چرا روزنامه «کارگزاران» توقیف شد؟

واگذاری تریبون کارگزاران به براندازان
روزنامه کارگزاران 28 اردیبهشت 87 مقاله مفصلی را از «رشید- الف» عضو گروهک دانشجویان لیبرال که ارتباط ویژه ای با تشکیلات وابسته به دختر دیک چنی در دوبی دارند، منتشر کرد.
«رشید- الف»، دانشجوی دانشگاه علامه طباطبایی است که به دلیل ایجاد اغتشاش در دانشگاه، از سوی کمیته انضباطی به 2 ترم محرومیت از تحصیل محکوم شده است. وی از «فعالین دانشجویی لیبرال» است و به جهت ایجاد بلوا در دانشگاه علامه، ورود وی به دانشگاه از سوی حراست ممنوع شده است.
انتشار این مقاله در روزنامه کارگزاران در شرایطی صورت گرفت که وی در تاریخ 10.6.85 در وبلاگ خود بنام «دست نوشته های یک لیبرال دمکرات» طرحی برای براندازی نظام جمهوری اسلامی پیشنهاد می دهد و می نویسد:
«می دانم حرفی که می زنم، احتمالاً به مذاق هیچ کس خوش نمی آید، ولی چاره ای جز گفتن آن نیست: به جد معتقدم هرگونه مبارزه و حرکت اپوزیسیون بدون حمایت و ایفای نقش مؤثر دولت ایالات متحده بی نتیجه خواهد بود، حالا فریاد واملیت و واصلحتان بلند نشود... رهبران اپوزیسیون هر طرحی که برای براندازی جمهوری اسلامی دارند، اگر به نقش و موقعیت دولت امریکا توجه نکنند، فقط آب در هاون می کوبند، ...در مقطع کنونی، شرایط مساعد بین المللی بزرگترین شانس نیروهای تحول خواه به شمار می رود. فرصتی که تحول خواهان باید آن را مغتنم بشمارند. فراموش نکنیم که مهمترین انتقاد بسیاری از ما به خاتمی و اصلاح طلبان فرصت سوزی بوده و هست. مبادا که خود نیز به این معصیت مصیبت بار دچار شویم.»...
وی در تاریخ 29.1.86 در مطلب دیگری به معرفی بیشتر اندیشه ها و سوابق خود در وبلاگش می پردازد: «من یک لیبرال- سکولار هستم، جدایی دین از سیاست، ازجمله اصول مسلم لیبرالیسم است. من نیز نه در خط مشی سیاسی و نه حتی در زندگی شخصی «اسلامگرا» یا «در خط اسلامی ها» نیستم. مرا با اسلامگرایی هیچ عقد اخوتی نیست...
اما روزنامه کارگزاران تنها به انتشار این مقاله اکتفا نکرد و در موارد متعدد، بیانیه های گروهک دانشجویان لیبرال را در ستون جامعه مدنی خود منتشر ساخت.
واگذاری تریبون کارگزاران به افراطیون ساختارشکن
در این خصوص، شواهد و مستندات فراوانی در پرونده روزنامه کارگزاران به چشم می خورد اما یکی از موارد شاخص آن را می توان انتشار مقاله ای تحت عنوان «پیام امید به روشنفکران مسئول» به قلم یکی از اعضاء سازمان مجاهدین انقلاب تلقی کرد.
محمدعلی توفیقی در این مقاله که در روزنامه کارگزاران 2 اسفند 86 منتشر شده بود، از براندازی نظام و حاکمیت دموکراسی به عنوان «وعده خداوند» یاد کرده و از همه مخالفان نظام خواسته است که صبر کنند تا وعده خداوند محقق شود!!
واگذاری تریبون کارگزاران به ضدانقلاب
روزنامه کارگزاران 23 شهریور 87 مواضع «محمدرضا نیکفر»، ضدانقلاب خارج نشین را در خصوص تحقیر نظام حقوقی اسلام ضمن انتشار تصویر وی، با لحنی جانبدارانه منتشر کرد...
