نعمت‌الله فاضلی و حسین راغفر

مقدمه: ارنست بلوخ (1977-1889) فيلسوف فقيد آلماني گفته است: «اندوهناك‌ترين خسران فقدان امنيت نيست بلكه از دست دادن توان خيال آن است كه چيزها مي‌توانند تغيير كنند». او اميد را جان جاري جهان مي‌ديد و اگرچه در زمان‌هاي دهشتناك از تاريخ كشورش زيست، اما همچنان اصل پيش برنده هستي را اميد مي‌دانست و چشم انتظار بهتر شدن كار آدم و عالم بود. البته همه نظريه‌پردازان و متفكران معاصر به اندازه بلوخ اميدوار نبودند و ‌اي بسا بارها كمتر از او به مساله اميد توجه كردند، تا جايي‌كه به سخن نعمت‌الله فاضلي مفهوم اميد چندان به عرصه علوم اجتماعي راه نيافته است و تنها دو-سه دهه است كه برخي محققان علوم اجتماعي در جهان به اميد توجه كرده‌اند. وقتي وضعيت در سطح جهاني چنين است، جاي تعجب باقي نمي‌ماند كه اهالي انديشه در ايران تا اين اندازه از مفهوم اميد غفلت ورزيده‌اند. در غياب مفهوم‌پردازي‌هاي دقيق آنچه باقي مي‌ماند، اظهارنظرهاي نادقيق و احساسي و عاطفي درباره اميدواري يا نااميدي ايرانيان است. در نشست بيم‌ها و اميد در جهاني پر مخاطره كه به همت «انجمن فلسفه ميان فرهنگي ايران» با همكاري «پژوهشكده فرهنگ معاصر پژوهشگاه علوم انساني و مطالعات فرهنگي» برگزار شد، دو تن از محققان علوم انساني درباره اين مفهوم از دو منظر متفاوت و با دو نگرش كاملا متقابل بحث كردند. نعمت‌الله فاضلي، استاد پژوهشگاه علوم انساني و مطالعات فرهنگي از منظر مطالعات فرهنگي به اين مفهوم پرداخت و نگرشي مثبت نسبت به سطح اميدواري ايرانيان داشت، در حالي كه حسين راغفر استاد دانشگاه علامه طباطبايي با رويكردي اقتصادي با ارزيابي شاخص‌هاي اقتصادي ميزان اميد اجتماعي در گروه‌هاي اجتماعي را نگران‌كننده خواند. در ادامه گزارشي از اين سخنراني از نظر مي‌گذرد: