وفاق ملی - صفحه 9

 انتصاب جنجالی و یکی‌ دو حکم سرپرستی حاشیه‌دار کافی بود تا منتقدان رئیس‌جمهور از ارکان، ابعاد و معنا و مرزهای « وفاق ملی » سراغ بگیرند. از جمله از همان تریبونی که مسعود پزشکیان در مراسم تحلیف، نام دولت چهاردهم را بر زبان آورد؛ یعنی از تریبون مجلس شورای اسلامی و در روز تحلیف، محمدباقر قالیباف، رئیس مجلس، تذکر داد که پارلمان به وظیفه نظارتی خود عمل خواهد کرد و درباره انتصاب مدیران میانی که به « وفاق ملی » شباهتی ندارند، حتما ورود خواهد کرد؛ تذکری که در نظر برخی، تجدیدنظر در رویه رأی اعتماد صددرصدی به کابینه مسعود پزشکیان تفسیر شد و در نگاه بعضی، مکمل آن رویه. هر چه بود، « وفاق ملی » اکنون به یک بحث پردامنه سیاسی و رسانه‌ای تبدیل شده است. گفتمان و برنامه دولت‌ها به صورت خاص از دولت حسن روحانی مورد توجه قرار گرفت، اگرچه تا پیش از سال 1392 هم دولت‌ها براساس یک منطق و مبنایی که در دوران انتخابات به جامعه ارائه می‌کردند و از آن رأی می‌گرفتند، مدعی طرح گفتمان می‌شدند و دولت خود را به آن نام می‌خواندند. با این حال، گفتمان با شعار و گفتار تفاوت جدی دارد و به نگرش و معنا مربوط می‌شود؛ مانند گفتمان اصولگرایی یا گفتمان اصلاح‌طلبی. گفتمان‌ دولت‌ها به دلیل نبود ساختار حزبی از یک ایده تک‌خطی آغاز می‌شود و در طول دولت‌ها، زاویه دیدی که بویژه رئیس دولت دارد و مبتنی بر آن با پدیده‌ها و رویدادها مواجه می‌شود، می‌تواند سازه‌ها و بنیادهای گفتمان را بسازد.