کارگزاران در اول دیماه 87 نیز مجدداً مواضع محمدرضا نیکفر را بازتاب داد. کارگزاران در ویژه نامه ای که ضمیمه روزنامه اول دی ماه منتشر کرد، به موضوع لیبرالیسم پرداخت و ضمن انتشار مقاله ای از محمدرضا نیکفر، ضدانقلاب خارج نشین، از وی به عنوان «روشنفکر و محقق ایرانی مقیم آلمان» یاد کرد.
در این مقاله که با تصویر نیکفر نیز همراه شده است، در دفاع از لیبرالیسم و لزوم برخوردهای تند و ساختارشکنانه لیبرال ها آمده است: «در ایران، اصلاح طلبی فاقد یک سنت است. اصلاح طلبان سلسله های اخیر از یک مقوله نیستند و تجربه های شان به سختی به یکدیگر پیوند می خورند. آنان اما شکست های مشابهی دارند. همه آنان در جایی، به تخت سینه واقعیت دستگاه می خورد. واقعیت مصدق در مقوله رفرمیسم می گنجد. اسطوره او اما وارد گفتار انقلابی شده است، چیزی که اتفاقی نیست. لیبرال ها می بایست انقلابی باشند و انقلابیون می بایست، لیبرال می شدند. در این صورت شاید شرط امکان لیبرالیسم در کشور پیدا می شد.»
روزنامه کارگزاران در شرایطی به ترویج مواضع محمدرضا نیکفر می پردازد که او درتاریخ 24.10.77 ضمن انتشار بیانیه ای مشترک با چهره های ضدانقلاب نظیر «ژانت آفاری»، «صدرالدین الهی»، «سهراب بهداد»، «باقر پرهام»، «علی اصغر حاج سید جوادی» و «مسعود نقره کار»، نظام جمهوری اسلامی را به کشتار نویسندگان متهم کرد.
نیکفر در تاریخ 27.11.84 و در بحبوحه بحران «کاریکاتورهای موهن علیه پیامبر اسلام(ص)« طی گفت وگو با صدای آلمان به حمایت از توهین کنندگان به پیامبر اسلام(ص) و تقبیح اقدامات مسلمین در دفاع از حرمت رسول‌الله(ص) پرداخت...
وی همچنین در 25 آذر 87 با انتشار مقاله ای در سایت ضدانقلابی گویا نیوز، تحت عنوان «رژیم و ایدئولوژی تبعیض» خواستار سرنگونی جمهوری اسلامی شد و نوشت: «مشخصه‌های اصلی رژیم حاکم بر ایران چه هستند؟ این رژیم اصلاح‌پذیر نیست و چاره‌ی این رژیم اصلاح‌ناپذیر سردادن شعار سرنگونی است و باید سنت انقلابی را ادامه داد.»
تجلیل از چهره‌های ساواکی در کارگزاران
روزنامه کارگزاران روز 23 آبان 87 به بهانه انتشار یکی از آثار «رسول پرویزی» از اعضاء شبکه فرهنگی ساواک، در عباراتی عجیب و غریب به تجلیل از وی پرداخت. کارگزاران در رابطه با رسول پرویزی نوشت: «صمیمیت رسول در کلامش مثل خورشید می درخشد. او درباره خودش و نزدیکانش چنان بی پرده سخن می گوید که خواننده در صداقت او تردیدی به خود راه نمی دهد. نام «رسول پرویزی» در میان فرهنگ دوستان خاطره انگیز است. زبان ساده و شیرین قصه ها در میان شیفتگان و عاشقان فرهنگ و ادب، نویسنده را از محبوبیتی خاص برخوردار ساخت. این محبوبیت به دست آمده از هنر نویسندگی، بر عوارضی که در سایه رسیدن به مقامات عالی حکومتی گریبانگیرش شد، سایه افکند، رنگ زننده و پرزرق و برق مناصب سیاسی در برابر زلال هنر او رنگ باخت.»
