در قدرت

سازوکار موسوم به اسنپ‌بک، از زمان تصویب برجام در سال ۲۰۱۵ به‌عنوان یکی از حساس‌ترین بندهای این توافق شناخته شده است. بر اساس قطعنامه ۲۲۳۱ شورای امنیت، کشورهای عضو توافق می‌توانند در صورت ادعای «نقض اساسی تعهدات از سوی ایران» این مکانیزم را فعال کنند. در چنین حالتی، به‌طور خودکار تمامی قطعنامه‌های تحریمی پیشین که شامل هفت قطعنامه است، علیه ایران بازخواهد گشت.

ویژگی محوری این تفاهم، رویکرد متوازن و امنیت‌محور آن است. این توافق یک‌سویه نیست و برای نخستین بار، نگرانی‌های امنیتی مشروع کشورمان را به طور جدی مورد توجه قرار می‌دهد. مهم‌ترین نمود این توافق، تفکیک میان تأسیسات مورد حمله و سایر تأسیسات است. این رویکرد به ایران این امکان را می‌دهد تا سطح دسترسی و نظارت را با درنظرگیری ملاحظات امنیتی جدید و در چارچوب قانون مصوب مجلس مدیریت کند. افزون بر این، اجرای هر مرحله از توافق، منوط به تأیید شورای عالی امنیت ملی است که همچون ضامنی محکم، پاسداری از منافع ملی را تضمین می‌کند