تقی آزادارمکی - صفحه 3

مقدمه: در سال‌های اخیر شکلی از مهاجرت خانواده ایرانی به خارج از ایران باب شده ‌است که در آن یکی از والدین و با احتمال زیاد پدر به‌عنوان منبع تأمین‌کننده درآمد خانواده در ایران می‌ماند و مادر و فرزندان به خارج از کشور می‌روند. برخی معتقدند مهاجرت با احتمال بالایی خانواده ایرانی را در معرض فروپاشی قرار می‌دهد و این شکل از مهاجرت را بدترین شکل می‌دانند که در آن سقوط خانواده و نابودی پروژه‌ای که بابت آن مهاجرت صورت گرفته، اجتناب‌ناپذیر است. با « تقی آزادارمکی »، جامعه‌شناس و عضو هیأت علمی دانشگاه تهران، درباره این شکل از مهاجرت و پیامدهای آن گفت‌و‌گو کرده‌ایم:

اشاره: اخيرا شاهد رفتارهايي از سوي نسل چهارم و پنجم كشور يعني متولدين دهه ٧٠ و ٨٠ هستيم كه شايد پيش از اين و در نسل‌هاي گذشته كمتر رخ داده است. مثل شركت چندصد هزار نفري در مراسم خواننده مورد علاقه‌شان، برگزاري ميتينگ در مكان‌هاي مختلف، جسارت و استقلالي كه نقش آنها را در خانواده متمايز مي‌كند و... كه همين رفتارها تحليلگران متعددي را به نشان دادن واكنش واداشته است. برخي اين تغييرات چشمگير نسلي را ناشي از كژكاركرد رسانه‌هاي نوين مي‌دانند، برخي ديگر آن را به گسست ارتباط اين نسل با خانواده ربط مي‌دهند و عده‌اي ديگر اين رفتارها را تلاشي براي ديده شدن از سوي نسلي مي‌دانند كه تا حدودي پتانسيل‌هاي آنان از سوي جامعه ناديده گرفته شده است و تحليل‌هايي از اين قبيل. تقي آزادارمكي، جامعه‌شناس و استاد دانشگاه، معتقد است نبايد به تغيير نسل در جامعه ايران بدبين بود و با اين استدلال كه از گذشته‌هاي دور درباره نسل جوان، قضاوت‌هاي تندي از سوي نسل قبل وجود داشته، اين تغيير را طبيعي مي‌داند. وي همچنين نسل حاضر را نسلي نرمال و قابل دفاع مي‌داند كه به دنبال زندگي كردن است و مي‌كوشد شرايط زندگي خود را بدون ايجاد هرگونه تنش، ارتقا دهد. آزاد ارمكي با تاكيد بر اينكه جامعه در حال پوست‌اندازي و تغيير است مي‌گويد زمان آن رسيده كه اين نسل را به رسميت بشناسيم.