رحمت بی‌انتهای خداوند

همه ما می‌دانیم که سعه رحمت و لطف خداوند متعال بی‌نهایت است. پروردگار عالم هم بی‌نهایت داراست،(رحمت خدا حد و حصر ندارد) و هم داناست، نیازها و احتیاجات همه را می‌داند و هم این خدای دارا و دانا بی‌نهایت تواناست. کسی نمی‌تواند جلوی عطا و فضل او را بگیرد، بی‌نهایت بخشنده و مهربان است؛ اگر شما این پنج صفت خدا را در نظر بگیرید، خداوند متعال اسماء و صفات متعددی دارد، ولی اگر فقط همین پنج صفت خدا را در نظر بگیرید، آن‌ وقت متوجه می‌شوید این خدایی که بی‌نهایت دارد و اگر از کرم خودش به تمام انسان‌ها از اول تاریخ تا آخر تاریخ آن مقداری که به وجود مقدس پیامبر(ص) عطا کرده، اگر به همه انسان‌ها عطا بکند، از خزائن رحمت خداوند چیزی کم نمی‌آید، اتفاقاً خداوند همین را می‌خواهد؛ ماه مبارک رمضان هم در دعای افتتاح می‌خوانید: «الَّذی لا تَنْقُصُ خَزائِنُهُ وَلا تَزیدُهُ كَثْرَةُ الْعَطاءِ إلاّ جُوداً وَكَرَماً»؛ پروردگار عالم هرچی ببخشد، بخشش او بیشتر می‌شود، از خزائن او چیزی کم نمی‌آید، این خدایی که بی‌نهایت‌ها را داراست، دنبال بهانه می‌گردد برای بخشش و فضل و رحمت خودش، خداوند متعال با یک بهانه به انسان‌ها عطا می‌کند.
روایتی وجود دارد که مرحوم میرزاجواد آقای ملکی‌تبریزی در کتاب «المراقبات» خود نقل کرده، خداوند متعال می‌فرماید: یا داوود، «لَو عَلِمَ المُدبِرونَ اَنی کَیفَ اشتیاقی بِهِم لَماتوا شَوقاً علیه» اگر آن کسانی که پشت به من خدا کردند، بدانند که من چقدر مشتاق‌شان هستم، از شوق من می‌میرند؛ گفت: سایه معشوق اگر افتاد برعاشق چه شد؟/ ما به او محتاج بودیم او به ما مشتاق بود؛ ما محتاج او هستیم، اما انگار خداوند متعال ناز بنده‌هایش را می‌کشد برای اینکه رحمت و عنایت به آنها داشته باشد؛ پروردگار ما پروردگاری است که مچ نمی‌گیرد، بلکه دست می‌گیرد برای رشد و برای بلند کردن انسان‌ها، کم و کوچک ما را زیاد می‌دهد. «یا مَنْ یُعْطِی الْکَثیرَ بِالْقَلیلِ» به بزرگی و عظمت خودش نگاه می‌کند، اگر کمی هم در خانه‌اش بیاوری، پروردگار زیاد می‌دهد... خدا دنبال بهانه می‌گردد برای رحمت و عنایت و لطف خودش. از طرف پروردگار عالم بی‌نهایت‌ها آماده است، بی‌نهایت علم، بی‌نهایت رزق، بی‌نهایت رحمت و عنایت، از طرف خدا که حالت منتظره‌ای ندارد که! همه چی آماده است، همین الان آماده است بی‌نهایت‌ها؛ اما برادر بزرگوار، خواهر بزرگوار، سؤال این است که: «سهم ما از این بی‌نهایت خداوند چقدر است؟!» یا اینکه «ما چقدر می‌توانیم از این بی‌نهایت‌ها بگیریم؟!» سهم هر کسی به اندازه قابلیت و ظرف خودش است.