پیامبر گرامی اسلام(ص) دو هدیه گران‌بها به دختر خود، حضرت فاطمه زهرا(س) دادند: یکی هدیه ملکی فدک بود که آن را باب‌الکریم وضع کردند و دیگری هدیه ملکوتی تسبیحات حضرت فاطمه زهرا(س). در اهمیت این ذکر همین بس که حضرت امام صادق(ع) درباره آن فرموده‌اند: اگر هدیه و نحله‌ای بالاتر از آن تسبیح بود، پیامبر اسلام(ص) آن را به حضرت فاطمه(س) تعلیم می‌‌دادند. این تسبیح و تعلیم، جزو بهترین و برترین تعلیم‌های ملکوتی است که به‌صورت خاصی به آن حضرت تعلیم داده شده تا دیگران هم از آن استفاده کنند. این یک تعلیم عمومی نبود، بلکه یک نحله و عطایی است که پیامبر اکرم(ص) به حضرت فاطمه(س) دادند؛ آن‌گاه به برکت آن معلم پیامبر(ص) و این متعلمه حضرت زهرا(س) دیگران هم از منابع معنوی آن بهره می‌برند. امام صادق(ع) می‌فرمایند: «من سبّح تسبیح فاطمة(س) ثمّ استغفر غفرله و هی مأئة باللسان و الف فی المیزان و تطرد الشیطان و ترضی الرحمن»(وسایل‌الشیعه، ج۶، ص۴۴۲) این تسبیح از نظر زمان صدتاست؛ اما از نظر میزان و ترازوی عمل هزارتاست و ثواب این ذکر براساس آیه شریفه «من جاء بالحسنة فله عشر امثاله» محاسبه شده است. البته این حداقل ثوابی است که برای این ذکر در نظر گرفته شده و ممکن است فضایل و برکات دیگری برای آن در نظر گرفته شده باشد.
این تسبیح شیطنت و وسوسه‌های شیطانی را دور می‌کند و رضای پروردگار را تأمین می‌نماید. چنین تسبیح مهمی آداب خاصی را نیز می‌طلبد. اول: این ذکر را در کمال آرامش و تأمین روحی انجام دهید. دوم: بدون تسبیح از کنار سجاده برنخیزید. سوم: این ذکر را با سرعت انجام ندهید. چهارم: قبل از اینکه پاهای‌تان را حرکت بدهید و از حالت نمازگزار خارج شوید، این ذکر را انجام بدهید. امام صادق(ع) به یکی از شاگردان‌شان فرمودند: «انا نأمر صبیاننا بتسبیح فاطمة(س) کما نأمرهم بالصلاة فالزمه فانه لم یلزمه عبد فشقی»(کافی، ج۳، ص۳۴۳) ما (اهل البیت) بچه‌های خود را همان طور که به نماز امر می‌کنیم، به تسبیح فاطمه(س) نیز امر می‌کنیم و هر کسی که ملازم این تسبیح نباشد، گرفتار شقاوت می‌شود. تو ملازم این تسبیح باش و آن را از یاد نبر. در روایت آمده که اگر نمازگزار این تسبیح را با «لااله الااللّه» تمام کند، آمرزیده می‌شود. مرحوم صاحب وسائل در تعقیبات نماز می‌گوید: «این همان است که خداوند فرمود: أذکرونی أذکرکم، یعنی برخی‌ها به یاد نعمت خداوند، مانند لباس، غذا، مسکن و مال هستند و شکر این نعمت‌ها را نیز به‌جا می‌آورند.» طبق آیه اذکروا نعمتی التی انعمت علکیم... اشخاصی امتثال امر می‌کنند و فقط به ذکر نعمت‌های الهی بسنده می‌کنند، اما در این میان کسانی هم هستند که فقط به ذکر نعمت الهی بسنده نمی‌کنند، بلکه به ذکر ولی نعمت هم مشغول‌اند. یعنی نه‌تنها به یاد نعمت‌های خداوند هستند، بلکه پیوسته خداوند (ولی نعمت) را هم یاد می‌کنند. کسانی‌که نعمت را شاکرند و به یاد نعمت الهی هستند، مصداق بیت: شکر نعمت، نعمتت افزون کند کفر، نعمت از کفت بیرون کند، هستند. پس، بالاتر از یاد نعمت‌های الهی، یاد ولی نعمت هم بسیار مهم است. چون ما در اینجا دو نوع تعبیر «اذکروا نعمتی التی انعمت علکیم...» و «اذکرونی اذکرکم» داریم، لذا اگر کسی به یاد خدا بود، خدا هم به یاد اوست،(و لذکراللّه اکبر...)؛
