شهید اربعین

خودش چیزی از شرایطش به ما نمی‌گفت و معمولاً از اطرافیان درباره او می‌شنیدیم. مثلاً مسئول اردوهای جهادی که او در آنها شرکت می‌کرد، به ما گفت: «او همیشه سخت‌ترین مسئولیت‌ها و سخت‌ترین شرایط را قبول می‌کرد و معتقد بود این سختی‌ها برای خودسازی و رسیدن به آرزوی شهادتش مؤثر است.» همه همرزمان دوست داشتند با محمود باشند و از ویژگی‌های شخصیتی او بهره ببرند. خلوص و صداقت خاصی داشتند، سیمای متبسم، اخلاق خوب و به‌روز بودنش از او طلبه‌ای پرطرفدار ساخته بود. شاید ایشان در تمام عمرشان ساعتی را هم هدر نداد. همرزمانش می‌گویند: «او لباسش را آویزان می‌کرد و به همرزمان می‌گفت هر کس پول لازم دارد بدون اینکه بگوید از داخل جیب لباسم بردارد و هر موقع توانست برگرداند.» همیشه مطیع دستورات رهبری بود و سخنرانی‌ها و گفته‌های ایشان را تجزیه و تحلیل می‌کرد و خود را مقید به انجام دستورات ایشان می‌دانست. او بیش از یک ماه برای ایام اربعین 1395 به سامرا رفت و در یکی از پرخطرترین مناطق به زائران خدمت کرد و سال بعد زمانی که قصد زیارت کربلا را داشتم و از او درخواست همراهی کردم، در حالی که در سوریه بود، گفت: «من الان در مأموریت هستم و نمی‌توانم بیایم، اما از شما می‌خواهم دعا کنید تا در روز اربعین شهید شوم.» من هم که نمی‌دانستم او در سوریه است، شب اربعین 1396 برای شهادت او دعا کردم که در نهایت مستجاب شد. محمود در دفتر خاطرات خود نوشته بود که من در روز اربعین شهید می‌شوم و در وصیتنامه‌اش هم آمده است: «نگران نباشید! شهید به آرزوی قلبی‌اش رسیده و شما هم خوشحال باشید که من به آرزویم رسیدم.»

به نقل از مادر شهید میرزا محمود تقی‌پور

طلبه شهید مدافع حرم «محمود تقی‌پور» که از او دو فرزند به نام‌های زهرا و مرتضی به یادگار مانده است، پس از سه مرتبه اعزام به سوریه، ظهر روز اربعین سال 1396 در حومه دیرالزور به فیض شهادت نایل آمد وبه «شهید اربعین» معروف شد. بیست‌ونهمین روحانی شهید مدافع حرم متولد 1361 در مشهد و البته اصالتاً اهل استان گلستان بود که پس از مدتی تحصیل در حوزه علمیه مشهد برای تکمیل تحصیلات به حوزه علمیه قم مهاجرت کرد. آقا محمود با نام جهادی «ابوقاسم» پیش از آخرین مرحله اعزامش، برای فعالیت‌های تبلیغی در سال‌های 1395 و 1396 به سوریه اعزام شده بود.

بخشی از وصیت‌نامه شهید

کاری زینبی(س) کنید و پیام‌رسان شهدا باشید. هیچ وقت به حال شهید غصه نخورید؛ چرا که شهید به بهترین سرنوشت رسیده است. حتی به حال خانواده و ایتام شهید غصه نخورید؛ چرا که شهید زنده است و در ثانی خداوند خیرالکفیل و خیرالولی است و خودش خوب بلد است خانواده و ایتام شهید را چطور مدیریت، حمایت و کفایت کند. حتی لباس سیاه نپوشید و عزاداری نکنید؛ چرا که خوشبختی و سعادت یک فرد ناراحتی ندارد.