نهضت انتظار - صفحه 4

غلامرضا بنی‌اسدی اشاره: آدم‌ها همیشه منتظرند. منتظر مردی که از راه برسد و وضع موجود را به وضع مطلوب تبدیل کند. در این میان، اما انتظار مثل آب می‌نماید که همه از هر فرقه و ملت و نژادی نیاز با آن را با همه تشنگی خویش احساس می‌کنند. گروهی تسلیم تشنگی شده، قدم از قدم برنمی‌دارند و نشستن را ترجیح می‌دهند و حتی، پی‌جویی برای رسیدن به آب را کفر می‌دانند. نشستن، فضیلت آنان شده است! بی‌آنکه قرآن را خوانده باشند که «فضل‌ الله المجاهدین علی القاعدین اجراً عظیما». آنان منتظرند اما منتظر منفعل، دست‌هاشان بالا رفته است تا آن مرد نورانی از راه برسد و یا مرگ!، گروهی دیگر اما، «انتظار ایستا» را برنمی‌تابند. انتظار، در مدرسه آنها، پویاست. به تحرک وا می‌داردشان. پی‌جوی آب، از قلب تا قاف می‌کشاندشان. کسی سراغ ندارد آنها از پا ایستاده باشند. انتظار را فصلی و فرصتی برای بلوغ می‌دانند. آدم‌ها همیشه منتظرند، منتظر آبی که از زمزم کعبه به لهجه اذان بجوشد و عطش را از لب‌ها بشوید. ما نیز پی‌جوی منتظر و معرفت انتظار همراه دکتر سلطانی، عضو هیئت علمی دانشگاه می‌شویم. در کاوشی تازه در فلسفه انتظار. با این پرسش که اساساً معنا و مفهوم انتظار را چگونه معنا می‌کنید؟‌‌‌ الف) در لغت: انتظار واژه عربی است که در لغت از ریشه نظر به معنای ابصره و تامّله بعینه و انتظره یعنی ترقبه و توقعه آمده است پس انتظار به معنای امیدوار بودن، توقع داشتن، چشمداشت و آرزو داشتن است!‌‌ ب) در اصطلاح: در عرف اجتماعی انتظار به معنای نوعی امید به آینده داشتن و چشم براه کسی یا چیزی بودن است. گرچه در معنای لغوی انتظار برای هر دو جهت امید به آینده زیبا یا زشت آمده است. اما محاوره عرفی، بیشتر به معنای مثبت آن به کار می‌رود همچون: دهقانی که پس از کاشت منتظر برداشت محصول است یا شخص چشم براه آمدن مسافر و یا تولد فرزند و... است. در اصطلاح اسلامی: انتظار، عقیده و باوری است همراه با عمل که در قالب اعمال خاص در زندگی انسان منتظر شکل می‌گیرد. چشم به راه فرا رسیدن آینده‌ای نویدبخش و سعادت‌آفرین که با قدرت انسانی مرتبط با مبدأ قدرت (مهدی موعود)، جهان از مفاسد و بدبختی‌ رهایی یابد و آسایش و آرامش و سعادت بر همه جا حکمفرما شود. آرزوی تحقق این بشارت جهانی، در روایات اسلامی، انتظار فرج نامیده شده است. که در قرآن کریم هم به عنوان اصل حرمت یأس و ناامیدی از روح‌الله آمده است.