دولت نهم را بهانه کرده‌اند

مهدی محمدی
صحنه انتخابات ریاست جمهوری دهم از این پس روز به روز پیچیده تر خواهد شد. از حالا تا روز 22خرداد 1388 انبوهی از مسایل و برخی ترفندها یکی پس از دیگری و بر مبنای یک جدول زمانی هماهنگ و از پیش تعیین شده به صحنه وارد خواهد شد، دقیقاً با این هدف که انتخاب سیاسی مردم به جانب گروهی غیر از اصولگرایان یا اصلاح طلبان معتدل میل کند و زمینه برای حضور دوباره نیروهای مطلوب غرب درون حاکمیت ایران فراهم شود.
پیام بیش از 3 سال سکانداری اصولگرایان در دستگاه اجرایی کشور را قبل از هر کس، غربی ها و برخی دنباله ها یا هواداران داخلی آنها به خوبی دریافت کرده اند و این پروژه محصول درک آن پیام است. سال 84 شاید موضوع چندان روشن نبود، اما حالا برای هیچ کس تردیدی باقی نمانده که تداوم مشی فعلی در دستگاه اجرایی کشور که بر1-تاکید بی قید و شرط، اصولی و معامله ناپذیر بر ارزش ها و آرمان های ناب انقلاب اسلامی2-سلامت اقتصادی غیرقابل خدشه 3-مردمی بودن، 4-تلاش و کار خستگی ناپذیر و پی گیر و 5-دشمنی و مرزبندی علنی و مستحکم با سران نظام سلطه و ایمان به قطعی بودن پیروزی نهایی بر آنها و برنامه ریزی بر این مبنا؛ استوار بوده است برای همیشه غربگرایان را از صحنه تصمیم سازی و اجرایی ایران خارج خواهد ساخت و آنها چون برخی اسلاف خویش - از جمله نهضت آزادی- باید برای دورانی طولانی از انزوا و نفرت فراگیر اجتماعی آماده باشند.
درک عمیق این پیام توسط غرب و شدت ترسی که نسبت به گرفتار شدن غربگرایان ایرانی به چنین سرنوشتی وجود دارد، موجب شده- در یک برنامه ریزی هماهنگ و همه جانبه- یکی از سنگین ترین سرمایه گذاری های قابل رصد در طول تاریخ ایران برای زمین زدن این تفکر و مجریان آن در صحنه انتخابات سال آینده صورت گیرد. نشانه های هماهنگی و صحنه گردانی واحد این پروژه بسیار آشکار و حتی می توان گفت پیش پاافتاده است. تبدیل کردن «نقد» به «تخریب» از راه بزرگ کردن نقاط ضعف حتی با توسل به ابزارهایی چون دروغ بافی و شایعه سازی آنگونه که فی المثل در ماجرای کنکور 87 مشاهده شد، بی اعتنایی به واقعیات و سانسور سیستماتیک نقاط قوت دولت که سفر اخیر رئیس جمهور به نیویورک از نمونه های روشن آن است، ارائه تحلیل های غلط، وارونه نمایی و قربانی کردن خرد و مصلحت پیش پای اغراض سیاسی و بلکه شخصی که از مهم ترین مصادیق آن نحوه برخورد برخی منتقدان با طرح تحول اقتصادی و عزم جزم دولت برای اجرای آن است و نهایتاً انجام عملیات روانی وسیع و تلاش برای دستکاری الگوی ذهنی جامعه در این جهت که کشور به سمت نوعی «بحران» پیش می رود، صرفاً فقرات آغازین فهرست طویلی است که می توان در این زمینه عرضه کرد و آن را به حجم انبوهی از شواهد مستند نمود.
توجه دقیق به این فضا و تصدیق اینکه چنین پروژه ای در دستور کار دشمن است و با جدیت قصد اجرای آن را دارد، نقطه ای است که اصولگرایان می توانند آن را در برنامه ریزی های سیاسی خود برای انتخابات سال آینده به مثابه یک فصل مشترک مبنا قرار دهند و آنگاه براین اساس به ساختن یک تئوری و نهایتاً برنامه کاری برای خود بپردازند. همه چیز به یک تصمیم استراتژیک بستگی دارد: آیا قبول داریم چنین پروژه ای وجود دارد و خسارت ناشی از اجرای موفق آن توسط دشمن برای کلیت نظام و جریان اصولگرایی غیرقابل جبران خواهد بود یا نه؟ اگر این سوال جوابی روشن بیابد طی بقیه مسیر دشوار نخواهد بود. 3 نکته زیر کمک می کند تا به یافتن پاسخ صحیح برای این سوال نزدیک تر شویم.
