هر از چند گاهی در صحنه سیاسی، اجتماعی و رسانه‌ای کشور شاهد اظهارنظرها و ایده‌پردازی‌هایی از سوی چهره‌های شناخته شده، صاحبان قلم و رسانه و... در موضوعات مهم مربوط به تصمیمات کلان نظام هستیم که در بسیاری از موارد کمترین ارتباط بین موضوع پیش آمده با توان، تخصص و صلاحیت افراد وجود دارد[...]
هر از چند گاهی در صحنه سیاسی، اجتماعی و رسانه‌ای کشور شاهد اظهارنظرها و ایده‌پردازی‌هایی از سوی چهره‌های شناخته شده، صاحبان قلم و رسانه و... در موضوعات مهم مربوط به تصمیمات کلان نظام هستیم که در بسیاری از موارد کمترین ارتباط بین موضوع پیش آمده با توان، تخصص و صلاحیت افراد وجود دارد. این موضوع تا آنجا عادی و ساده‌انگاری شده که برای رؤسای قوا، فرماندهان عالی نظامی و حتی رهبری نظام تعیین تکلیف می‌شود و نظرات شخصی و دیدگاه‌های افراد به عنوان انتظار از مسئولان نظام در افکار عمومی مطرح می‌شود. حال آنکه به جوانب، الزامات و پیامدهای موضوع توجه نمی‌شود. یکی از این موضوعات در مواقعی است که دشمنان انقلاب اسلامی تهدیدی علیه جمهوری اسلامی داشته یا آن را در جایی عملی کرده‌اند. در چنین وضعیتی، افرادی بدون توجه به ماهیت درگیری و بدون شناخت ساحت تقابل و علل و عوامل یک اتفاق، بلافاصله با هشتگ‌سازی و واژه‌پردازی موجب افزایش انتظارات جامعه می‌شوند که کمترین حاصل آن دلسردی مردم از اقدام قاطع نظام خواهد بود. در حالی که هرگونه تصمیم و اقدامی به ویژه در عرصه نظامی مستلزم تحلیل‌های قوی، محاسبات دقیق و طراحی‌های دقیق‌تر است تا بیشترین دستاورد را داشته باشد و آسیب‌ها و پیامدهای احتمالی آن را به صفر برساند؛ از این رو ظرفیت و توان، فرآیند، تصمیمگیرنده، ماهیت و محیط تصمیم‌گیری در نتیجه و پیامد یک تصمیم مؤثر هستند.
روشن است که «تصمیم‌سازی» و «تصمیم‌گیری» دو کلیدواژه مهم در مدیریت و حکمرانی هستند که در بسیاری از موارد به غلط به جای یکدیگر استفاده می‌شوند یا افراد به اشتباه خود را در جایگاه آن دیگری تصور و تلقی می‌کنند. تصمیم‌سازی یعنی فرآیند شکل‌گیری یک تصمیم که عوامل گوناگونی می‌تواند در آن دخیل باشد؛ اما تصمیم‌گیری به یک اقدام اشاره دارد. عناصر مؤثر در تصمیم‌سازی می‌تواند تنوع و تکثر بالایی داشته باشد؛ از صاحب‌نظران، کارشناسان، استادان و متخصصان در حوزه‌های مرتبط، اما تصمیم‌گیران در باره هر موضوعی بسته به موضوع باید از صلاحیت، خبرگی، تخصص، تجربه و علم و دانش کافی درباره آن برخوردار باشند.
لذا باید به این مهم توجه داشته باشیم که نظرها، ایده‌ها و پیشنهادهای صاحب نظران که بدون شک از روی دغدغه و حس مسئولیت طرح و بیان می‌شود، ارزشمند هستند؛ اما حق تصمیم‌گیری با صاحبان تصمیم است.
اطلاعات و تجربیات به ما نشان می‌دهد، فرماندهان عالی نیروهای مسلح و نهادهای امنیتی و نظامی کشورمان هم مورد اعتماد مردم هستند و هم از شجاعت و ایمان قوی برای دفاع از منافع ملی و امنیت ملی برخوردارند. به طور طبیعی اشراف و احاطه آنها بر ابعاد گوناگون موضوعات بسیار بیشتر و دقیق‌تر از دیگران است و افراد دیگر حتی فعالان عرصه‌های اجتماعی، سیاسی و رسانه، بخشی از واقعیت میدان را درک می‌کنند و از زوایای پنهان مطلع نیستند.
از این‌رو باید بیاموزیم و تمرین کنیم که در چنین موقعیت‌هایی تصمیم آنها فصل‌الخطاب باشد و همراهی و همدلی ما هم مؤید اراده آنان باشد تا هرگونه اقدامی که صورت می‌پذیرد، به تقویت منافع ملی و استحکام بیش از پیش وحدت و اتحاد ملی بینجامد و دشمنان را از سودای تعرض و تهدید مجدد بازدارد.
