محمدرضا محقق

مسیحیت و کلیسای امروزی به مثابه امر قدسی یا دینی و البته به مثابه یک رویکرد در تدارک و تأمین معنویتِ مورد نیاز بشر امروز، همه تلاش خود را بروز می دهد تا کماکان جایگاه خود را حفظ کند، اما اینکه در این مسیر چقدر موفق بوده و چقدر بازمانده و عقب رفته جای سوال است.

آنچه به عنوان مهندسی فرهنگی در اساسنامه این شورا مطرح شده و می شود امری بخشنامه ای و خطابی نیست که بتوان به جلسات صرف اداری با حضور اعضای حقیقی و حقوقی بدان رسید، بلکه نیازمند اتاق فکرهای جدی و متخصص و متعهد در حوزه های مختلف فرهنگی و علمی و اجتماعی و اقتصادی دارد و چه بسا پُر کردن خلأ این اتاق فکر های واقعی و حقیقی -و نه باسمه ای و صوری- است که می تواند و باید شورای عالی انقلاب فرهنگی را به جایگاه اصلی و خطیرش بازگرداند