1-یک تلقی عموماً نادرست و البته فراگیر این است که کسانی تصور می کنند هدف دشمن صرفاً مقابله با دولت نهم است و فراتر از آن چیزی در کار نیست. چنین تصوری جز ساده دلی محض نمی تواند منشأ دیگری داشته باشد. دولت نهم، رئیس و کارگزاران آن، اگر آماج هجوم بی رحمانه دشمنان است هیچ علت ذاتی ندارد جز اینکه با قوت پای کار نظام جمهوری اسلامی، منویات رهبری و ارزش های انقلابی ایستاده و عمیقاً باور دارد می توان آنها را در صحنه عمل محقق ساخت. تلاش دولت نهم برای برآورده کردن این هدف و توفیقات مهمی که در این مسیر داشته علت اصلی دشمنی تمام جبهه غربگرایان با آن است به گونه ای که می توان حدس زد به محض اندکی فاصله گیری از این مسیر مستقیم بلافاصله به تشویق دولت نهم خواهند پرداخت همانگونه که در ماجرای اظهارات نسنجیده معاون رئیس جمهور مشاهده کردیم.
دولت نهم هدف خشم و کینه دشمنان قرار گرفته چون نماد و مدافع «نظام» است و الا با آن هم چون دیگران مدارا می کردند و حتی نرد دوستی می باختند. همین حالا اگر به مجموعه آنچه تندروترین منتقدان دولت می گویند نگاهی مختصر بیفکنید به خوبی پیداست که حد انتقادهای آنها از دولت فراتر رفته و کلیت نظام و ارکان اساسی آن را دربرمی گیرد. یکی از عناصر اصلی جریان اصلاح طلب اخیراً در جمع شماری از مدعیان اصلاحات گفته است که معتقد است مشکل کشور فراتر از بحث دولت است و باید برای آن فکری کرد! به این ترتیب یک نتیجه ساده این است که همراهی با پروژه دشمن در تخریب دولت و کشاندن بحث هایی به عرصه عمومی که در خلوت می توان برای آنها راه حل یافت و ایثار نکردن در راه تداوم کار سیستمی که آرزوهای دشمن را برباد داده است، زیبنده اصولگرایانی نیست که خود را فدایی نظام و انقلاب می دانند.
2-آنچه در بند 1 گفته شد را البته مطلقاً نباید به این معنا پنداشت که دولت کاملا بی عیب است یا هیچ خرده ای بر آن نباید گرفت. همه سخن بر سر نگهداشتن مرزها، حفظ حدود و اجتناب از فرو غلطیدن در پروژه غربگرایان است. اصولگرایان به وقت انتقاد از دولت لااقل می توانند به این حقیقت توجه کنند که مجموعه -انتقادهای اساسی وارد به دولت نهم- که راقم این سطور نیز بر آنها تاکید دارد- از عدد انگشتان دو دست فراتر نمی رود و این با وضع و حال جماعتی که سراپای اعتقادات و رفتارهای آنها آکنده از انواع و اقسام انحرافات بود به هیچ وجه قابل مقایسه نیست. می توان و باید برای اصلاح دولت از عیوب شناخته شده آن تلاش کرد اما فراتر بردن بحث ها از حد و اندازه خود و طرح مسائلی مانند عبور از فلانی و بهمانی بازی خوردن از دشمن است و بس.
3-یک نکته که از همه آنچه گفته شد کلیدی تر است، این است که اصولگرایان بدانند یک برنامه عملیاتی برای به جان هم انداختن آنها تا زمستان وجود دارد و کسانی با خود اندیشیده اند فقط به شرطی که بتوانند کاندیدای خود را تا اواخر امسال در پرده و مصون از تخریب نگه دارند و در کنار آن فرآیند نقد و انتقاد شدید و بلکه تخریب و هتک حرمت را به درون جریان اصولگرا منتقل نمایند اندک شانسی برای رقابت در صحنه انتخابات سال آینده خواهند داشت.
اصولگرایان اگر توجه کنند که:
1-جایگزین دولت فعلی اگر بنابر کنار رفتن آن باشد نه یک اصولگرای دیگر بلکه فردی خارج از جریان خواهد بود.
2- دولت نهم انبوهی کار نیمه تمام دارد و برای چشاندن مزه مدیریت انقلابی به مردم باید به حد کافی زمان در اختیار داشته باشد و
3-اصلاح طلبان زمانی ادعا می کردند در دولت خود هر 9 روز با یک بحران روبه رو بوده اند. ظاهراً برنامه ای هست که برای دولت اصولگرا روزی 9 بحران به وجود بیاید. هوشیاری و حفظ مرز با دشمن بی گمان مهم ترین ضرورت جریان اصولگرا در ماه های آتی است؛ آنگاه در تنظیم روابط و لحن انتقادات خود از دولت دقت بیشتری خواهند کرد.