روزنامه اعتماد - صفحه 85

مقدمه: آزادي به عنوان يك مجموعه ورزشي فاخر، همواره مورد توجه جامعه ايراني بوده؛ ورزشگاهي منحصر به فرد كه شايد نمونه‌اش در دنيا به تعداد انگشتان دو دست هم نباشد. اين مجموعه ورزشي «به ياري خداوند متعال و با همت و سرمايه ملت شريف ايران در دهم شهريور ماه ۱۳۵۳ افتتاح شد.» حالا بيش از ۴۳ سال از روزگاري كه آزادي ساخته شد تا ميزبان بازي‌هاي آسيايي باشد و بعد به ميزباني المپيك برسد، مي‌گذرد و ورزشگاه در تمام اين سال‌ها يك تنه جور نبود مجموعه‌هاي ورزشي مناسب در كشور را كشيده و حالا به جايي رسيده است كه نياز مبرم به ترميم و بازسازي دارد تا باز با همان شكوه گذشته بتواند ميزبان ورزشكاران و علاقه‌مندان به رويدادهاي ورزشي باشد. آزادي، به خصوص ورزشگاه ۱۰۰ هزار نفري، براي ايراني‌ها تنها يك مجموعه ورزشي نه، بلكه يك « نماد» است كه خاطرات چند نسل را به دوش مي‌كشد، براي همين هم كوچك و بزرگ دوستش دارند و نگرانش هستند. حرف زلزله كه مي‌آيد، اول از همه مي‌پرسند «آزادي چه مي‌شود؟» از همين رو وقتي هفته گذشته، خبرگزاري ايسنا در گزارشي تصويري پرده از پروژه‌هاي نيمه‌تمام، خودروهاي فرسوده، بازيافت زباله و حتي باتلاق در اين مجموعه برداشت، حاشيه‌هاي زيادي به وجود آمد كه «آزادي را چه مي‌شود؟» و اين بهانه خوبي بود تا در اين باره و ساير ورزشگاه‌هاي ايران با مصطفي مدبر، مديرعامل شركت توسعه و نگهداري اماكن ورزشي كشور به گفت‌وگو بنشينيم.

اشاره: فضاي سياسي ايران چند سالي است كه به دليل تغييراتي در آرايش سياسي كنشگرانش فراز و فرودهايي متفاوت با گذشته را تجربه مي‌كند. مرزبندي‌ها و خط‌هاي جدا‌كننده دهه‌هاي اول و دوم و سوم ميان جناح‌هاي سياسي هر چه بيشتر رنگ مي‌بازند و قالب‌هاي جديدي شكل مي‌گيرند. در اين شرايط جديد كه بخش مهمي از سياستمداران تلاش مي‌كنند تا در كنار و همراه با هم كنشگري سياسي خود را رقم بزنند، صحبت از سرنوشت ائتلاف سياسي اهميت پيدا مي‌كند. تا به امروز بسياري از اصلاح‌طلبان سخن از ضرورت تداوم ائتلاف گفته‌اند. آنان معتقدند كه بستر سياسي امروز ايران چنين چيزي را مي‌طلبد و دليل‌شان هم جلوگيري از پيشروي تندروها در كانون‌هاي قدرت است. مصطفي درايتي، عضو شوراي مركزي حزب اتحاد ملت ايران معتقد است كه ائتلاف بايد تا حصول شرايط سياست‌ورزي نرمال ادامه پيدا كند. اين فعال سياسي اصلاح‌طلب تاكيد دارد كه دو آسيب جدي ائتلاف را مي‌تواند دچار مرگ زودرس كند. اول اينكه سازوكار ائتلاف تصلب داشته و براي روزآمد كردن آن اقدامي صورت نگيرد و دوم اينكه سازوكاري براي كنترل سهم خواهي‌ها وجود نداشته باشد. او همچنين بيان مي‌كند كه سازوكاري كه براي ائتلاف در نظر گرفته مي‌شود بايد در هر مرحله با توجه به اشكالات و ايرادات روزآمد شود. در غير اين صورت مشكلات جدي براي ادامه مسير ائتلاف را شاهد خواهيم بود.