با تصویب سازمان سینمایی، قیمت بلیت سینما در سال 1402 شناور شد. «روح‌الله سهرابی» مدیرکل دفتر نظارت بر عرضه و نمایش فیلم سازمان سینمایی اعلام کرده است، قیمت بلیت سینما در سال جدید بر اساس درجه کیفی، موقعیت جغرافیایی قرارگیری سالن سینما و سانس‌های گوناگون تعیین می‌شود و در اختیار متقاضی قرار خواهد گرفت. به گفته وی، در این مصوبه، سقف مبلغ بلیت ۶۰ هزار تومان برای سینماهای مدرن در نظر گرفته شده که البته درصد بسیار بیشتری از سالن‌ها و سانس‌ها با ارقام پایین‌تر، یعنی تا ۲۰ هزار تومان به فروش می‌رسد. تجربه نشان داده است، هرچقدر هزینه سینما رفتن برای مردم و دهک‌های پایین بیشتر شود، گیشه خلوت و متعاقب آن، محتوای آثار رخوت‌ناک‌تر می‌شوند. تجربه همه سال‌های اخیر و از جمله سال 1401 این را ثابت می‌کند. مطابق آمار، در سالی که پشت سر گذاشتیم، سینمای ایران یکی از ادوار ضعیف خود هم از نظر کیفیت آثار، هم محتوا و هم فروش را تجربه کرد. البته به گفته «هاشم میرزاخانی»، مدیرعامل مؤسسه سینما شهر، فروش سینمای ایران در مقایسه با سال 1400 که آخرین سال سیطره کرونا و فعالیت دولت قبل بود، دو و نیم درصد افزایش یافته است که این نشان می‌دهد اوضاع اندکی بهتر شده است؛ اما امسال تعداد افرادی که برای تماشای فیلم‌ها به سالن‌های سینما مراجعه کرده‌اند، کمتر از یک درصد مردم را شامل می‌شود. سینمای یک درصدی، نتیجه محتوا، کیفیت و البته قیمت بلیت فیلم‌هاست؛ چون به اعتقاد خیلی از مردمی که سینما نمی‌روند، قیمت بلیت، خیلی بیشتر از ارزش فیلم‌هاست و آنها می توانند با هزینه کمتر، به سرگرمی و محصول فرهنگی و هنری باکیفیت‌تری دسترسی پیدا کنند! اتفاقا ابتدای سال جاری نیز، با وجود هشدار کارشناسان، قیمت بلیت سینما افزایش یافت. یکی از عواقب کاهش ارتباط عامه مردم و طبقات کم‌برخوردار با سینما این است که آثار بی‌مایه که به ذائقه قشر مایه‌دار نزدیک‌تر است، بیشتر رو می‌آیند. به همین دلیل هم در صدر جدول فروش، نام سه فیلم «انفرادی»، «سگ‌بند» و «بخارست» دیده می‌شود که در رده کمدی‌های سطح پایین تقسیم‌بندی می‌شوند. نکته جالب این است که فیلم‌های انفرادی و بخارست، هر دو متعلق به یک کارگردان، یعنی «مسعود اطیابی» هستند! افزون بر این، در فهرست فیلم‌هایی که سال 1401 روی پرده رفتند، به جز چند فیلم مانند «موقعیت مهدی»، «بدون قرار قبلی»، «هناس»، «روز صفر» و...، فیلم جدی که به مسائل تاریخی، سیاسی و انقلابی و دفاع مقدسی اختصاص داشته باشد، نمی‌بینیم. این یعنی در سبد عرضه شده به مردم، همچنان فیلم‌های خنثی و باری به هر جهت و البته کمدی‌های دون‌پایه غالب بود؛ فیلم‌هایی مانند «خط استوا»، «چپ راست»، «پالتو شتری» و... . هر چند باید به این نکته هم اشاره کرد که بیشتر فیلم‌های سال 1401 تولیدات باقی مانده از دولت قبل به شمار می‌آیند. یک اتفاق امیدوارکننده امسال، اکران دو پویانمایی باکیفیت «پسر دلفینی» و «لوپتو» و استقبال خوب مخاطب از آن دو بود. امید است که با تجربه گذشته و واقعیت‌های اقتصادی، سازمان سینمایی تدابیری را برای دسترسی بهتر و بیشتر عموم مردم به سینما فراهم کند؛ در این صورت هم شاهد رونق گیشه خواهیم بود و هم شکوفایی و پویایی بیشتری در سینما رخ خواهد داد. سینما با مردم زنده است.
