روزنامه آفتاب یزد - صفحه 61

مقدمه: ماجرا به پاییز 94 بازمی‌گردد. زمان زیادی را صرف جست‌وجوی اینترنتی برای یافتن گفتگویی تفصیلی از او کرده بودم؛ تکاپویی بی‌نتیجه، چراکه تمامی مصاحبه‌هایش خلاصه می‌شد به مکالمه‌ای کوتاه در جریان یا حاشیه نشستی. باقی اظهارنظراتش را هم به شکلی رسمی در پی همایش یا جلسه‌ای می‌یافتم. برخلاف دو بانوی دیگر کابینه دولت یازدهم اثری در رسانه‌ها از او یافت نمی‌شد. تصمیم گرفتم خودم عنوان اولین مصاحبه‌کننده با الهام امین‌زاده را دریافت کنم. به این امید، با معاونت حقوقی ریاست‌جمهوری تماس گرفتم و طبق معمول گفتگوها با مقامات رسمی، به دفتر روابط‌عمومی ارجاعم دادند. عزمم برای گرفتن یک مصاحبه تفصیلی جزم بود، اما شاید دفتر او از این میزان انگیزه من آگاهی نداشت، چراکه هر تماس با معاونت حقوقی برابر بود با «زمان مصاحبه که تعیین شد با شما تماس خواهیم گرفت». هیچ‌گاه این زمان فرا نرسید و همه ممارست‌هایم با در بسته مواجه می‌شد. نگاهم به او تغییر کرده بود و دوری گزیدنش از رسانه‌ها برایم در دایره معنا نمی‌گنجید. روزها در پی هم گذشتند تا اوایل خرداد 96 در جریان نشست خبری حسن روحانی پس از پیروزی‌اش در انتخابات 29 اردیبهشت ماه، باب گفتگو با یکی از دوستان رسانه‌ایم باز شد و از مصاحبه اخیر نشریه‌شان با الهام امین‌زاده خبر داد. بیش از آنکه به او غبطه خورم، مبهوت و حیرت‌زده بودم. از او چگونگی انجام این گفتگو را پرسیدم. او راهی را به من نشان داد که نه احتیاجی به بروکراسی‌های مرسوم داشت و نه لزومی به لابی‌گری. بلکه کلید این قفل را خود الهام امین‌زاده دانست. پس از آن روز بارقه‌های امیدی در من برای گرفتن یک مصاحبه با او که حالا دستیار ویژه رئیس‌جمهوری در امر حقوق شهروندی شده بود، شکل گرفت. با او تماس گرفتم و پس از شنیدن دو یا سه بوق، وقتی صدای گرم و صمیمانه‌اش در گوش‌هایم پیچید، بر تمامی تصوراتم خط بطلانی کشید و حتی وقتی داستان پیگیری‌هایم برای گرفتن یک گفتگو را برایش شرح دادم، ابراز ناراحتی کرد و وعده انجام یک مصاحبه تفصیلی در اسرع وقت را داد. در نیم روزی از ماه مبارک رمضان راهی خیابان پاستور شدم و هنوز برایم میسر شدن گفتگویی با الهام امین‌زاده باورپذیر نبود. بیش از یک ساعت همراه با سردبیر به گفتگو با او نشستیم. او را زنی جسور و مصمم با اهدافی بلندمدت و البته کمی محافظه‌کار دیدم. امین‌زاده معتقد بود: دولتمردان از او حساب می‌برند. انتقادات به اطلاع‌رسانی ضعیف مجموعه تحت ریاستش را پذیرفت و به تبیین دلایش پرداخت. تلاش‌هایش در احقاق حقوق شهروندی مردم را تشریح کرد و باور داشت که منشور حقوق شهروندی، لایحه‌ای است قابل اجرا و از تذکرهای حقوقی‌اش به قوا و همینطور اعلام آمادگی‌اش برای حضور در کابینه دوازدهم این بار به‌عنوان یکی از وزرای حسن روحانی خبر داد. متن ذیل مشروح گفتگوی صمیمانه آفتاب‌یزد با خانم دکتر الهام امین‌زاده، دستیار ویژه رئیس‌جمهوری در امور حقوق شهروندی است، که مطالعه‌اش را توصیه می‌کنیم.

مقدمه: نه فقط در گفتگو با بخشایش اردستانی که گفت: «این یک واقعیت است که اصول گرایان توجیه گر وضع موجود هستند و سعی در توجیه نظام دارند، در صورتی که نظام به اندازه کافی دستگاه‌هایی مردمی و با قدرت و عظمت دارد» که بارها دیده و شنیده بودیم که در مقاطعی حساس و آن گاه که به معنای واقعی کلمه،«استیصال» هجوم می آورد، بخش عمده ای از اصولگرایان به مصادره دستگاه هایی در نظام مبادرت می ورزند که نه تنها خطرناک و باور ناکردنی است که می تواند هزینه ها و لطمات جبران ناپذیری برجای گذارد. انتخابات ریاست جمهوری دوازدهم را باید به دو قسمت شاد و غمناک تقسیم بندی کرد؛ در قسمت شاد، نشاط حضور بود و شوق انتخاب و بالاتر رفتن فهم و درک سیاسی جامعه و قسمت غمناک آن، تلاش برای دو قطبی کردن جامعه با تعابیری چون 4 درصدی، 96 درصدی و فقیر مطلق و غنی تام و تمام. این ها در حالی به جامعه ملتهب از دعواهای سیاسی پمپاژ می شد که بارها رهبر معظم انقلاب، نسبت به پیشگیری از حرکت به سمت دوقطبی سازی در جامعه تذکر داده بودند. انتخابات به پایان رسید و حسن روحانی مطابق اکثر پیش بینی ها با اختلافی قابل توجه و تامل برای مرتبه دوم به عنوان رئیس قوه مجریه انتخاب شد و اما برخی طرفداران بازماندگان از انتخابات و ناکامان از دست یابی به آراء مردمی، نه تنها صحنه انتخابات را ترک نکردند که همچنان با باقی ماندن در تب و تاب انتخابات به این مسئله دامن زدند که جامعه فرصت بهره بردن از شیرینی های یک انتخابات پرشور را تنها به این دلیل که جناح متبوع آنان ناکام شده بود، از دست بدهد! بداخلاقی ها ادامه پیدا کرد تا آن گاه که پیروزی های سپاه قدس در عرصه رویارویی با تروریست ها به حادثه حمله به مجلس شورای اسلامی و حرم امام راحل منتهی شد که ایران در واکنش به این اقدام، شش موشک به مقر داعش در دیرالزور در سوریه شلیک کرد. روی تلخ و خطرناک دوگانه سازی ها، دو قطبی سازی ها و رو در رو قرار دادن ها، رخ نمود و این بار برخی بدون داشتن هرگونه مسئولیت یا ماموریتی آن چنان وانمود کردند که زبان گویا و تنها حامی سپاه هستند. انتهای آن ماجرای تلخ اما تیتری بود از روزنامه کیهان که به طرزی عجیب بین نظام و دولت دیوارکشی کرده می نویسد:«قرارداد با توتال را کرسنتی ها امضا کرده‌اند، آن را به پای نظام ننویسید!» این نتیجه یک فرایند طولانی مدت بود که طی چهار سال اخیر تلاش داشت تا دوگانه دولت ـ نظام را شکل دهد یعنی دولتی که در برابر نظام است.اینها بهانه‌ای شد تا به گفتگو با احمد بخشایش اردستانی استاد دانشگاه و نماینده اصولگرای مجلس نهم بپردازیم. آن چه می خوانید حاصل این گفتگو است.