حجاب - صفحه 7

قرآن به نص صریح، پوشش کامل زن در برابر نامحرم را لازم می‌داند. از جمله آیاتی که درباره اثبات پوشش زنان و حدود آن به آنها استناد می شود، آیه 31 از سوره نور و آیه 59 سوره احزاب است.  «وَ لِلْمُؤْمِنَتِ یَغْضضنَ مِنْ أَبْصرِهِنَ وَ یحْفَظنَ فُرُوجَهُنَ وَ لا یُبْدِینَ زِینَتَهُنَ إِلا مَا ظهَرَ مِنْهَا وَ لْیَضرِبْنَ بخُمُرِهِنَ عَلی جُیُوبهِنَ وَ لا یُبْدِینَ زِینَتَهُنَ إِلا لِبُعُولَتِهِنَ أَوْ ءَابَائهِنَ أَوْ ءَابَاءِ بُعُولَتِهِنَ أَوْ أَبْنَائهِنَ أَوْ أَبْنَاءِ بُعُولَتِهِنَ أَوْ إِخْوَنِهِنَ أَوْ بَنی إِخْوَنِهِنَ أَوْ بَنی أَخَوَتِهِنَ أَوْ نِسائهِنَ أَوْ مَا مَلَکَت أَیْمَنُهُنَ أَوِ التَبِعِینَ غَیرِ أُولی الارْبَةِ مِنَ الرِجَالِ أَوِ الطفْلِ الَذِینَ لَمْ یَظهَرُوا عَلی عَوْرَتِ النِساءِ وَ لا یَضرِبْنَ بِأَرْجُلِهِنَ لِیُعْلَمَ مَا یخْفِینَ مِن زِینَتِهِنَ وَ تُوبُوا إِلی اللَهِ جَمِیعاً أَیُهَ الْمُؤْمِنُونَ لَعَلَکمْ تُفْلِحُونَ»؛ به زنان باایمان بگو چشم از نگاه به مردان اجنبی فروبندند و فرج‌های خویش را حفظ کنند و زینت خویش را جز آنچه آشکار است آشکار نسازند و باید که روپوش‌های‌شان را به گریبان‌ها کنند و زینت خویش را نمایان نکنند مگر برای شوهران‌شان، یا پدران و یا پدرشوهران یا پسران و یا پسر شوهران و یا برادران و یا خواهرزادگان و یا برادرزادگان و یا زنان و یا آنچه مالک آن شده‌اند یا افراد سفیه که تمایلی به زن ندارند و یا کودکانی که از اسرار زنان خبر ندارند، و مبادا پای خویش را به زمین بکوبند تا آنچه از زینت‌شان که پنهان است ظاهر شود، ‌ای گروه مؤمنان همگی به‌سوی خدا توبه برید، شاید رستگار شوید. (نور/31)

قبل از اسلام حکم حجاب در ادیان و ملل گوناگون به شکل‌های متفاوت وجود داشته است که بعضاً بسیار شدیدتر از حجاب موردنظر اسلام بوده است؛ بنابراین، حکم حجاب تأسیسی نیست؛ یعنی اسلام هم آن را نیاورده است، بلکه از قبل بوده و دین اسلام آن را پذیرفته و تأیید کرده است. قبل از اسلام در ميان بعضى ملل حجاب وجود داشته است. در ايران باستان و در ميان قوم يهود حجاب وجود داشته و از آنچه در قانون اسلام آمده، سخت‏تر بوده است، اما در جاهليت عرب حجاب وجود نداشته است و به‌وسیله اسلام در عرب پیدا شده است. «ويل دورانت» در کتاب «تاريخ تمدن» درباره قوم يهود و قانون تلمید مى‏نويسد: «اگر زنى به نقض قانون يهود مى‏پرداخت چنانكه مثلاً بى‏آنكه چيزى بر سر داشت، به ميان مردم مى‏رفت و يا در شارع عام نخ مى‏رشت يا با هر سنخى از مردان درد دل مى‏كرد يا صدايش آنقدر بلند بود كه چون در خانه‏اش تكلم مى‏نمود همسايگانش مى‏توانستند سخنان او را بشنوند، در آن صورت مرد حق داشت بدون پرداخت مهريه او را طلاق دهد.»