مقدمه: سال‌ها است که آن ‌سوی مرزهای جغرافیایی ایران زندگی می‌‌کند اما آنگاه که محور سخنانش ایران باشد، چنان وجودش از علاقه به سرزمین مادری، سرشار می‌شود که توصیف آن در کلام نمی گنجد. چنانکه خود می‌گوید از همان زمان که پا به آن ‌سوی آب‌ها گذاشت تا امروز، ایرانی بودن را مایه تفاخر خود دانسته است. « علی فردوسی » زاده اصفهان و پرورده تربت جام است. لیسانس را در دانشگاه شیراز( که به نام « پهلوی» خوانده می‌شد)، در رشته عمران ملی گذراند. اما راه و روش مهندسی را ادامه نداد، بلکه در دوره دکترا سر از رشته جامعه شناسی در دانشگاه پنسیلوانیا درآورد تا جایی که وقت و بخت را یکسره در کار معلمی صرف کرد و اکنون مدیر گروه تاریخ و علوم سیاسی دانشگاه نتردام در کالیفرنیای آمريكا است. «غزل‌هایی از حافظ (نخستین نسخه‌ یافت شده)» اثر بحث‌برانگیز او در سال‌های اخیر بود که البته در میان هجمه‌ها، ایرج افشار، بر اصالت آن صحه گذاشت. اخیراً دو ترجمه از او، «رخداد و فلسفه» از آلن بدیو و «نشانگر همه‌ چیزها» از جورجو آگامبن، در ایران منتشر شده و تصحیح دیوان «سلطان احمد جلایر» و «سفرنامه حاج سیاح به آمريكا» به دو زبان فارسی و انگلیسی نیز آماده طبع است. او می‌کوشد، نه تاریخِ صرف، که تلفیقی از آن با ادبیات، فلسفه، سیاست و جامعه‌شناسی ارائه دهد. چنانکه کتب و مقالاتش نیز دال بر این ادعا است. او چند سالی در ژاپن، ایران‌شناسی درس داد. از این رو، شاید نگاه به این عرصه با دید تاریخ‌نگارانه و جامعه‌شناسانه حائز اهمیت باشد. این مهم در گفت و گویی که ـ اردیبهشت امسال و در سفر او (پس از سه سال) به ایران صورت پذیرفت ـ مورد مداقه قرار گرفت که آن را در ادامه می خوانید: