اقتصادمقاومتی - صفحه 9

سروش فرهادیان اشاره: 28 سال؛ برای خودش عمری است. یا در وزارت صنعت بوده یا رییس کمیسیون صنایع مجلس. روزگاری را در صنعت سپری کرده؛ می گوید وقتی بعد از گرفتن مهندسی صنایع با تمرکز بر مدیریت از انگلستان به ایران بازگشته با «مصیبت» روبه رو شده؛ نه از آن مصیبت های ناجور؛ از در و دیوار برایش پیشنهاد کار می ریخته و گرفتار مصیبت انتخاب بوده. چرا؟ می گوید چون رشته تحصیلی اش جدید بوده. خودش دوست داشته در واحدهای صنعتی کار کند اما با اصرار پدرش به وزارتخانه صنعت می رود. چرا؟ چون انقلاب شده بوده و پدرش معتقد بوده در وزارتخانه صنعت به او نیاز دارند. حالاسال ها از آن دوران گذشته؛ روزگار تبدیل شدن «انتخاب کار» به «مصیبت» هم گذشته. یا روزگار تشخیص «نیاز» کشور به تخصص فرزند توسط پدر. انتخاب رفتن به بخش خصوصی یا در پیش گرفتن راه وزارتخانه هم به رویا می ماند؛ چون فرصت شغلی کم شده.«حسین هاشمی» را سه ماهی پس از اینکه برای بار ششم به مجلس راه پیدا نکرد به« اتاق 01» روزنامه شرق آورده ایم. نه در یک واحد صنعتی چنان که 28 سال پیش در دوراهی دولت و مجلس با بخش خصوصی آن را انتخاب نکرد و نه در یکی از اتاق های وزارت صنعت ، معدن و تجارت، که در ستاد عتبات عالیات تهران. کارش ساماندهی کمک های مردمی برای بازسازی مکان های مقدس شیعیان در عراق است. «حسین هاشمی» بعد از چهار دوره نشستن بر صندلی ریاست کمیسیون صنایع می گوید خسته شده و نیاز به استراحت دارد؛ درست در روزهایی که بخشی از صنعت ایران نیز در «استراحت» به سر می برد. خیلی ها هم آرزوی مصیبت هایی از جنس مصیبت 28 سال پیش او را دارند. خیلی ها که حتی سن شان از 28 سال هم گذشته اما هنوز به مصیبتی که می خواهند که هیچ به یک مصیبت نصفه و نیمه هم گرفتار نشده اند. با حرف هایی که هاشمی در « اتاق 01» می گوید هم چشم اندازی از تکرار آن مصیبت ها دیده نمی شود.