غارت سرخ‌پوستان

فرانسوی‌ها در رقابت با دشمن دیرینه خود، انگلیسی‌ها از اوایل نیمه قرن پانزدهم میلادی وارد سرزمین آمریکای شمالی شدند و در سال 1540، نخستین نمایندگی تجاری فرانسه در آمریکای شمالی تأسیس شد. مهم‌ترین کالا برای فرانسوی‌ها پوست خز بود و ارزش آن معادل طلا برای اسپانیایی‌ها محسوب می‌شد و انگیزه ایجاد امپراتوری در آمریکای شمالی را در ذهن فرانسوی‌ها تقویت کرد.
در سال 1608، نخستین سکونتگاه همیشگی فرانسوی‌ها در «کبک» امروزی تأسیس شد. در سال 1682، «روبرت دلاساله» به بخش‌های پایین رود می‌سی‌سی‌پی سفر کرد. او این سفر را تا دهانه این رود در خلیج مکزیک ادامه داد و تمام سرزمین‌های حوزه‌ رود می‌سی‌سی‌پی را متعلّق به فرانسه اعلام کرد و به احترام پادشاه وقت «لوئی چهاردهم» این سرزمین‌ها را «لوئیزیانا» نامید. البته مهاجران فرانسوی به قارّه آمریکا بسیار کمتر از مهاجران اسپانیایی و انگلیسی بودند.حضور استعمارگران متعدّد در آمریکای شمالی، هرچند با رقابت بین آنها همراه است؛ امّا سیاست استعمارگرانه ایجاب می‌کرد که این رقبا برای گسترش سیطره خود متّحد شده و با سیاست «اختلاف بینداز و حکومت ‌کن» قبایل سرخ‌پوست را به جان هم بیندازند. برای نمونه، در کانادا در اواخر قرن هفدهم، فرانسوی‌ها به یک قبیله و هلندی‌ها به قبیله دیگر کمک کرده و آنها را به جان هم انداختند. در نهایت قبیله اولی، قبیله دومی را نابود کرد و از 22 روستای آنها، 15 تا را ویران کرد و از 18 هزار نفر افراد‌شان، 10 هزار نفر را کشت. بعد هم قشون فرانسه قبیله فاتح را قلع و قمع کرد.
تا اواخر قرن هفدهم، فرانسوی‌ها همچنان بر مستعمرات خود در کانادا و آمریکای شمالی تسلّط داشتند؛ این مناطق پس از شکست فرانسه در جنگ‌ هفت ساله، به انگلیس واگذار شد. جنگ در دریا به نفع بریتانیا خاتمه یافت. از این زمان به بعد، سلطه دریایی بریتانیا بر آب‌های جهان تکمیل شد و آنها توانستند این سلطه را تا بعد از جنگ جهانی دوم حفظ کنند.در دوران حاکمیت ناپلئون «لوئیزیانا» نیز از سیطره فرانسه به درآمد. ناپلئون با توجه به وضعیت مالی بد فرانسه و دشواری دفاع از مستعمرات در آمریکای شمالی و خطر جنگ با انگلیس، تصمیم گرفت مستعمرات را به دولت ایالات متحده بفروشد. در جریان این معامله، بیشتر از دو میلیون کیلومتر مربع از سرزمین‌های مورد ادّعای فرانسه، در ازای مبلغ ۱۵ میلیون دلار، به ایالات متحده واگذار شد.