طریق دو صندوق ثروت ملی تماسک و GLC را بر عهده دارد. در ابتدا سیاست دولت در مدیریت این صندوق‌ها مبتنی بر تعمیق رشد و توسعه اقتصادی بوده است؛ اما در دهه‌های اخیر اهداف صندوق‌های ثروت ملی سنگاپور به سمت اهداف تجاری متمایل شده است.» وی در جای دیگری از این مقاله می‌آورد: «یکی از داعیه‌های اصلی ساختار اقتصادی سنگاپور فسادستیزی است. فرار مالیاتی در سنگاپور غیرقانونی است، با این حال سازمان همکاری‌های اقتصادی و توسعه در گزارشی اعلام کرده است مقامات مالیاتی سنگاپور تنها در پرونده‌هایی که مالیات دولت سنگاپور پرداخت نشده است، تمایل به همکاری دارد.» جوزف ستیگلیتز در مقاله‌ای با عنوان «به سوی پارادایم جدید توسعه» ترجمه دکتر اسماعیل مردانی که در مجله اطلاعات سیاسی‌ـ اقتصادی به چاپ رسیده است، می‌نویسد: «سنگاپور به دلیل موقعیت ترانزیتی ویژه از اصلی‌ترین نقاط فروش و قیمت‌گذاری و تجارت نفت در آسیا به شمار می‌رود. صنایع پالایشگاهی رقمی حدود پنج درصد از تولید ناخالص داخلی این کشور را بر عهده دارند، به طوری که سنگاپور به یکی از سه کشور بزرگ در زمینه صادرات محصولات پالایشی تبدیل شده است. صنایع نفتی در این کشور از محرک‌های رشد صنایع شیمیایی و صنایع مربوط به ساخت تجهیزات استخراج نفت و گاز بوده است؛ به طوری که سنگاپور در حال حاضر در برخی از تجهیزات دریایی صنعت نفت صاحب سهم چشمگیری از بازار جهانی است.»