تحليل عباس عبدي از چيدمان كابينه و انتخاب شهردار تهران در گفتوگو با «اعتماد»:
مقدمه:
گروه احزاب - اصلاح‌طلبان در مقطع تاريخي مهمي قرار گرفته‌اند. براي نخستين بار پس از دولت اصلاحات آنها شاهد اين هستند كه رييس‌جمهور مورد حمايت‌شان راهي پاستور شده و اختيار انتخاب شهردار تهران نيز به منتخباني واگذار شده كه آنها به مردم معرفي كرده‌اند. آنچه اين روزها به عنوان دغدغه مهم اصلاح‌طلبان مطرح مي‌شود تعامل با دولت است. در اولويت بعدي نيز موضوع برگزيده شدن شهردار تهران و رابطه او با شوراي شهر و بدنه اصلاح‌طلب تهران است. گلايه‌ها و توصيه‌هايي نيز اين روزها راه به رسانه‌ها پيدا كرده است. برخي اصلاح‌طلبان گله دارند كه چرا از سوي رييس‌جمهور مورد مشورت قرار نمي‌گيرند. با اين حال طي روزهاي گذشته هياتي از شوراي عالي سياستگذاري اصلاح‌طلبان با حسن روحاني، رييس‌جمهور ديدار و گفتوگو كرده‌اند. ديداري كه در آن البته بدون ورود به مصاديق اعضاي كابينه دو‌طرف صرفا به تقويت رابطه با يكديگر پرداخته‌اند و از دغدغه‌هاي‌شان براي دولت دوازدهم سخن گفته‌اند.
عباس عبدي تحليلگر و روزنامه‌نگار اصلاح‌طلب نگراني‌هاي اصلاح‌طلبان را بجا مي‌داند. او معتقد است در عين اينكه اصلاح‌طلبان حمايت از فكر و برنامه را بايد جايگزين حمايت از فرد كنند اما فرد پيروز در انتخابات نيز بايد ضمن توجه به عقبه حاميان خود براي انتخاب همكارانش در كابينه به سراغ چهره‌هايي برود كه مومن به آن وعده‌ها و برنامه‌ها باشند. عبدي همچنين به رييس‌جمهور توصيه مي‌كند كه گزينه‌هاي نهايي و انتخاب شده خود براي هيات دولت را از دل مشورت با گروه‌هاي مختلف استخراج كند تا آنها نيز حس كنند كه در بازي شركت داده شده‌اند. عبدي همچنين درباره وضعيت اين روزهاي اصلاح‌طلبان و شوراي شهر نيز معتقد است به دليل اهميت بالاي تهران و نحوه اداره آن عملكرد شوراي شهر اصلاح‌طلب و شهردار برآمده از آن مي‌تواند روي محبوبيت جريان اصلاحات نيز تاثيرگذار باشد.
کد خبر: ۳۰۶۱۰۷ تاریخ انتشار : ۱۳۹۶/۰۸/۱۶
بحثي در روش‌شناسي ميشل فوكو در گفتوگو با عادل مشايخي
مقدمه:
ميشل فوكو (١٩٨٤-١٩٢٦ م.) فيلسوف، مورخ و نظريه‌پرداز اجتماعي و منتقد ادبي فرانسوي به دلايل مختلف براي ايرانيان جذاب بوده است. بخش عمده‌اي از مهم‌ترين آثارش عمدتا از زبان اصلي ترجمه شده است و كتاب‌هاي زيادي درباره او به زبان فارسي ترجمه و تاليف شده است. فراتر از آن تحقيقات دانشگاهي زيادي در حوزه‌هاي مختلف علوم انساني اعم از جامعه‌شناسي، سياست و تاريخ مبتني بر آنچه روش‌شناسي فوكو خوانده مي‌شود و با بهره گرفتن از انديشه‌هاي او نوشته شده است، دارد. بحث‌هاي مفصلي نيز درباره دقت و صحت و اصالت اين كاربست روش فوكويي در تحقيقات ميان پژوهشگران و منتقدان در گرفته است كه پرسش‌هاي محوري آنها عبارتند از اينكه اولا آيا مي‌توان روشي به نام فوكو استخراج كرد و در تحقيقات ديگر مورد استفاده قرار داد و ثانيا به فرض مثبت بودن پاسخ سوال مذكور، آيا كاربست اين روش احتمالي در موضوعاتي كه مسائل‌شان به جوامعي غير از جوامع اروپايي مورد بحث فوكو بازمي‌گردد، امكان‌پذير هست يا خير؟
عادل مشايخي پژوهشگر و مدرس فلسفه و نويسنده و مترجم آثار فلسفي تلاش خود را مصروف معرفي و ترجمه و نقد و بررسي متفكران فرانسوي معاصر فوكو و در راس ايشان ژيل دلوز (١٩٩٥-١٩٢٥ م.) كرده و درباره فوكو نيز غير از نگارش مقالات درسگفتارهاي متعددي ارايه كرده است. از او در سال گذشته همچنين كتابي با عنوان «تبارشناسي خاكستري است» با زير عنوان «تاملاتي درباره روش فوكو» به همت نشر دوستان منتشر شد. اين كتاب در زمينه فوكو‌شناسي ايرانيان اتفاق مهمي است، تا پيش از آن در فارسي كتاب تاليفي كه به طور جدي به روايت فرانسوي از فوكو بپردازد، نداشتيم و عمدتا با قرائت‌هاي انگليسي از اين فيلسوف آشنا بوديم، غير از كتاب ژيل دلوز به نام فوكو كه چند سالي هست به همت نيكو سرخوش و افشين جهانديده به فارسي ترجمه شده است. «تبارشناسي خاكستري است» روايت متفاوتي از روايت رايج انگليسي-امريكايي دريفوس و رابينو در كتاب «ميشل فوكو: فراسوي ساختگرايي و هرمنوتيك» (با ترجمه حسين بشيريه) را ارايه مي‌دهد.
ضمن اينكه اين كتاب مي‌كوشد تكليفش را با مساله بحث‌برانگيز تبارشناسي روشن كند. اهميت اين موضوع آنجاست كه در زبان فارسي در سال‌هاي اخير غير از ترجمه‌هايي كه از او درباره فوكو شده، بسياري در دانشگاه‌ها مدعي‌اند با استفاده از روش فوكويي اعم از تحليل گفتمان يا ديرينه‌شناسي يا تبارشناسي مسائلي مربوط به ايران را تحليل كرده‌اند. اما كمتر به اين پرداخته شده كه خود تبارشناسي فوكو چيست و آيا مي‌توان قايل به روش‌شناسي فوكويي شد يا خير. كتاب را مي‌توان مروري بر محورهاي اصلي انديشه فوكو خواند. مقدمه با بحث روش آغاز مي‌شود، در فصل اول موضوع معنا از منظر فوكو مد نظر قرار مي‌گيرد و به مقايسه ميان نگاه فوكو با سنت‌هاي ديگر مثل سنت پديده‌شناسي اشاره مي‌شود. در فصل دوم بحث به ديرينه‌شناسي بازمي‌گردد و در فصل سوم تبارشناسي محل بحث قرار مي‌گيرد و در نهايت در فصل چهارم به طور خاص درباره موضوع دولت از منظر فوكو بحث مي‌شود.
کد خبر: ۳۰۶۰۷۴ تاریخ انتشار : ۱۳۹۶/۰۸/۱۵