معیار سعادت و شقاوت

خداوند متعال از میان مخلوقات خود، انسان را به عنوان اشرف مخلوقات برگزیده و از میان آنان، انسان‌هاى کامل را الگو قرار داده است که این الگوها امتیازات و فضیلت‌هاى ویژه‌اى دارند. حضرت امام حسین(ع) نمونه‌اى برجسته از این اسوه‌هاى پاک است و همه انسان‌ها موظّفند ایشان را به منزله الگو و سرمشق خود انتخاب کنند... محبت به امام حسین(ع) آنچنان ارزشمند است که اگر خداوند بخواهد بنده‌ای را سعادتمند کند، محبّت به آن حضرت را در دلش قرار می‌‌دهد. حضرت امام صادق(ع) می‌فرماید: «مَنْ أَرَادَ الله بِهِ الْخَیرَ قَذَفَ فِی قَلْبِهِ حُبَّ‌الْحُسَینِ(ع) وَ حُبَّ زِیارَتِهِ.» واژه «قذف» به معنای پرتاب کردن است و با واژه «گذاشتن» تفاوت معنایی دارد؛ تفاوت این دو واژه در این است که در پرتاب، نیرویی در پشت آن قرار دارد که آن را به سمت جلو حرکت می‌دهد تا به هدف برسد؛ امّا در گذاشتن، چنین نیرویی وجود ندارد. اگر خالق هستی اراده کند که بنده‌ای خیر دنیا و آخرت را ببیند، محبّت محبوب خود، حضرت سیدالشهداء(ع) را به قلب آن بنده پرتاب می‌کند. از سوی دیگر، اگر خداوند شقاوت را برای بنده‌ای بخواهد، بغض و کینه حضرت را به قلب او پرتاب می‌کند... با توجه به این روایت، می‌توان فهمید که معیار در سعادت یا شقاوت انسان‌ها محبّت یا کینه نسبت به حضرت سیدالشهداء(ع) است. بنابر آیات قرآن کریم، یکی از معجزات ویژه حضرت عیسی(ع) این بود که مردگان را زنده می‌کرد تا علایم نبوّت را به مردم نشان دهد. حضرت سیدالشهداء(ع) نیز همچون حضرت عیسی(ع) مردگان را احیا می‌کردند... مقام حضرت سیدالشهداء(ع) آن چنان عظیم است که عقول انسان‌های عادی از درک آن مقامات عاجز و ناتوانند. ایشان چنان نزد پروردگار عزیز و محبوب هستند که به‌واسطه ایشان، افراد زیادی به رستگاری نایل می‌شوند. پیامبر اکرم(ص) می‌فرمایند: «إنَّ الحُسَیْنَ مِصباحُ الهُدی وَ سَفینَةُ النَّجاةِ» اما نکته مهمی که باید بیشتر به آن توجه کرد، آن است که کشتی ابی‌عبدالله(ع) انسان‌ها را با سرعت بیشتری به ساحل نجات و امنیت می‌رساند. برای نمونه، می‌توان به حُرّ‌بن‌یزید ‌ریاحی اشاره کرد. اگر حرّ در کشتی نجات یکی از اولیای الهی می‌رفت، شاید سالیان بسیاری طول می‌کشید تا به این مقام برسد؛ امّا حضرت سیدالشهداء(ع) با یک نگاه و عنایت او را به بهشت برین رهنمون کرد.... مقام حضرت امیرالمؤمنین(ع) آن چنان عظیم بود که رسول خاتم(ص) به ایشان متوسّل می‌شدند، امّا گاهی امیرالمؤمنین‌ علی(ع) نیز برای برخی امور مهم به فرزندش امام حسین(ع) متوسّل می‌شد. این در حالی است که امام علی(ع) در اوج قدرت ظاهری و باطنی بود و هر چه می‌خواست برای ایشان مهیا بود... .