حضرت امام(ره) با توجه به فشارهای همه‌جانبه سیاسی، اقتصادی و نظامی بین‌المللی و داخلی مجبور شدند قطعنامه 598 را که مخالف نظر ایشان بود، بپذیرند. قطعنامه 598 حاوی مطالبی نبود که ایران بتواند در قالب آن به تمامی خواسته‌هایش برسد. حضرت امام(ره) معتقد بودند، عراق افزون بر بازگشت به مرزهای بین‌المللی، باید متجاوز شناخته شود و خسارات جنگی نیز از این کشور گرفته و به ایران داده شود؛ ولی این قطعنامه، متجاوز را معلوم نکرد و خساراتی نیز به ایران پرداخت نشد. بنابراین، از یک سو امام(ره) مجبور بودند که به لحاظ وضعیت اقتصادی، نظامی و سیاسی داخلی و بین‌المللی قطعنامه را بپذیرند، زیرا نپذیرفتن قطعنامه ممکن بود نظام اسلامی را با خطر جدی مواجه کند و از طرف دیگر خواسته‌های امام را که تأمین منافع ملی جمهوری اسلامی ایران و مصالح نظام بوده است، برآورده نکرد. لذا امام بهترین تشبیه و تعبیر را در این باره به کار بردند و آن، اینکه با پذیرش قطعنامه جام زهر را نوشیدند. در حقیقت حضرت امام(ره) با وجود دیدگاه‌های قبلی خویش و صرفاً بر اساس مصالح نظام و منافع ملی از آرمان‌های خویش عدول کردند؛ آبروی خود را در طبق اخلاص گذاشتند و فدای مصالح جمهوری اسلامی کردند.
کد خبر: ۳۵۰۳۲۹ تاریخ انتشار : ۱۴۰۲/۰۶/۰۸