جرمی کوربین - صفحه 2

مولود مبارک دهه هشتاد-احمق و احمق‌تر-مزدک به عادل هم رحم نکرد-کار،کار ایرانی‌هاست!

مقدمه: ترزا می ‌هنوز نخست‌وزیر بریتانیاست و ساکن داونینگ استریت اما پربیراه نیست اگر جرمی کوربین ، رهبر حزب کارگر را برنده کارزار انتخاباتی ماه ژوئن این کشور بخوانیم؛ کسی که در دو سال رهبری‌اش بر حزب کارگر بریتانیا نه‌تنها از حمله احزاب مخالف، بلکه از کودتای هم‌حزبی‌های خودش نيز جان سالم به‌در برد. رسانه‌های دست‌ِِراستی همه ترفندهایشان را برای درهم‌کوبیدن محبوبیت کوربین و حلقه کوچک اطرافیانش به‌کار گرفتند؛ از افترازدن و لجن‌پراکنی گرفته تا نادیده‌گرفتن اظهارات و عملکرد رهبر حزب کارگر. این‌همه را او تاب آورد تا مقاومتش خط بطلانی باشد بر این استدلال مخالفان درون‌حزبی‌اش که: «چرخش حزب کارگر به ریشه‌های چپ‌گرایانه‌اش، خودکشی انتخاباتی یک حزب سیاسی بزرگ است». کوربین به‌گفته خودش با تغییر چارچوب بحث و طرح مانیفستی با رهیافتی جمعی موفق شد بهترین نتیجه انتخاباتی حزب کارگر را از جنگ جهانی دوم به‌ این‌سو به‌دست آورد. او بی‌شک رهبری همه‌چیز تمام نیست اما در دو سال گذشته و پیش از آن به‌عنوان نماینده پارلمان بریتانیا، ثابت کرد طرف مردم ایستاده نه در کنار منافع نخبگان حاکم. از حزب کارگر تونی بلر با آن ماجراهای نظامی فاجعه‌بار عراق و خصوصی‌سازی گسترده تا حزب کارگر کوربین فاصله بسیار است. او موافق حضور پناه‌جویان است و مخالف جنگ و سیاست‌های اقتصادی ریاضتی که در سال‌های گذشته مردم سرتاسر جهان را تحت فشار قرار داده‌اند. او می‌گوید بیایید نیروی تغییر جهان باشیم؛ نیرویی که زیر بار فشارهای ناامنی جهانی نمی‌رود و نتیجه انتخابات زودهنگام بریتانیا هم ثابت کرد بسیاری از مردم هم‌رأی‌ کوربین‌اند. سه‌هفته بعد از انتخابات ماه ژوئن و پیروزی تاریخی حزب کارگر، نائومی کلاین، روزنامه‌نگار و منتقد برجسته کانادایی، در یکی از اتاق‌های پارلمان بریتانیا روبه‌روی جرمی کوربین نشست و با او درباره اهمیت برنامه پیشرو و جسورانه‌اش برای نبرد با نیروهای دست‌راستی به بحث نشست. با این‌همه اینکه کوربین بتواند در تحقق ایده‌ها و وعده‌هایش موفق باشد، همچنان محل تردید است.