سفر رئیس‌جمهور کشورمان، حجت‌الاسلام والمسلمین سیدابراهیم رئیسی در رأس یک هیئت بزرگ اقتصادی‌ـ سیاسی به سوریه که در پی دعوت بشار اسد، همتای سوری وی ، انجام شد، توجه محافل گوناگون را به خود جلب کرده است. این سفر که برخی ناظران آن را استثنایی و تاریخی خوانده‌اند، پس از حدود 13 سال و پس از پایان جنگ و بحران نسبتاً طولانی در این کشور صورت گرفت.
این سفر ابعاد، اهداف و دستاوردهای گوناگونی داشت؛ از جمله مباحث دوجانبه در راستای توسعه روابط و همکاری‌های مشترک در زمینه‌های اقتصادی، تجاری، نفت و انرژی، فنی‌ـ مهندسی، مسکن، حمل‌ونقل و... و نیز امضای برنامه جامع همکاری‌های راهبردی و بلندمدت ایران و سوریه و امضای 15 سند همکاری دیگر.
اما مسئله قابل توجه در این سفر که به ویژه از دید محافل غربی و صهیونیستی دور نمانده، تقویت محور مقاومت در برابر رژیم صهیونیستی و سیاست‌های توسعه‌طلبانه و رفتارهای تجاوزگرانه این رژیم است.
رئیسی در دیدار با مقامات بلندپایه سوریه تأکید کرد: «جریان مقاومت، به‌ویژه در فلسطین رژیم صهیونیستی را زمین‌گیر کرده و رویکرد توسعه‌طلبی و اشغالگری امروز شکست‌خورده است.» حجت‌الاسلام رئیسی در نشست‌هایی جداگانه با جمعی از رهبران و فرماندهان مقاومت اسلامی و اندیشمندان فلسطینی نیز تأکید کرد: «جمهوری اسلامی موضوع فلسطین را همواره به عنوان اولویت در سیاست خارجی خود دنبال می‌کند و معتقدیم تمامی معادلات جهان اسلام ذیل این موضوع تعریف می‌شود.»
در واقع پیام سفر رئیسی به سوریه، اعلام حمایت از مقاومت و هشدار به صهیونیست‌ها بوده و آغازگر فصل جدیدی از معادلات و نظم نوین در منطقه است که جبهه مقاومت، یکی از مؤلفه‌های فعال و تأثیرگذار بر آن خواهد بود.
شکست ائتلاف غرب و متحدان منطقه‌ای آن و رژیم صهیونیستی در جنگ نیابتی تروریستی علیه سوریه، آنها را به این جمع‌بندی رسانده است که با وجود استفاده از ابزارهای متنوع قادر به تضعیف محور مقاومت نیستند.
خروج سوریه از انزوا و تمایل کشورهای عربی نسبت به بازگشت این کشور به اتحادیه عرب، از دیگر مصادیق پیروزی سوریه در برابر توطئه‌های جبهه غربی‌ـ صهیونیستی است. همچنین، تلاش‌های هماهنگ ایران و روسیه برای بهبود مناسبات ترکیه و سوریه، جایگاه منطقه‌ای سوریه را بیش از پیش تحکیم خواهد کرد. از طرفی، سرگیری مناسبات ایران و عربستان، ضمن آنکه طرح‌هایی، چون «عادی‌سازی روابط اعراب و اسرائیل» را به محاق می‌برد، فرصتی برای تقویت موقعیت سوریه در منطقه به منزله زنجیره‌ای مهم از محور مقاومت به شمار می‌آید.
شاید به همین دلیل بود که رسانه‌های صهیونیستی پیش از انجام سفر رئیسی به دمشق، نسبت به آن ابراز خشم و نگرانی کرده و با اشاره به تأثیر سفر رئیس‌جمهوری اسلامی ایران بر تحولات و مناسبات منطقه‌ای اعلام کردند ایران خواهان یکپارچه کردن محور ایران‌ـ حزب‌الله‌ـ حماس‌ـ جهاد اسلامی است و این امر سبب می‌شود تهران برنامه جدیدی درخصوص سیاست خاورمیانه اتخاذ کرده و امنیت رژیم صهیونیستی بیش از پیش دچار مخاطره شود. همچنین مقامات صهیونیستی نگرانند که ایران قصد تقویت اتحاد محور مقاومت و تشویق سوریه به ایفای نقش فعال‌تر و مؤثرتر در مقابله با اسرائیل را داشته باشد.
ابراز نگرانی محافل صهیونیستی در حدی است که حتی وارد برخی جزئیات شده و بعضی کارشناسان نظامی این رژیم این گمانه‌زنی را طرح کرده‌اند که طبق ارزیابی نهادهای امنیتی، ایران و سوریه و دیگر اعضای محور مقاومت قصد تأسیس یک شبکه راداری پیشرفته در منطقه را دارند که مانع بزرگی در برابر حملات رژیم صهیونیستی به سوریه خواهد بود.
سوریه از لحاظ ژئوپلیتیکی سنگر اول در برابر رژیم صهیونیستی و نقطه اتصال محور مقاومت و ارتباط آن با سه قاره آسیا، اروپا و آفریقا به شمار می‌آید. به همین دلیل حضور ایران و عناصر مقاومت در این کشور نگرانی رژیم غاصب را برانگیخته و حملات ایذایی و مستمر آن علیه اهداف مقاومت در سوریه، نوعی تلاش مذبوحانه برای خروج ایران از سوریه قلمداد می‌شود؛ غافل از آنکه جریان مقاومت و فرهنگ ریشه‌دار آن قوی‌تر از آن است که به سادگی دچار عقب‌نشینی شود.
این در حالی است که مقامات رژیم صهیونیستی به تازگی اذعان کرده‌اند که فشردگی حملات و افزایش توان تسلیحاتی در گروه‌های مقاومت منطقه، به‌ویژه در فلسطین اشغالی آنها را در تنگنای شدید قرار داده است. افزون بر قابلیت‌های بالای نظامی حزب‌الله و گروه‌های مقاومت فلسطین در باریکه غزه، ظهور نسلی نو از مقاومت در کرانه باختری صهیونیست‌ها را دچار وحشت و استیصال کرده و محافل داخلی رژیم صهیونیستی از احتمال حمله چندجبهه‌ای علیه این رژیم در هراس هستند.
از این منظر، سفر ابراهیم رئیسی در مقام تحکیم‌کننده جبهه مقاومت در پایگاه مهم منطقه‌ای مقاومت، یعنی سوریه، می‌تواند سرفصل تازه‌ای در عملکرد مقاومت در برابر حملات و تجاوزات رژیم صهیونیستی گشوده و حداقل فایده آن این است که حالتی از بازدارندگی ایجاد می‌کند تا رژیم غاصب به ریسک خطرناک دست نزند؛ به ویژه آنکه شرایط داخلی این رژیم در سایه بحران و شکاف‌های داخلی، به شدت بغرنج است.