کارگزاران در شرایطی از رنگ باختن مناصب سیاسی رسول پرویزی در رژیم ستمشاهی در برابر زلال هنر او)!( سخن می گوید که او به عنوان یک توده ای سرخورده در کنار مارکسیسیت های سرخورده ای چون جهانگیر تفضلی، محمد باهری، پرویز نیکخواه و دهها عنصر دیگر معتقد به روشهای لنینیستی نیز در تور ساواک جمع شده و به شبکه اسدا... علم وصل شدند، تا در کنار گروه متمایل به امریکا و با حضور مشاوران فرح دیبا اضلاع اصلی نظام تک حزبی رستاخیز را تشکیل دهند.
ترویج سکولاریسم در روزنامه کارگزاران
کارگزاران هفتم دیماه جاری «سکولاریسم» را ضامن بقای مردمسالاری دانست. این روزنامه در همین رابطه با فردی به نام «محمد محمدی آملی» گفت وگو کرد و ضمن این گفت وگو، به تجلیل از سکولاریسم پرداخت...
در عین حال، کارگزاران روز سوم تیرماه 87 نیز مجدداً با نیکفر گفت و گو کرد و طی این مصاحبه، فصل مشبعی را در ترویج و تقدیس سکولاریسم گشود...
همدردی روزنامه کارگزاران با جرج بوش!
روزنامه کارگزاران که ظاهراً از حرکت شجاعانه منتظر الزیدی خبرنگار عراقی در پرتاب کفش به سمت جرج بوش به خشم آمده بود، روز 5 دی 87 ویژه نامه ای را در همین رابطه منتشر کرد و ضمن ابراز همدردی با جرج بوش، حرکت «الزیدی» را پرتاب لنگه کفش به سمت «دمکراسی» خواند!
کارگزاران در این ویژه نامه، حرکت الزیدی را جهان سومی و بی ادبانه خواند و از قول یک خواننده مدعی شد «به نظر من یک رئیس جمهور، حتی اگر دشمن هم باشد اما پرستیژ خاصی برای خودش و مردم دنیا دارد و نشان دادن اعتراض به این شکل، فقط از کشورهای جهان سوم برمی آید، این کار نشان دهنده فرهنگ یک جامعه است. این یک حرکت سیاسی نبوده یک حرکت بی ادبانه بوده است.»
کارگزاران سپس با انتشار نقل قول هایی که آنها را به شهروندان عراقی منتسب می کرد، «الزیدی» را شخصی معرفی کرد که خدمات امریکا در صدور دمکراسی به عراق را نادیده انگاشته و به همین دلیل باید مجازات شود. کارگزاران در همین رابطه نوشت: «کاری که الزیدی انجام داد، حرفه خبرنگاری را زیر سؤال برد. او به پرچم عراق اهانت کرد. دمکراسی پرتاب کفش نیست. از دولت می خواهیم که او را مجازات کند.»
کارگزاران سپس مدعی شد: در کربلاکه زائران شیعه زیادی در آن حضور دارند هم مخالفان زیادی پیدا می شوند. ابوقسیم، 47 ساله چنین نظری دارد: «کاری که این خبرنگار انجام داد، کار بچه های خیابانی است. مثل اینکه او فراموش کرده که اگر امریکا نبود، رژیم صدام سرنگون نمی شد و دهها سال ما را عذاب می داد.
این روزنامه سپس با انتساب جمله ای به یکی از شهروندان عراقی مدعی شد: «بوش به اینجا آمده بود تا از عراق و عراقی ها خداحافظی کند. او رئیس جمهوری امریکاست و ما را از شر صدام خلاص کرد و آزادی را برای ما به ارمغان آورد. پس امیدوارم که او این حادثه تلخ را فراموش کند. کار خبرنگار، اهانت به عراق، عراقی ها و نخست وزیر عراق بود. مردم عراق به میهمان نوازی شهره هستند و باعث شرم و خجالت است که با یک میهمان اینگونه رفتار کنیم.»
کارگزاران در ادامه حملات خود به منتظر الزیدی، اقدام او را اقدامی تروریستی خواند و مدعی شد: «اقدام او نشان دهنده تروریسم و ملی گرایی افراطی موجود در عراق بود. این خبرنگار باید تنبیه شود. او به این زودی، دوران صدام را فراموش کرده است.»
