روزنامه اعتماد - صفحه 148

مقدمه: اقليت اندكي را برمي‌شمارد كه قباي مخالفان دولت را بر تن كرده و مواضع خود را به راحتي علني مي‌كنند؛ آنها را تندروهاي جريان اصولگرا معرفي مي‌كند و البته جريان اصلاحات را هم عاري از اين تندروي نمي‌داند و پيشنهاد مي‌دهد كه هر دو طيف سياسي كشور، اين افراد را از جمع خود دور كنند. محمد عطريانفر، فعال سياسي اصلاح‌طلب در گفت‌وگو با «اعتماد»، خيلي متفاوت‌تر از ساير اصلاح‌طلبان به دولت دوازدهم نگاه مي‌كند. او با وجود تاييدي كه بر ادامه راه مخالفان دولت روحاني در دوره دوم رياست‌جمهوري او دارد، معتقد است كه پاشنه آشيل دولت روحاني، خود دولت او است كه اگر در جهت تحقق مطالبات مردمي گام بردارد، فرصت هرنوع سوءاستفاده را از آنان خواهد گرفت. عطريانفر، به مواضع روحاني در قبال موافقانش كه غالبا از طيف اصلاح‌طلبان هستند نيز اشاره كرد و با رضايتمند خواندن نوع رويكرد او، تاكيد كرد كه نبايد ذهن خود را معطوف به ٤ ايراد طرح شده از سوي ٤ نفر از درون گفتمان اصلاح‌طلبي كنيم. او در پايان اين گفت‌وگو با تاكيد بر اينكه همراهي دولت روحاني از سوي اصلاح‌طلبان ادامه خواهد يافت، اين را هم گفت كه به خاطر عدم تحقق مطالبات برخي اصلاح‌طلبان، دنيا به آخر نمي‌رسد. گفت‌وگوي روزنامه «اعتماد» با محمد عطريانفر، فعال سياسي اصلاح‌طلب را در ادامه بخوانيد.

اشاره: نخستين گفت‌وگو با مرد رييس‌جمهورساز تهران، در دوران پسابهشت؛ دوراني كه به حضور ١٤ ساله و رياست ١٣ ساله مهدي چمران در شوراي شهر تهران پايان داد تا او هم در ارديبهشت ١٣٩٦، به جمع رانده‌شدگان از «بهشت» بپيوندد؛ مردي كه حاصل رياستش در شوراي شهر، برآمدن دو شهردار در تهران بود: محمود احمدي‌نژاد كه در سال ٨٤ و ٨٨ پايش به پاستور رسيد و محمدباقر قاليباف كه در سال ٨٤، ٩٢ و ٩٦ دستش به رياست‌جمهوري نرسيد. گرچه چمران مي‌گويد: «اگر مي‌خواستيم، مي‌توانستيم قاليباف را رييس‌جمهور كنيم.» مهدي چمران را كاشف «معجزه هزاره سوم» مي‌دانند؛ ريش سفيد شوراي شهر تهران كه احمدي‌نژاد را به راه سياست آورد و با به بيراهه رفتن او، همچون ديگر هم‌كيشانش در اردوگاه اصولگرايي راهش را از رييس دولت‌هاي‌ نهم و دهم جدا كرد: «با او صحبت زياد مي‌كردم. من تا قبل از آنكه خودم را كنار بكشم، با احمدي‌نژاد دعوا زياد كردم.» از اينكه پيشنهاد معاون اولي در دولت نهم را نپذيرفت پشيمان است: «الان كه فكر مي‌كنم و صحبت‌هاي عده‌اي را مي‌شنوم، مي‌گويم كاش قبول مي‌كردم. احمدي‌نژاد نسبت به من حالت ديگري داشت كه با بقيه نداشت و شايد اگر قبول مي‌كردم خيلي ماجراها پيش نمي‌آمد.» شايد اگر او آمده بود، شايد... نسبتش با شهيد چمران موجب شد تا شهرت و موقعيتش زير سايه «دكتر» قرار بگيرد و ظاهرش هم البته هرچه گذشت، بيشتر رو به برادر گذاشت. تولد در روز فرار رضاشاه از ايران، پدر سياسي، مادر سياسي و برادرهاي سياسي، خانه را براي مهدي مدرسه سياست كرد و خيابان را برايش دفتر مشق: تظاهرات و شعار و اعلاميه. هفت، هشت ساله بود كه يك مصدقي تمام‌عيار شد و طرفدار ملي شدن صنعت نفت. چمران اين روزها مدام در حال «رفتن» است، از شوراي شهر، از شوراي عالي استان‌ها و از ايران. برنامه‌اش براي آينده رفتن به سوريه است، آن‌هم از راه‌هايي كه خودش مي‌داند...