با فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی با وجود دارا بودن قدرت سخت نظامی متناسب با قدرت آمریکا و اعلام پایان تاریخ توسط فرانسیس فوکویاما، برخی از اندیشمندان لیبرال آمریکا نظیر جوزف نای که در دولت کلینتون نیز به عنوان مشاور فعالیت می کرد، برای اولین بار در مقاله ای در مجله فارین پالیسی بر لزوم توجه به قدرت نرم به جای اتکای کامل بر قدرت سخت، تاکید کردند. قدرت سخت، درباره توانایی های اقتصادی و نظامی به کار می رود و قدرت نرم، توانایی یک کشور در وادار کردن کشورهای دیگر به انجام و یا باور داشتن همان چیزی است که او می خواهد، آن هم از راه جاذبه های فرهنگی و ایدئولوژیک که در اختیار دارد. جنس قدرت نرم از اقناع و قدرت سخت از مقوله اجبار است.[1]ایدئولوژی، مذهب، ارزش های موجود در فرهنگ، کارکرد و سیاست های داخلی کشورها، افکار عمومی و سازمان ملل از ابزارهای قدرت نرم در سطح بین المللی است. در آن زمان، جوزف نای، آمریکا را تنها منبع قدرت نرم در جهان توصیف کرد.
کد خبر: ۳۱۳۴۸۶ تاریخ انتشار : ۱۳۹۷/۱۰/۲۲
جان ایکنبری، یکی از اساتید مشهور روابط بین الملل در دانشگاه پرینستون در مقاله ای در فارن افرز نوشت: هم در عهد قدیم و هم در دوره مدرن، قدرت های بزرگ، نظم را در عرصه بین المللی حکمفرما می‌کردند. این تمدن‌ها به تدریج می‌مردند، اما هیچ تمدنی مثل آمریکای ترامپ خودکشی نمی‌کرد.
کد خبر: ۳۱۳۴۸۵ تاریخ انتشار : ۱۳۹۷/۱۰/۲۲