این روزنامه سپس با انتشار چندین مصاحبه، خبر و گزارش تلاش کرد تا اقدام شجاعانه الزیدی را مورد مخالفت جامعه خبرنگاران قلمداد کرده و مدعی شود: «کار خبرنگار شبکه البغدادیه در پرتاب کفش، کاری روزنامه نگارانه نبود؛ او در حقیقت، از جایگاه خود به عنوان روزنامه نگار استفاده کرد تا عملی غیرروزنامه نگارانه انجام دهد. هر کاری جایی دارد؛ زیدی اگر می خواست، کفش هایش را به سوی بوش پرتاب کند، جایش در کنفرانس خبری نبود؛ او می توانست در مسیر حرکت بوش در شهر قرار بگیرد و در خیابان، کفش ها را به سوی بوش پرتاب کند و اگر پلیس نمی گذاشت، این کار را بکند. صدمه ای که زیدی به روزنامه نگاری زد، به اندازه همان خدشه ای باشد که به شخصیت بوش وارد آمد.
ما حق داریم که مخالف یا موافق بوش باشیم اما حق نداریم به سوی او کفش پرتاب کنیم. الزیدی و تمام کسانی که از چنین کاری حمایت می کنند، سلاح قلم که با آن می توان از فردی انتقاد یا حمایت کرد و به روشنگری پرداخت را با لنگه کفش عوض کرده اند. جایگزین کردن قدرت ذهن و تفکر با لنگه کفش بدترین اتفاقی است که می تواند برای ما رخ دهد.»
انتشار مواضع صهیونیست‌ها در قالب بیانیه گروهک‌ها
روزنامه کارگزاران 10 دی 87 به انتشار بخشی از بیانیه وقیحانه طیف غیرقانونی دفتر تحکیم وحدت پرداخت که در آن، جنبش مبارز و انقلابی حماس «تروریست» خوانده شده است. در بیانیه این تشکل غیرقانونی، بدون ارائه هیچ شاهد و مستندی ادعا شده است، رزمندگان حماس خود را در بیمارستان ها و کودکستان ها مخفی می کنند و در ادامه جنگ، همانقدر مقصرند که اسرائیلی ها مقصر هستند! این سخنان که برخاسته از عمق خودباختگی نزدیک به وابستگی برخی گروه های چند نفره داخلی محافل صهیونیستی است و از کینه توزی تاریخی آنها نسبت به محور مقاومت -الگو گرفته از ایران- حکایت می کند، در حالی بیان شده که اولاً رزمندگان حماس اساساً از مردم نوار غزه قابل تفکیک نیستند و در عین حال، حتی یک گزارش هم از اینکه در کودکستان ها پناه گرفته باشند، وجود ندارد چراکه به خوبی می دانند و سابقه اسرائیل هم نشان می دهد که غاصبان قدس شریف، هرگز به بیمارستان و کودکستان رحم نمی کنند.
روزنامه اصلاح طلب کارگزاران بیانیه این گروه خودباخته را که با اظهارات رسمی مقام های صهیونیست انطباق کامل دارد، بدون هرگونه تعریض و توضیحی درج کرد.
بیانیه خیانت بار گروهک موسوم به تحکیم علامه در شرایطی صادر و در روزنامه کارگزاران منعکس شده است که سفیر اسرائیل در لندن هم عیناً همین مواضع را در خصوص بحران غزه اعلام کرده است.
به گزارش ایرنا «ران پراسور» سفیر اسرائیل در انگلستان در مصاحبه اختصاصی با شبکه تلویزیونی سی.ان.ان ادعاکرد: «حماس غیر نظامیان را در اسرائیل هدف حملات راکتی خود قرار می دهد و از سوی دیگر در پس ساکنان غیر نظامی در غزه پنهان می شود. حماس غیر نظامیان را چون سپری برای خود در آورده است. این خود حماس است که به مردم خود ظلم کرده است.»
انطباق مواضع گروهک موسوم به تحکیم علامه و مسئولان ارشد رژیم صهیونیستی و نیز انتشار کامل آن در روزنامه کارگزاران چه معنا و مفهومی دارد؟!
در پایان قضاوت را به خوانندگان محترم وامی گذاریم که دریابند هیئت نظارت بر مطبوعات در توقیف روزنامه کارگزاران تا چه حد محق بوده است.