با روی کارآمدن دولت سیزدهم، توسعه آخرین فاز پارس‌جنوبی به‌عنوان اولویت وزارت نفت و شرکت ملی نفت ایران مطرح شد تا در ۲۰ ماه، طلسم ۲۰ ساله این فاز شکسته شود.

مقدمه: گروه سیاسی - 12 تیرماه یک قرارداد، در فاز 11 پارس جنوبی بین شرکت ملی نفت ایران با کنسرسیومی متشکل از توتال فرانسه، CNPCI چین و پتروپارس، غوغایی برپا کرد. قراردادی که پنج میلیارد دلار را به ایران خواهد آورد، آن هم حداقل بعد از 12 سال. پنج میلیاردی که بسیاری آن را یک اتفاق بزرگ ارزیابی می‌کنند. دولتی‌ها این قرارداد را مقدمه‌ای برای حضور سایر شرکت‌ها‌ در ایران می‌دانند و شجاعت یک شرکت فرانسوی که پیش قراول برجام نفتی در ایران شده و شکسته شدن دیوارهای تحریم را به منصه ظهور رسانده تحسین می‌کنند. اما با گذشت چندین روز از عقد این قرارداد باید گفت توتال مخالفان داخلی سرسختی هم دارد. مخالفینی که تعهدات با این شرکت فرانسوی را یک عهدنامه ننگین توصیف و یا بعضا از آن با عنوان توتالچای یاد می‌کنند. مخالفت‌های این مقامات در حالی صورت می‌گیرد که یکی از هدف‌گذاری‌های برنامه ششم توسعه کشور آن است تا در کشورمان حداقل 25 درصد سرمایه گذاری خارجی صورت بگیرد. چیزی معادل 50 میلیارد دلار (و قرارداد اخیر پنج میلیارد آن را تحقق می‌بخشد). با این حال واکنش‌ها‌ی دوگانه مثبت و منفی، موافق و مخالف نسبت به این قرارداد ادامه دارد، موضوعی که نه تنها بیانگر تردیدها در داخل کشور پیرامون این قرارداد است، بلکه برای سرمایه گذاران خارجی نیز مایه شک و شبهه خواهد شد تا جایی که تردید آنها را نسبت به سرمایه‌گذاری در ایران دوچندان کند. شاید نگاهی به این مخالفت‌ها و موافقت‌های در چند روز گذشته بهتر بتواند عیار حق بودن دو گروه را مشخص کند: